เรื่องของพลังอันลึกลับที่ไม่มีขีดจำกัด # The Mysterious Power That Has No Limits.

Dear All Steemian Friends.

Photo By @tookta

---

สวัสดีค่ะเพื่อนๆ Steemian ทุกๆท่าน.
::: วันนี้เราอ่านเจอ เรื่องเกียวกับ พลังงานพิเศษ ที่มนุษย์ทุกคน มีอยู่ลึกๆภายใน(ไม่
รู้เหมือนกันว่า มันอยู่ลึก แค่ไหน? และอยู่ ส่วนไหน?) แต่มัน จะเกิดขึ้น เฉพาะเวลาที่
เราตกใจ แบบสุดขีด เท่านั้น คือว่าด้วยความตกใจ แบบสุดขีด จึงทำให้คนเรา ทำใน
สิ่ง ที่ไม่เคย คิดว่าตัวเอง จะทำได้ แต่กลับ ทำได้แฮะ........เหตุการณ์ ทำนองนี้ เคย
เกิดขึ้น กับคุณเพื่อนๆ บ้างมั๊ยคะ?
::: ตอนเป็นเด็ก เราเคยเห็น คุณป้าข้างบ้าน ทำในสิ่งที่ แปลกประหลาดมากๆ คิดเอา
เถอะ เด็กสี่ขวบ อย่างเรา เห็นแล้ว ยังตกใจ ในสิ่งที่ ป้าแกทำลงไปเลยอ่ะ......เช้าวัน
นั้น เขมรแดง เริ่มยิงกัน ตั้งแต่ประมาณ เก้าโมงเช้า คุณตาของเรา เก็บข้าวของ ที่สำ
คัญ สองสามอย่าง แล้วก็ จูงมือเรา ลงจากบ้าน เพื่อมุ่งหน้าไป ที่หลุม หลบภัย ทันที
แต่ ก่อนที่เรา กับคุณตา จะลงจากบ้าน เรายืนรอ คุณตา อยู่ที่ชานบ้าน คุณตาเดินลง
บันได ไปก่อน เพื่อลงไป อุ้มเรา ที่ชานบ้าน........แต่ ทันใดนั้น เราก็ได้ยิน คุณตา ตะ
โกนไปทาง เพื่อนบ้าน ข้างๆว่า "ออกมา สภาพ ยังงี้ ได้ยังไง? กลับเข้าไป ใส่เสื้อผ้า
ก่อนไป๊!!!".....เรามองตาม คุณตาทันที และสิ่งที่เราเห็นคือ แม่ของนาง (เพื่อนสนิท
ของเราเอง จำชื่อแก ไม่ได้แล้ว) ป้าแก ออกมายืนโป๊ อยู่ที่หน้า ห้องน้ำ มีผ้าถุงพาด
บ่า แล้วแบก โอ่งมังกร ใบเบ้อเริ่มเทิ่มเลย ในโอ่ง มีน้ำด้วย เกือบครึ่งโอ่งแน่ะ....ทุก
วันนี้เรายังทึ่งในการกระทำของแกไม่หาย

---

หาคุณผู้หญิงแบกโอ่งไม่เจอ ก็เลยเอาการ์ตูนตัวนี้มาแบกแทน...ฮ่า ฮ่า ฮ่า

---

::: แต่ประมาณ สี่ปีหลังจากนั้น เหตุการณ์ ที่คล้ายกัน มันก็เกิดขึ้นกับตัวเราเอง (แต่
ไม่โป๊นะคะ..555) จึงทำให้เรา เข้าใจแก อย่างถ่องแท้.....เรื่องมันเกิดขึ้น กับเรา ถึง
สองครั้ง ทั้งสองครั้งนี้ เกี่ยวกับ น้องชาย ทั้งสองคน ทั้งนั้นเลย
::: เรื่องมีอยู่ว่า เย็นวันหนึ่ง ประมาณ หนึ่งทุ่มกว่า เห็นจะได้ แต่ตามบ้านนอก แค่ห้า
หกโมงเย็น ก็มืดสนิท แล้วค่ะ.....ที่บ้านเรา ยังไม่มี ไฟฟ้าใช้ พอตกเย็น ก็ต้องจุดตะ
เกียง (ตะเกียงของเรา ทำมาจาก ขวด M-150 ทำเองค่ะ) เพื่อให้แสงสว่าง.......เย็น
วันนั้น น้องชายคนเล็ก เข้านอนเร็วผิดปกติ คงเป็นเพราะ เขาไปเที่ยว บ้านเพื่อนซึ่ง
ห่างจากบ้านเรา ประมาณ สามกิโลเมตร เขาคงเหนื่อยล้า จากการเดินทาง ด้วยเท้า
.....เราเห็นเขา เข้าครัว และ ได้ยินเสียง ช้อนกระทบ กับจาน ก็คิดว่า เขาคงหิว ก็ไม่
ได้สนใจอะไร กินเสร็จ เขาก็ เข้าไปนอน

::: พอได้เวลาอาหารมื้อเย็น น้าบอกให้เรา ไปเรียกทุกคน ให้มาทานข้าว พร้อมๆกัน
เราจึง เข้าไปตาม น้องคนเล็ก ในห้องนอน เห็นเงาเขา นอนตะแคง ก็เข้าไปปลุก ไม่
ได้ยินเสียง ตอบรับ จากน้อง เราจึงเข้าไปใกล้ๆ และพยายาม เขย่าตัวเขา.....เขาไม่
ขยับเขยื้อนเลย แต่เราได้ยินเสียง เหมือนฟอง ดังฟอดๆ ออกจากปาก จมูกของน้อง
เราจึงวิ่งไป เอาตะเกียง เพื่อมา ส่องดูใกล้ๆ......ปรากฎว่า ฟองออกมา เต็มปากของ
น้อง ด้วยความตกใจ เราทำอะไรไม่ถูกได้แต่ดะโกนว่า "ตั้มเป็นอะไรก็ไม่รู้ ฟองออก
มาเต็มปากเลย!!! ....มาช่วยดูหน่อย เร็วๆ!!!.....ทุกๆคน รีบเข้าไปในห้อง พร้อมๆกัน
ต่างก็ช่วยกัน มะรุม มะตุ้ม ไม่มีใครรู้ ว่าเกิดอะไรขึ้น กับน้องชายเรา และแล้ว น้าสาว
เรา ก็เอะใจ แกจึงรีบเดิน เข้าไปในครัว แล้วแก ก็ถามทุกคนว่า "ข้าวในจานนี้หายไป
ไหน? ไอ้ตั้มกินใช่มั๊ย?" เรานึกขี้นได้ว่า น้องกินข้าว ก่อนที่จะเข้าไปนอน แต่ตอนนั้น
ยังทำอาหารไม่เสร็จ แล้วน้องเรา กินอะไรล่ะ?......เราบอกน้า ทันทีว่า "ใช่ ไอ้ตั้มกิน
ข้าวในจาน" น้าตะโกน บอกทุกคนว่า "รีบไปเอาถ่าน มาให้มันกิน แล้วไปขอไข่ไก่ที

---

Photo By @tookta

---

บ้านป้าด้วย เร็วๆ!!!.....แล้วน้า ก็หันมา บอกเราว่า "มึงไปตามหมอ ที่อนามัย เดี๋ยวนี้"
เรายัง งงอยู่ จึงถามน้าไปว่า "แล้ว จะให้หนู บอกหมอ ว่ายังไงล่ะ?" น้าบอกว่า "บอก
แกไปว่า น้องมึง กินยาฆ่าแมลงวัน เข้าไป หมดจานเลย"....วินาทีนั้นถึงบางอ้อ แล้ว
ค่ะ.....พอรู้ว่าน้อง กินยาฆ่าแมลง และอาจจะตายได้ เท่านั้นล่ะค่ะ ไม่รู้ว่าเรา ไปเอา
กำลัง วังชา มาจากที่ไหน? คือว่า เราวิ่งจากบ้าน ไปอนามัย ไปกลับ สี่กิโลเมตรกว่า
และมีคลองกั้น ระหว่างทางด้วย ความกว้าง ก็ประมาณ 4 -ุ 6 เมตร (บางช่วง โดนน้ำ
เซาะ ก็กว้างหน่อย).....ตอนนั้น แทบหลับหู หลับตาวิ่งก็ว่าได้ มันมึดมากๆ (หมู่บ้าน
เรา ยังไม่มี ไฟฟ้า) ไม่รู้ว่าตัวเอง กระโดดข้ามคลอง ได้ยังไง? ทั้งขาไป และขากลับ
วิ่งเร็ว ขนาดไหนไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ กลับมาถึงบ้าน ก่อนหมอ หมอขับมอเตอร์ไซค์มาถึงที
หลัง แล้วถามเราว่า "อ้าวเมื่อกี้ เรียกหา จะให้ซ้อนรถมาด้วย แล้วมากับใครล่ะ?" เรา
คิดในใจ "เหาะมามั๊ง" บอกตามตรงว่า ตอนนั้น ในใจ คิดอยู่ อย่างเดียวว่า "น้องต้อง
รอด" จะให้ไป ขึ้นเขา ลงห้วย ที่ไหน ก็ยอม

::: ไม่รู้ว่า เขารักษา น้องยังไง เราเห็นน้อง อ้วกออกมา เยอะมาก ๆ เขาบังคับ ให้กิน
แล้วก็อ้วก อยู่หลายครั้ง แล้วอาการก็เริ่มดีขึ้น เราเอง ก็เพิ่งจะรู้สึก ว่าตัวเองเริ่มหาย
ใจ สะดวกขึ้น.......เช้ารุ่งขึ้น เราเดินไปดู ที่คลองน้ำ คิดในใจ อยู่คนเดียว ว่า เรากระ
โดดข้าม ไปได้ยังไง? (ตอนนั้น เกือบสิบขวบแล้วค่ะ) เราตัดสินใจ ลองกระโดดดูอีก
ทีซิว่า จะข้าม พ้นมั๊ย? เพราะปกติ ก็ไม่เคย ทำสำเร็จ อยู่แล้ว คิดในใจ เผื่อว่า เราโต
ขึ้น ขาเราอาจจะ ยาวขึ้น อ๊ะลองดู ละกัน....55555 ผลปรากฎว่า "ตูมมม!!" ไปได้แค่
ครึ่งคลองค่ะ...555 ยัง ยังไม่เชื่อใจตัวเอง เอาใหม่ ทีนี้ ตั้งหลักวิ่ง มาแต่ไกลเลย..5
55 ผลปรากฎว่า เหมือนเดิมค่ะ ไปไม่ถึง ดวงดาว...555
::: คนเรามีพลังเช่นนี้ ซ่อนอยู่ข้างในทุกคน เพียงแต่ เราจะมีโอกาส ใช้มันเมื่อไหร่?
ตอนไหน? และใช้ยังไง? เท่าที่เราจำได้ ชัดเจนมาก ก็มีอยู่สองครั้ง ที่เราเคยใช้มัน

---

Thank you for visiting my post!

ขอบคุณ เพื่อนๆทุกคน ที่ติดตาม เรื่องราว ของเราเสมอมา
ขอบคุณสำหรับ อัปโหวต + คอมเม้นท์ และกำลังใจที่มีให้กัน
ความปรารถนาดี มีให้เพื่อนเสมอ
Much Love @tookta