สวัสดีค่ะเพื่อนๆชาวสตีมอิททุกคน วันนี้ฉันจะมาเล่าถึงเพื่อนที่ฉันรักและภักดีกับฉันกันค่ะ เขาเป็นเพื่อนที่แสนดีและรักฉัน เขาชื่อ"เฉาก๊วย"ค่ะ
เขาเกิดที่บ้านพี่สาวของฉันค่ะ วันนั้นฉันไปเยี่ยมพี่สาวกับลูกสาวของฉัน ลูกสาวเห็นเข้าก็เกิดนึกรักและเอ็นดูอยากจะลี้ยง ตอนนั้นเขาพึ่งคลอดได้8วันเองค่ะ ฉันจึงขอพี่สาวมาเลี้ยง ลูกสาวเห็นว่าตัวมันจะออกสีดำๆหน่อย เลยตั้งชื่อว่า"เฉาก๊วย"
ตั้งแต่เอาเขามาฉันก็จะซื้อนมให้กิน เอานอนในลังใบใหญ่ๆเพราะกลัวเขาจะเดินเพ่นพ่าน ลูกสาวไม่ได้เลี้ยงหรอกค่ะเพราะหล่อนไปเรียนต่อมหา'ลัยในเมือง
ฉันก็เฝ้าถนอมกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงเขามาจนได้2ขวบกว่าๆ วันนั้นฉันไม่คาดฝันว่าจะเกิดเหตุการณ์นั้นขึ้น เขาอึออกมาเป็นเลือดไม่เข้มมากนัก ฉันตกใจมาก รีบพาไปหาหมอ ฉันเอาถุงพลาสติกหุ้มเขา พอไปถึงคลีนิคหมอก็ฉีดยาและให้ยามากินด้วยค่ะ
หมอบอกต้องทำใจนะ ฉันเสียใจมากเพราะฉันรักเขา ฉันจะเรียกเขาว่าลูกและแทนตัวฉันว่าแม่
เดชะบุญเหมือนปาฏิหารย์มีจริง เขารอดชีวิตมาได้ ฉันดีใจมากค่ะ จนกระทั่งตอนนี้อายุก็5ปีแล้วค่ะ
เขาเป็นหมาขี้ประจบค่ะ เวลาฉันหรือแฟนออกจากบ้านเขาจะวิ่งออกหน้าทันที เวลาฉันดุเขาจะไม่กลัว แต่ถ้าแฟนฉันดุเขาจะเดินก้มๆและด่อมหางด้วยค่ะ
เวลาฉันจะไปไหน ดูเหมือนเขาจะจ้องอยู่ตลอดเวลา
เพราะถ้าฉันจะออกไปข้างนอกเขาจะวิ่งออกก่อนทันที ถึงแม้ฉันจะดุหรือทำท่าจะตี เขาจะหมอบลงและให้ฉันตีแต่โดยดี แต่ฉันไม่กล้าตีหรอกค่ะเพราะรักและรู้ว่าเขาก็รักฉันเช่นกัน
เป็นไงคะเพื่อนๆเรื่องราวของทาสผู้ซื่อสัตย์ เขาเป็นเพื่อนแก้เหงาในยามที่ฉันอยูคนเดียวได้ดีทีเดียวเลยค่ะ ฉันจะคุยกับเขาตลอด ในบางครั้งก็ดูเหมือนเขาจะรู้เรื่องด้วยนะ
นี่แหละค่ะ ไม่ว่าคนหรือสัตว์ถ้าเราให้ความรักและอ่อนโยนกับเขา เขาก็จะรักตอบกลับมาเช่นกันค่ะ
โห! บทความนี้ใช้เวลาเกือบชั่วโมงเลยค่ะ
ขอบคุณเพื่อนๆทุกคนนะคะที่อัพโหวต คอมเม้นต์&เป็นกำลังใจให้ด้วยดีเสมอมา ขอบคุณอีกครั้งค่ะ