Self Reality (Öz Gerçeklik)

Hatırlayamıyorum. Hatırlayamıyorum bu çılgın yere nerden, nasıl geldiğimi. Anılarımda geçmişe doğru gittikçe bulanıklık artıyor. Ve bir noktadan sonra hiç anım kalmıyor. Tamamen boşluk… Ben çok küçük olduğum için hatırlayamazmışım. Onlar hatırlıyormuş benim doğumumu.

Rüyalarda da böyle olmuyor mu? Ortasından giriveriyorsun farklı bir gerçekliğe. Rüyanın başlangıcı yok. Yani en azından hatırlanmıyor. Daha da ilginç olansa, başlangıcı hatırlamamak hiç garip gelmiyor. Hep ileri bakıyoruz. Daima ileri…

Bazen şansım varsa ufacık bir kuşku düşüyor içime. “Burası biraz garip değil mi? Gerçekliği sorgula !” diye. Biraz sorgulayınca fark ediyorum ki gerçekliğin değil sahteliğin ortasındayım. Tabi bunun farkına varınca gerçeklik dağılmaya başlıyor. Eğer gerçekliğin dağılmasını engelleyebilirsem, bu gerçeklikte özgürlüğü elde ediyorum. İstediğimi yapabiliyorum. İstediğim her şey karşımda. Rüyanın sonuna kadar keyfini çıkartıyorum.

Sonra uyanıyorum. Yine başlangıcı hatırlayamadığım. Ve hatırlayamamanın garip gelmediği bir gerçekliğin içindeyim. Burada bu yazıyı yazıyorum. Acaba okuyucuyu da ben mi yazıyorum hiçbir fikrim yok.

Rüyadakine kıyaslarsak burada zihnim çok daha açık. Bu sefer gerçekliği daha derinden sorguluyorum.

Ne kadarı gerçek? Algıladıklarımın ne kadarı dışarıda, ne kadarı zihnimde?

Görme duyuma odaklanıyorum. Bu görme işi nasıl oluyor? Bildiğim(burada öğrendiğim) kadarıyla ışık diye bir şey var. Yani bir enerji dalgası.

Işık dalgası karşımdaki cisme çarpıyor. Cisme çarpan ışık biraz değişiyor. Cisim bazı dalga boylarını soğuruyor, geriye kalan dalga boylarının açısını biraz değiştirip gözüme yöneltiyor. Işık dalgası gözüme çarpıyor. Gözümde elektrik tepkimesi oluşuyor. Bu oluşan elektrik sinirler aracılığıyla gözümden beynime iletiliyor. Ve gördüğüm rengârenk bir dünya.

Ama o zaman dışarıda renk diye bir şey yok ki. Enerji var, dalga var, işte hep sayılar filan…

Mesela gökyüzüne bakıyorum. Gözüme mavi ışık dalgaları (~470nm) çarpıyor. Beynim sayıları filan pek sevmediği için olsa gerek. Bana sayıların yerine mavi rengi veriyor. Başka birisi aynı ışığı gördüğünde onun beyni nasıl bir renk çiziyor hiçbir fikrim yok. Belki çok farklı bir renk görüyor ama ikimiz de mavi gördüğümüzü söylüyoruz.

Demem o ki aslında dışarıda ne var görmüyoruz. Daima kendi zihnimizdeki bir gerçekliği görüyoruz. Kendi zihnimizde yaşıyoruz. Olup biten ne varsa hepsi kendi Öz Gerçekliğimizde.

Bilgisayar oyunları bu olaya çok iyi bir örnek. Nesneler kodluyorsunuz. Boyutu, koordinatları, renkleri filan var. Hepsi sayı. Bir tane de kamera kodluyorsunuz. Onun da bir koordinatı, görüş açısı filan var. Tabi yine hepsi sayı. En son “renderer” denen algoritmaya, sahnedeki nesneleri ve kamerayı bildiriyoruz. Renderer bu sayıları hızlıca işleyip bir çizim yapıyor (60 fps bir oyunda saniyede 60 kere yeniden çizim yapıyor). Ve bu çizimleri bize arka arkaya hızlıca gösteriyor.
Bir bilgisayar oyununun gerçekliği aslında (çok daha uzun ve karmaşık olsa da) şuna benzer bir kod :

// Reality Renderer (Gerçeklik Algılayıcı-Çizici) : Bir f(x) fonksiyonu -> f(x)=y 
Renderer = function( Reality ){ return selfReality; }
// Reality (Gerçeklik) : Bir matematiksel ifadeler dizisi
box.scale = { x:1, y:1, z:1 }
box.position = { x:0, y:1, z:0 }
box.material.color = “#ffff00”
camera.position = { x:1, y:0, z:2.5 }
// Ve sonuç…
// Self Reality (Öz Gerçeklik)

Peki gerçeklik ne kadar gerçek? Sadece görme algımız değil, tüm algılarımız (görme, duyma, dokunma, koklama, tatma) bu şekilde çalışıyor. Etrafımızdaki sayılarla etkileşime giriyoruz. Bu etkileşim sonucu zihnimize ulaşan elektrik dalgalarına anlamlar yüklüyoruz, çizimler yapıyoruz.

Sonuç olarak :
Dışarıda matematiksel kodlamadan oluşan boş, soğuk bir uzay var.
Fakat zihnimiz bize rengârenk, cıvıl cıvıl, şölen tadında bir Öz Gerçeklik sunuyor.

Yani...
Herkes Kendi Gerçekliğinde Yaşar!