My Story​ #181 : วิ่งป่าราบยามดึก #thaistory

Hi, Dear steemian friends. How are you today?

---

---

.....(โพสที่ 269).....29/7/2019
.....สวัสดีค่ะเพื่อนๆ steemians ที่น่ารักทู๊กคน สบายดีกันมั้ยคะ.....ย้อนไปเมื่อปี '53 ตอนที่เพิ่งแต่งงานใหม่ๆ เราและสามีตกลงกันว่า จะย้ายจากกรุงเทพฯ ไปสร้างครอบครัวที่ปักษ์ใต้บ้านเกิด ซึ่งตอนนั้นเราทั้งคู่ทำงานประจำ เราเองตัดสินใจลาออก เพื่อมาทำหน้าที่แม่บ้านแบบเต็มตัว ส่วนคุณสามี เปลี่ยนมาทำงานกับรุ่นพี่ เป็นงานรับเหมาวางระบบอินเตอร์​เน็ต​ให้กับค่ายยักษ์ใหญ่ค่ายหนึ่ง ซึ่งต้องเดินทางไปตามไซน์งานตามจังหวัดต่างๆในภาคใต้

.....หนึ่งปีแรกหลังแต่งงาน เรายังไม่มีลูก ตอนนั้นเราเองก็ติดสอยห้อยตามสามีไปทุกที่ คอยช่วยงานเล็กๆน้อยๆ เช่น ถ่ายรูปเก็บข้อมูล งานด้านเอกสาร ติดต่อประสานงาน จำได้ว่าช่วงนั้นเดินทางตลอด แทบไม่ได้อยู่ติดบ้าน ผ่านร้อนผ่านหนาวด้วยกัน ไปไหนไปด้วยกันเกือบทุกจังหวัดทางภาคใต้ งานนี้รายได้ค่อนข้างดี ปิดจ๊อบ​ไปหนึ่งไซส์งาน ก็ได้ตังค์ ทำมากได้มาก จนบางวันเราทำงานกันจนเกือบค่อนคืน เพื่อให้งานคืบหน้าไปตามเป้า และแล้วก็เจอเหตุการณ์อันปละหลาด ที่จังหวัดกระบี่

---

.....ไซส์งานอยู่ริมถนน มองเผินๆแทบไม่เห็น เพราะล้อมรอบด้วยดงป่า เราและสามีไปถึงก่อนเจ้าหน้าที่คนอื่น ทันทีที่เดินไปถึง เรารู้สึกขนลุก หนาวสันหลังไปถึงต้นคอ ทั้งๆที่เป็นช่วงบ่าย แดดร้อนแรง เราสบตาสามี และบอกเขาว่า เรารู้สึกแปลกๆ สามียิ้มรับและบอกเราว่า ไม่มีอะไรหรอก แต่เราคิดว่าในใจสามีคงรู้สึกไม่ต่างกัน

....ระหว่างรอสามีทำงาน เราเดินสำรวจบริเวณรอบๆ แถวนั้นไม่มีบ้านคน แต่เราเห็นซากบ้าน เป็นบ้่านไม้ มีใต้ถุน ข้างๆบ้านมีโอ่งน้ำใบโต และเก่ามาก ตั้งเรียงกันเป็นสิบใกล้ๆกอไผ่...ลมพัดแรง ต้นไม้ทั้งป่าโยกไปทางเดียวกัน เสียงต้นไผ่เบียดกันเอี๊ยดอ๊าด เราได้กลิ่นธูปโชยมา มองไกลไปอีกราวๆ 300 เมตร มีศาลเจ้าเก่าๆ เข้าใจว่ากลิ่นคงมาจากที่นั่น รู้สึกแปลกๆ ขนเริ่มลุกอีกครั้ง.....

....ปกติแล้ว ทุกครั้งที่ต้องทำงานนอกสถานที่ ทั้งเราและสามีจะเอ่ยในใจขอเจ้าที่เจ้าทาง ขอให้ทำงานราบรื่น อย่าเจอปัญหาติดขัดอะไร และครั้งนี้ก็เช่นกัน เราน่าจะขอเจ้าที่เกินสองรอบ....จริงๆแล้วเราไม่มีหรอกไอ้ six senses หรือประสาทสัมผัสที่ 6 ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจ้าที่มีอยู่จริงหรือไม่ แต่ก็เพื่อความสบายใจอ่ะนะ

.....เราทำงานแล้วเสร็จตอนตะวันโพล้เพล้ ชวนสามีให้รีบกลับโรงแรม ใช้เวลาเดินทางประมาณครึ่งชั่วโมง เราไม่ได้เล่าความรู้สึกแปลกๆรอบที่ 2 ให้สามีฟัง อยากปล่อยผ่าน รีบอาบน้ำ กินข้าว และทำรายงานให้เสร็จภายในคืนนั้น เพื่อส่งเล่มปิดจ๊อบในวันรุ่งขึ้น.....เราและสามีทำรายงานวนไปจนเกือบเที่ยงคืน โดยมีน้องทีมงานอีกคนนั่งร่วมวงด้วย

.....อีก 10 นาทีจะเที่ยงคืน สามีได้รับโทรศัพย์จากหัวหน้าฝ่ายติดตั้ง ให้ไปถ่่ายรูปอุปกรณ์อะไรสักชิ้น พร้อม serial number จากไซส์งานที่เราเข้าไปในวันนี้ ย้ำว่าให้ไปตอนนี้เลย เพราะเค้าต้องใช้ด่วน (เราคิดในใจ ตอนเที่ยงคืนเนี่ยนะ)​ เราคิ้วขมวด มองหน้าสามี นึกถึงอาการขนลุกตอนกลางวัน....น้องร่วมวงอีกคน ขอไปด้วย ส่วนเรานั่งทำรายงานต่อ ด้วยใจคอไม่ค่อยดี

....เวลาผ่านไปร่วมชั่วโมง สามีเดินกลับมาด้วยความหวาดกลัวปนแตกตื่น เหงื่อแตกพลั่ก พร้อมเอ่ยปากบอก ไปเจอดีมา.....น้องที่นั่งรถไปเป็นเพื่อน เล่าให้ฟังว่า ตอนไปถึง ได้จอดรถไว้อีกฝั่งถนน เปิดไฟหน้าทิ้งไว้ เพราะบริเวณแถวนั้นมืดมาก และเงียบมากๆ ไม่มีรถวิ่งผ่านแม้แต่คันเดียว สามีบอกให้รอตรงนี้แหละ พี่วิ่งไปถ่ายรูปแป๊บเดียว แล้วก็รีบวิ่งข้ามถนนไปเลย น้องเค้าเห็นเหมือนเงาดำๆวิ่งตามหลังสามีไปด้วยด้วย.....

---

---

....ส่วนสามี เล่าว่าตอนวิ่งไปถึงไซส์งาน ลมพัดแรงมาก ได้ยินเสียงลม วู้ๆ..... ตอนที่ก้มถ่ายรูป เหมือนมีใครโบกพัดขนาดใหญ่ยักษ์อยู่เหนือหัว เลยรีบกดชัตเตอร์​แล้วรีบวิ่งมาริมถนน เรียกได้ว่า วิ่งป่าราบเลยค่ะ.... ได้ยินเสียงน้องที่ยืนรออีกฝั่ง ตะโกนบอกว่า พี่รีบวิ่งมา

.....ตอนขับรถกลับโรงแรม ทั้งคู่อยู่ในความเงียบงัน มาถึงโรงแรมปุ๊บ ก่อนลงจากรถ น้องเค้าบอกว่า ผมเห็นเปรต ยืนโบกมืออยู่เหนือหัวพี่.....

ขอบคุณสำหรับทุกการติดตามค่า ❤️🧡💚

Thank you all for your support and see you soon.

@piyamas (จุ๋ม)​