จิตปรุงแต่ง

สวัสดีค่ะเพื่อนๆ กลับมากับอีกครั้งกับการประกวด ใน ..วันนี้เราขอนำเสนอ ภาพความมืด
ภาพนี้เป็นภาพถ่ายที่บริเวณ ตำบลท่าสะท้อน อำเภอพุนพินจังหวัดสุราษฎร์ธานี เป็นสระน้ำจืดขนาดใหญ่ ที่มีดอกบัวขึ้นอยู่เต็มสระ สมัยเด็กๆฉันมักจะไปเล่นที่นั่นบ่อยมาก เพราะแม่ต้องไปถอนกระจูดเพื่อมาสานกระเป๋าขาย ฉันกับน้องก็เลยต้องไปเป็นเพื่อนคุณแม่ และรอท่านอยู่ริมฝั่งน้ำ และตอนที่เรายังเป็นเด็กเรากลัวความมืดมาก.... ความมืดกับเด็กเป็นสิ่งที่น่าหวาดกลัว ฉันกับน้องมักจะไปเล่นที่นั่นจนมืดค่ำจนมองไม่เห็นอะไรเป็นอะไรทำให้พาลคิดไปว่าในความมืดนั้นจะต้องมีอะไรซ่อนอยู่แน่ๆ และสิ่งนั้นจะต้องเป็นสิ่งที่ทำให้เด็กอย่างฉันหวาดกลัวอย่างแน่นอน...( จิตปรุงแต่ง )
กลัวความมืดถึงขนาดร้องไห้เลยนะ
ฉันต้องสู้กับความกลัว แล้ววิ่งร้อยเมตรหนีความมืดมาที่ ๆ มีแสงคือเสาไฟ 555 กับน้องอีก 2 คน ในความมืดด้านหลัง เหมือนมีใครมองอยู่หรือเปล่าน่า...( จิตปรุงแต่งตัวเองเก่งมาก 🏆🥇555 )
แสงสลัว ๆ ตรงต้นไม้นั้นมองผ่าน ๆ แวบแรกถึงกับสะดุ้งสุดตัวหัวใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม...มองอีกทีกลับกลายเป็นแค่ต้นไม้หลายๆต้นและกิ่งก้านสาขาของต้นไม้
คิดเป็นตุเป็นตะ...โอ้ย..โล่งใจไม่ทันไรก็ต้องปลอบตัวเองต่อ 555
เป็นเหตุการณ์ช่วงหนึ่งของชีวิตวัยเด็กที่รู้สึกว่าเวลาแห่งความกลัวมันช่างยาวนานเหลือเกิน ไม่รู้ว่าตัวเองหัดกลัวมาตั้งแต่ตอนไหนที่หยุดคิดแต่เรื่องนี้... ยังคิดสงสัยอยู่ตลอดเวลาว่าที่กลัวนั้นกลัวอะไร ?
หยุดวิ่งหนีความมืด เดินเอื่อย ๆ พร้อมไฟฉายจากในมือกำให้แน่นๆ แล้วบอกตัวเองว่าไม่ต้องกลัว...รอจนแม่ทำของเสร็จก็ได้กลับบ้านกัน นี่เป็นเหมือนรอดมาจากความตาย..555... มันเป็นช่วงเวลาที่ยาวนานมาก ในความรู้สึกตอนนั้น แต่จริงๆแล้วคุณแม่ลงไปในน้ำเพื่อไปเอากระจูดมาสานเป็นกระเป๋าเป็นเวลาแค่ชั่วโมงเศษเศษ และก็ไม่ได้พูดอะไรขนาดนั้นมันแค่ 18 นาฬิกาใกล้จะ 19.00 น นึกถึงกี่ครั้งก็หัวเราะทุกครั้งกับความกลัวของตัวเอง จิตหนอจิตมันช่างปรุงแต่ง เสียเหลือเกิน...ใน..ความเป็นเด็กช่างฝันช่างจินตนาการมันหายไปตอนไหนก็ไม่รู้ได้ เหลือเพียงแต่..ผู้ใหญ่...ที่อยู่บนโลกของความเป็นจริง
อย่างไรก็ตามวันนี้ ณปัจจุบัน ก็กลับมาเจอกันอีกแล้วนะความมืด 555 พร้อมกับความง่วง
นับ 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 ปิดไฟแล้วนะ นอนหลับฟันถึงกันน่า
ราตรสวัสดิ์ค่ะ บ๊ายบาย