Once in cambodia EP.1 - ครั้งหนึ่งในกัมพูชาตอนที่ 1

เมื่อปีที่แล้ว ผมได้มีโอกาสไปทำงานในกัมพูชา (หรือที่เราได้ยินคุ้นหูว่า เขมร) วันแรกที่รู้ว่าจะได้ไป ใจก็กล้าๆ กลัวๆ เพราะเราต้องไปใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นถึง 4 เดือนกว่าจะจบโครงการ แล้วสิ่งที่เราเคยรับรู้มาตั้งแต่เด็กเลยก็คือ ที่เขมรมีการ "เล่นของ" เล่นคุณไสย ไสยศาสตร์มากมาย ร้ายแรงด้วย พอแม่รู้ว่าต้องไปเท่านั้นแหละ ไม่พลาด กลัวลูกชายจะโดนของ รีบบอกว่า หาพระไปใส่เลยนะ สวดมนต์ด้วย ไอ้เราก็ต้องทำเพื่อความสบายใจ เลยนำ "พระรอด ลำพูน" ที่น้าเคยให้มา แขวนคอติดตัวไปด้วย
องค์นี้เลยจ้า

สถานที่หน้างานที่ผมต้องไปทำงานคือ ตำบลออมเรียง อำเภอกำปงสปือ จังหวัดกัมพูชา โดยต้องเดินทางข้ามแดนผ่านทางด่านปอยเปต (ออกจากกรุงเทพ นั่งรถไป 4 ชั่วโมงถึงหน้าด่าน และทำเรื่องข้ามด่าน) หลังจากข้ามด่านต้องนั่งรถต่อไปอีก 7-8 ชั่วโมง กว่าจะถึงหลับแล้วหลับอีก หลับจนเมื่อย หลับจนเหนื่อย สุดท้ายก็มาถึงโรงแรมที่พัก
พระเจ้านี่หรือโรงแรม นี่ถ่ายตอนกลางวันนะเนี่ย วังเวงมาก


ไม่มีเค้าเตอร์ ไม่มีรีเซฟชั่น มีคนเอากุญแจมาให้ แล้วไปเลย
บรรยากาศทางเดินในโรงแรมตอนกลางวัน

แต่ไม่เป็นไร เหนื่อยมาก เก็บของ อาบน้ำพักผ่อน เย็นๆ เดินออกมาหาอะไรกิน
ชีวิตยังไม่สิ้นหวัง เดินออกจากโรงแรมมา 200 เมตร เจอร้านอาหาร เจ้าของร้านเป็นคนไทยจ้า แม่ ลูก ลูกเขย สบายใจละ

กินข้าวเรียบร้อย กลับห้อง พักผ่อนยาว
ตื่นเช้ามาทำงาน รีบตื่นไปเจอทีมงานที่นี่ อ้อลืมบอกไป คนที่นี่ทำงานตั้งแต่ 7 โมงเช้านะครับ แต่แบ่งเป็นช่วงดังนี้
รอบเช้า 07.00 - 11.00 น.
พักเที่ยง 11.00 - 13.00 น.
รอบบ่าย 13.00 - 17.00 น.
ถึงหน้างานปุ๊บ กฏของผมก็คือ เราจะต้องมีการ Morning Talk กันทุกวันก่อนเริ่มงาน แบบนี้ (โดยมีล่าม 2 คนคือ บองเนียม และโอนพี่) บองแปลว่าพี่ โอนแปลงว่าน้อง

อันนี้ผมเอง คนยืนซ้ายสุด

ผมใช้ชีวิตที่นี่แบบผ่านไปเร็วมาก คุมหน้างาน ทำรายงานส่งทุกวัน จนสนิทสนมกับทีมงานมากๆๆๆๆๆๆ
อย่าถามผมนะว่าผมสื่อสารกับทีมงานยังไงหากไม่มีล่าม บอกเลยตรงนี้ว่า ผมคุยกันได้ครับ คุยกัน พูดกัน จนเมื่อยมือ
55555 ใช่เลย เมื่อยมือ ชี้บ้าง หาตัวอย่างมาให้ดู ทำไม้ทำมือ จนบางครั้งต้องลงมือทำเองให้ดู
สนิทกันจนบางวันไปนั่งดูหนังในมือถือด้วยกัน

บางวันตกเย็น เหนื่อยๆ ก็ไปนั่งกินเบียร์กัน

คนที่นี่ชอบกินเบียร์แบบเป็นกระป๋อง แต่เบียร์ถูกมาก ถ้าขายปลีกตกกระป๋องละ 20-25 บาท แต่ถ้าซื้อยกถาด 24 กระป๋อง จะตกประมาณไม่ถึง 400 บาท (11 Dollar) เบียร์ที่ถูกปากคนที่นี่คือ Ganzberg เพราะใต้ฝากระป๋องจะมีรางวังแจก ทั้งรถกระบะ รถมอไซด์ เงิน หรือว่า One Can (คือฟรี 1 ป๋อง) กินไป ลุ้นไป สนุกสนาน

สำหรับค่าเงินที่นี่ใช้เป็นดอลล่าร์หรือเรียลกัมพูชา ค่าเงินเรียลอ่อนค่ามาก เวลาแลกเงินที ผมได้มาเป็นตั้งๆ เลย

แต่ของกิน ของใช้ ก็ไม่ได้ถูกนะครับ ข้าวจานนึง 40-50 บาทเหมือนกัน (กินเบียร์ดีกว่า ถูกกว่า 5555)
และนี่คือเวลาพักเที่ยงหลังกินข้าวเสร็จของทีมงาน รวมหัว ดูหนัง

คนที่นี่ให้เกียรติและรักคนไทยมาก ทั้งๆ ที่บางคนเคยโดยคนไทยหลอกไปทำงานที่ไทย ไปลงตามไซด์งานก่อสร้าง แล้วเบี้ยวเงินเค้า บางคนไปทำงานมา 3 เดือน ได้เงินมาแค่ 5000 บาท บอกหักค่านู้นค่านี่ บางคนไม่ได้สักบาท จนเค้าต้องหนีกลับมา
แต่สำหรับผมแล้ว ผมให้ทุกอย่าง หลังจาก 3 สัปดาห์ที่เรารู้จักกัน ผมเริ่มกินข้าวกับทีมงานเกือบทุกวันตอนเย็น และนี่คืออาหารเมนูแรก

แต่พอเสร็จแล้ว อร่อยน่าดูเชียว

และที่ีนี่มีเทคนิคพิเศษที่คนไทยไม่เคยรู้ คือ ทอดไข่อย่างไรไม่ให้ไข่ติดกระทะ
คำตอบคือ ทอดในหม้อไง

ทอดจริง ทำจริง ไหม้จริง

วันนี้ขอสนุกสนานเพียงเท่านี้ก่อนนะครับ เพราะประสบการณ์ต่างแดนในครั้งนี้ยาวมาก (คาดว่ามีอีก 1-2 ตอน) และผมไม่ค่อยได้เก็บเรื่องราวผ่านภาพถ่ายสักเท่าไร ส่วนใหญ่จะจดจำไว้ล้วนๆ ยังไงเดี๋ยวจะรีบมาเขียนต่อนะครับ ยังมีเรื่องของไปเที่ยวน้ำตก และการไปไหว้พระที่เขมรด้วย

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ