ประสบการณ์ครั้งแรก = ผู้ช่วยหมอตำแย & พี่เลี้ยง

---

:::: สวัสดีค่ะเพื่อนๆ Steemians......ช่วงนี้ เราเห็นเพื่อนๆ หลายท่าน โพสต์เรื่องราว
เกี่ยวกับเด็กแรกเกิด เราได้เห็นภาพ ความน่ารัก น่าชัง ของทารก ตัวน้อยๆ ทำให้เรา
คิดถึงเด็กๆ ที่เราเคยเลี้ยงพวกเขา....มันก็ เป็นเรื่องที่ แปลกดีนะ เราไม่เคยมีลูก แต่
กลับมีโอกาส ได้เลี้ยง เด็กแรกเกิด ถึงสี่คน ด้วยกัน.....เด็กสี่คนนี้ เราได้เป็น พี่เลี้ยง
พวกเขา ตั้งแต่ วันแรก ที่พวกเขา ลืมตาดูโลก..นึกภาพตัวเอง ตอนเลี้ยง เด็กคนแรก
ไม่ต่างจาก เด็กเลี้ยงเด็ก.555 เพราะตอนนั้น เราอายุ ประมาณ 7 - 8 ขวบเอง....แต่ก็
สนุกดีนะ

:::: เด็กคนแรก ที่เราได้เลี้ยง คือลูกสาวคนโต ของน้าสาว เราเองแหล่ะ น้าเราคลอด
ลูกที่บ้าน....แกเริ่มบ่นว่าเจ็บท้อง ประมาณเที่ยงคืน...พี่สาวของยายเรา แกเป็นหมอ
ตำแย เป็นคน ทำคลอด ให้น้าสาวเรา.....ตอนนั้นเรา กลัวมากๆ เพราะเป็นครั้งแรกที่
เราได้เห็น หมอตำแย ทำคลอด และเสียงร้อง ด้วยความเจ็บปวด ของน้าสาว ยิ่งเพิ่ม
ความกลัวให้กับเรา อีกหลายเท่าตัว...เรายิ่งเป็นคน ที่มโนเก่ง 555...คิดไปเองต่างๆ
นาๆ คิดไปถึง ผีปอบ..555....เรากลัวว่า เสียงกรีดร้องของน้าเรา จะทำให้ ผีปอบจาก
ฝั่งเขมรได้ยินเข้า แล้วจะแห่กันมา ที่บ้านเรา....ทุกครั้งที่น้าเรา กรีดร้อง เราก็จะมอง
ออกไป ที่ทุ่งนา และบริเวณ รอบๆบ้าน และก็ ใต้ถุนบ้าน...เผื่อว่าจะเห็น..5555

---

^{เราเอง @tookta ตอนอายุ 11 เดือนค่ะ}

---

:::: ตอนนั้น เรายอมรับ ว่าตัวเอง คิดฟุ้งซ่าน มากๆๆ (แหม..จะเอา สาระอะไร กับเด็ก
เจ็ด แปดขวบล่ะคะ..555) โดยเฉพาะ ตอนที่ ยายทวด บอกให้เรา เอารกเด็กไปทิ้ง...
โอ๊ย..แม่เจ้า!!! นาทีนั้น เรากลัว จับใจจริงๆ.....เรายังจำได้ ไม่มีวันลืม คืนนั้น เป็นคืน
เดือนมืด กว่าจะทำคลอดเสร็จ ก็น่าจะ ประมาณ ตอนตีสอง เห็นจะได้....ยายทวดใช้
ที่คีบถ่าน คีบเอารกเด็ก ใส่ในถุง พลาสติก แล้วยื่นให้เรา.....จากนั้นแกก็ บอกกับเรา
ว่า " เอารกนี่ ไปทิ้งนะ" เราถามแก ทันทีว่า "รอให้เช้าก่อน ไม่ได้เหรอยาย?" แกตอบ
เสียงแข็งว่า "ไม่ได้!" แล้วยายทวด ก็กำชับ กับเราว่า "ต้องเอาไปทิ้ง ในรูปูเท่านั้นนะ
ดูให้แน่ใจล่ะ ห้ามทิ้งมั่วๆ อย่างเด็ดขาด ห้ามทิ้งทั้งถุงนะ ใช้เหล็ก ที่คีบถ่าน คีบออก
มาจากถุง แล้วหย่อนทิ้ง ลงในรูปู จำได้ ใช่มั๊ย?" ไอ้เรื่องจำน่ะ จำได้ อยู่แล้ว แต่เรื่อง
กลัวผีนี่สิ...กลัวซะจน ขี้จะขึ้นสมอง อยู่แล้ว..555

:::: เราเดิน ถือตะเกียง ลงจากบ้าน มืออีกข้างหนึ่ง ถือถุงพลาสติก ที่ใส่รกเด็ก รกอัน
นั้น เรารู้สึกว่า มันหนัก เป็นกิโล เลยล่ะ......เราเดิน มุ่งหน้า สู่ทุ่งนา และ เดินเรียบลำ
คลอง เพื่อมองหา รูปูนา......เราพยายาม เอามือ ป้องลม ไม่ให้ ตะเกียงดับ เพราะถ้า
ไม่มี แสงสว่างจากตะเกียง เราได้วิ่ง ป่าข้าวราบ เป็นหน้ากลองแน่ๆ...ส่วนในใจก็คิด
ว่า เจ้าพระคุณเอ๊ย อย่าได้ มีอะไร โผล่มา ตอนนี้เล้ย.....เชื่อมั๊ยว่า เราจินตนาการ ไป
ถึง ผีกระสือ ด้วยแหล่ะ..555

:::: ทุกวันนี้ เราก็ยัง สงสัยว่า "ทำไม ต้องทิ้ง รกเด็กในรูปู?" เผอิญตอนนั้น กลัวผี จน
ลืมถามยาย..555..{ไม่คิดว่า พอเขียนเป็น เรื่องราวแล้ว มันจะยาวขนาดนี้ อ่านต่อวัน
พรุ่งนี้ ละกันนะคะ}

Thank you for visiting my post!
Thank you For all Your Upvotes and Comments,
I always deeply appreciate your support.

---

ขอขอบคุณ เพื่อนๆทุกคน ที่ติดตาม เรื่องราว ของเราเสมอมา
ขอบคุณทุกคะแนนโหวต + คอมเม้นท์ และกำลังใจที่มีให้กันตลอดมา
ความปรารถนาดี มีให้เพื่อนๆเสมอ
Much Love @tookta