Sabır

Resim

Sabr… Okunuşu her ne kadar kolay olsa da uygulaması bir o kadar zor…

Her insan hayatının belli evrelerinde sabretmesi gereken durumlarla karşılaşabilir.

Bazen bir şeyler olur, tam söyleyeceğimiz ya da yapacağımız zaman “burası yeri değil” der ve susarız.

Şu dünyada sabretmemiz gereken ne kadar çok şey var. Kibir sahibi insanlar, kıskananlar, katiller, zorbalar, hastalıklar, açlık, ölüm… saymakla bitirebilir miyiz ki.

Bazen soruyorum kendime : Niçin sabrediyoruz? Bizi bu kadar sabırlı kılan ne olabilir? Gücümüz mü yok, yoksa çekiniyor muyuz? Hayır hiçbiri değil. Cevap :

İlahi adalet ve hesap gününe olan inancımız...

Günümüz toplumunda sabır çok farklı anlamlarda kullanılır hale geldi. Yanlış kullanımlarına geçmeden önce doğru kullanımını vermekte fayda görüyorum :

Sabır, haddizatında Allah’ı vekil kılmaktır. Tam bir teslimiyettir.

Şu an susmuş olsam da bu zulüm karşısında bir şey yapamasam da bunun hesabı sorulacak inancıdır sabır.

Yoksa sabır, başkalarının düşündüğü gibi:

Eylemsizlik değildir. Korkaklık hele hiç değildir.

Sabır kavramı neden hep olumsuz olaylarla birlikte zikredilir. Aslında öyle midir? Doğru. Olumsuzluklarla karşılaştığımızda en gerekli şeydir belki ama haritanın geneline baktığımızda hayatımızın her evresinde sabrı görürüz.

Hayatımızda karşılaştığımız her işte muhakkak sabır vardır. Unutmayalım ki sabır bir işin yarısı iken diğer yarısı emektir.

Sabrı böylesine kısıtlayabilir miyiz? Sabır; yeri gelir helal lokmadır, yerine göre iyi niyet, yerine göre dayanma gücüdür.

Herkesin bildiği haliyle ise sabır, ümitsizliğe kapılmadan sergilenen metanet ve dik duruştur.

Kişi bilir ki :

Biz Rabbimizden isteriz, O da kullarıyla gönderir.

Ayrıca emindir, bu dünyanın bir hesabı ve vuslata kavuşacağı öte dünyası vardır.

Düşünelim… Sinirlendiğimiz, dayanamadığımız, üzüldüğümüz ve yıprandığımız olayları düşünelim. Sabır bize ne kazandırır? Soruyorum : Eğri, doğruya ne yapabilir; ya yalan hakikate? Tembellik, çalışkanlığa ne yapar? İhanet adanmışlığa… Hiçbir şey yapamaz. Bir şey yapıyor gibi gözükse de gerçek budur: hiçbir şey yapamaz.

Sabır dedik ya. Her şeye rağmen vefa göstermek, doğruda veya dostlukta sabretmek… Hele ki sevdiklerimizin hatasını gördükten sonra büyütmeyip onları yeniden kazanmak... Sabrı bunlardan ayırabilir miyiz?

Yanlış hatırlamıyorsam şöyle bir söz vardı (hadis olabilir) :

Yavaş davranmak Rahman'dan, acele ise şeytandandır.

Fevri çıkışlarımıza artık dur deyip, şiddetten kaçınırsak… Acele etmeyip biraz tahammül edersek daha yumuşak başlı olursak inanıyorum ki her şey çok daha farklı olacaktır.

Dik duruşumuzdan taviz vermeden temkinli ve düşünceli olan insanlardan olabilmek ümidiyle…

Yazımı sabırla okuduğunuz için teşekkür ederim.