World War Two Hero🇹🇭 ทหารไทยมายฮีโร่

วันหนึ่งเรามีโอกาสได้ไปค้นหาของในกล่องสมบัติเก่าเก็บของตา ก็บังเอิญไปเจอกับภาพเก่าๆ ภาพหนึ่ง นอนนิ่งอยู่ที่ก้นกล่อง📦 ด้วยความอยากรู้อยากเห็น เอ้ย!! สนใจใคร่รู้จึงหยิบขึ้นมาดู เป็นภาพของนายทหาร 3 คน ยืนถ่ายรูปร่วมกัน ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าเป็นรูปของใคร จึงได้นำรูปนั้นไปซักประวัติ อะแฮ่ม!! สอบถามเอากับแม่ แม่น่าจะรู้ ก็แม่เป็นลูกของตานี่เนอะ 😁
“อ๋ออออ” แม่ลากเสียงยาววว “รูปตากับเพื่อนๆ ที่ถ่ายตอนไปออกรบในสงครามโลกครั้งที่ 2 น่ะ สมัยนั้นแม่ยังไม่เกิดเล้ยยยย” (เสียงสูงอี้ก)
😀ว้าววว เราเคยได้ยินตาโม้ให้ฟังเกี่ยวกับวีรกรรมในสงครามบ่อยๆ ก็ไม่ได้คิดจะสนอกสนใจอะไรมากนัก แต่พอมาเห็นหลักฐานเป็นจริงเป็นจังก็เริ่มคิดว่า ที่ตาคุยโม้ๆ เอาไว้น่าจะเป็นเรื่องจริง

This is a photo of my grand father who was a soldier in the World War Two. he is the one on the left.
👇ภาพถ่ายพร้อมชุดออกรบ ตาคือคนซ้ายสุด

🇹🇭ข้อมูลคร่าวๆ ของสงครามโลกครั้งที่ 2 ค่ะ
สงครามโลกครั้งที่ 2 เกิดในช่วงปี พ.ศ. 2482 ตรงกับสมัยรัชกาลที่ 8 และจอมพล ป. พิบูลสงคราม เป็นนายกรัฐมนตรี
ตอนที่เริ่มสงครามนั้น ประเทศไทยประกาศตัวเป็นกลาง ไม่เข้ากับฝ่ายไหน เพราะสงครามเริ่มมาจากฝั่งยุโรป (ฝ่ายพันธมิตรและฝ่ายอักษะ) คือเราจะไม่ขอยุ่ง ว่างั้น แต่ในปี พ.ศ. 2484 ญี่ปุ่นได้ยกพลขึ้นบก🛥ทางชายทะเลภาคใต้โดยที่ไทยไม่ทันรู้ตัว ประกอบกับสมัยนั้นเรามีทหารกำลังไม่มาก จึงต้องยอมให้ญี่ปุ่นผ่าน และยังต้องเกณฑ์กำลังทหารรวมทั้งหนุ่มๆ วัยฉกรรจ์ไปช่วยทหารญี่ปุ่นรบด้วย และตาก็เป็น 1 ในนั้น “พลทหารเสงี่ยม เกิดในหล้า” ตอนนั้นตาอายุประมาณ 17-18 ปีเองค่ะ
โชคดีที่มีกลุ่มคนไทยบางส่วน โดยเฉพาะคนไทยในต่างประเทศ ได้พากันจัดตั้ง “ขบวนการเสรีไทย” (Free Thai Movement) นำโดยหม่อมราชวงค์เสนีย์ ปราโมช ทูตไทยในอเมริกาที่ได้ดำเนินการช่วยเหลือฝ่ายพันธมิตร จึงช่วยให้ไทยรอดจากการแพ้สงครามได้แบบหวุดหวิด และสุดท้ายสงครามก็สิ้นสุดลงเมื่อ พ. ศ. 2488

This photo had taken 20 years ago and now he is 96 years old. Still has good health and happy even though he hardly walking.
👇ภาพถ่ายตาเมื่อประมาณ 20 ปีที่แล้ว

ตา เป็นคนรูปร่างสูงใหญ่ หน่วยก้านดี แข็งแรง มีความรู้เรื่องสมุนไพรเป็นเลิศ เพื่อนๆ ทหารหลายคนรอดชีวิตมาได้ก็เพราะตา เพราะบางครั้งที่ต้องไปออกรบ กบดานอยู่ในป่า ทั้งสัตว์ร้าย 🦂🕷สัตว์มีพิษ🐍และอันตรายจากไข้ป่า นอกจากนั้นยังต้องระวังทหารจากฝั่งตรงข้ามอีก บางคนโดนยิงกลับมา ลูกกระสุนฝังใน ตาก็ต้องช่วยผ่ากระสุนออก เอาเหล้าล้างแผล มีดลนไฟแป้บ ผ่ากระสุนออกกันสดๆ เสร็จแล้วก็เด็ดสมุนไพร 🌿 มาเคี้ยวๆ ท่องคาถางึมงำๆ แล้วคายออกมาโปะที่แผลนั่น เอาผ้าผูกปิดแผลไว้ ก็ออกไปรบได้ต่อ... โอ้ว แม่เจ้า 😱🙀 เป็นสมัยนี้คงบาดทะยักกินได้ตัดขาไปกันแล้ว
บางคนสั่นเป็นเจ้าเข้า ตัวร้อนตาแดง👹 ร้องเอะอะโวยวายเหมือนผีเข้า 🧟‍♂️ ทหารใหม่ทั้งหลายที่ต้องระแวดระวังภัยต่างๆ อยู่แล้วก็ขวัญหนีดีฝ่อ ตาก็ออกไปเอาพวกสมุนไพรในป่านั่นแหละ มาบดๆ ต้มๆ คนๆ ร่ายคาถา เสร็จสรรพก็เอามากรอกปากคนป่วย🤕 ให้นอนพักสักพักก็สงบ สรุปว่าไข้ป่าหรือผีป่า 👻💀 เล่นงานก็ไม่รู้ได้ ถามตา ตาก็ตอบว่า “อะไรก็ช่างเถอะ มันหายก็ดีแล้ว” ...ซะงั้น 🙄
หลังสงครามจบใครๆ ก็บอกว่าตามีของดี ยุคสมัยนั้นเค้าก็คงจะมีกันจริงๆ มั้งนะ ยิ่งบุรีรัมย์ใกล้เขมรอยู่ด้วย ออกจะขึ้นชื่อเรื่อง “ของ” ของดี ของดำ ของขลัง คุณไสย์ อะไรประมาณนี้
😁 แหะๆ เราก็เคยแอบแย้บๆ ถามตานะ
เรา : “ตา...ได้ข่าวว่าตอนไปรบ ตามีของดีจริงเหรอ??
ตา : “เออ กูมี” อุ่ย ต่อมความอยากรู้พลุ่งพล่าน
เรา : “อะไรอ่ะตา” ตาควักถุงผ้าเก่าๆ ออกมายื่นให้ รู้สึกหลอนๆ แป้บ แบบเรามโนว่าน่าจะเป็นซากกุมารทอง กระดูกผี ไรงี้ คือตอนนั้นยังเด็กรุ่นประถมอยู่
ตา : “เปิดดูสิ อยากรู้ไม่ใช่เหรอ!!” โอ้ย สะดุ้งถุงเกือบหลุดมือ
เรา : “อ้าว จับได้ด้วยเหรอ นึกว่าของขลัง เค้าถือ ผู้หญิงห้ามจับซะอีก”
ตา : “กูไม่ถือ” นั่นเต้อะ. เปิดถุงออกดูมีเศษผ้าชิ้นเล็กๆ เก่าๆ 2-3 ชิ้น พระเครื่อง 2 องค์
เรา : “แค่เนี้ยะ!!” ผิดหวังอย่างแรง
ตา : “เออ” เหลือบมองตาแบบไม่อยากจะเชื่อแม้แต่น้อย
ตา : “นั่นชายผ้าถุงยายทวด พระคุณของแม่ศักดิ์สิทธ์ยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด” เอ่อ.. อันนั้นเราพอเข้าใจ แต่ยังไม่ยอมหยุดแค่นี้หรอกน่า มันต้องมีอะไรมากกว่านั้นสิ
เรา : “งั้นคาถาที่ตาสวดท่องล่ะ ทั้งกันผี กันกระสุน กันโรคภัยต่างๆ นั่นล่ะ เอามาสอนมั่งสิ”
ตา : “อะไรของมึงนี่ ไปวัดไปวาไม่รู้จักจดจักจำ พระสวดอะไร กูก็สวดอันนั้นแหละ ปฏิบัติดีตามพระพุทธเจ้าสอน ย่อมได้รับการคุ้มครอง ไปวัดเคยนั่งฟังอะไรบ้างมั้ย หรือมัวแต่หนีไปวิ่งเล่น” แฮ่! จบข่าว สรุปว่า เรื่องก็เป็นเช่นนั้นแล ขอว้าปไปก่อน🏃🏽‍♀️ ก่อนที่จะโดนสวดยาวกว่านี้ 😂
🍂 ณ วันนี้ ตามีอายุได้ 96 ปีแล้ว สังขารร่างกายก็โรยราไปตามวัย ไม่มีใครสามารถฝืนธรรมชาติของชีวิตได้ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ก็เป็นธรรมชาติที่เกิดขึ้นกับทุกสรรพสิ่งในโลกใบนี้
🍃 ถึงแม้ว่าตาจะแก่มาก เดินแทบไม่ไหวแล้ว แต่ตาก็ยังสุขภาพดี ไม่มีโรคใดๆ คงจะเป็นบุญกุศลที่ตาเคยได้ช่วยเหลือคนอื่นๆ นั่นเอง

🍁 และแล้ว เรื่องราวของตาของเราก็จบลง ยาวสักหน่อยนะคะและต้องขออภัยสำหรับภาษายุคพ่อขุนด้วยค่ะ (เพื่อความสมจริง) ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านค่ะ🍀🌹🌼