Hala düşünmek çok değerli

Bugün insanları pek düşünmedikleri bir yönden iki gruba ayırma niyetindeyim. Kendinizi ikinci grubun bir parçası olarak görecek olursanız sizinle iletişime geçmeyi de çok isterim.

1) Sevdiği insanlara sevdiği şeyi vermeyi seven insanlar

Bu kategori çoğunuzu kapsıyor. Yani genel insan davranışı bu yönde. Sevdiği şeyi sevdiği insanlarla yapmak herkes için için keyif verici fakat burada zaten temel ayracımız "daha çok sevmek." Üzerinde fazla durmayı düşünmediğüm bu alt başlıkta insanlar sevdiği insanı kendi bahçesinde ağırlamayı seven insanlardan oluşuyor. Sevdiği aktiviteleri, sevdiği yerleri vs paylaşmak daha büyük bir memnuniyet yaratıyor. En yüzeysel örnek ise birlikte olduğu kadınlara futbol maçlarını dayatan erkeklerdir sanıyorum.

Belirgin özellik de şu; birlikte keyifli vakit geçirmek için planlar yapılsa da sadece karşı tarafı mutlu etme çabasına girmek için gerekçe beklemeleri. Özel bir gün ya da birlikte olduğu insanın ihtiyacı olduğunu düşündürecek bir durum insanları sadece karşı taraf için bir şey yapmaya itiyor. Arkadaşlık ilişkilerini de dahil ederek konuşuyorum.

Gelelim işlerin karıştığı ikinci alt başlığa

2) Sevdiği insanlara sevdiği insanların sevdiği şeyi vermeyi seven insanlar

Okurken "dalga mı geçiyorsun bizimle" dedirtebilecek bir alt başlık evet. Yine de şans vermenizi rica edeceğim.

Açıkçası ben de bu grubun bir parçasıyım. Fakat bunu yazacak noktaya gelene kadar epey sancılı bir süreç geçirdim. Sık sık kendimi sorguladım. Kalitesiz bir insan olduğumu da düşündüm insanları manipüle etmeye çalıştığımı da. Çünkü insanlar beni severken aslında onları aldattığımı düşünüyordum. Tanıştığım insanlarla onların sevdiği hayata adapte oluyordum. Bahsettiğim insanlar da az sayıda değil.

Ortada bir gerekçe yokken kendimi çevremdeki insanların yüzünü güldürecek fikirler üretirken buluyordum. Zamanla üzerine düşündükçe geldiğim nokta "bende sevilme kaygısı var" noktasıydı. Tam bu fikre ikna olmuşken twitterda bir kadınla tanıştım. Uzaklarda yaşıyordu. Kısa sürede sohbet epey derinleşti. Konu "bende sevilme kaygısı var" noktasına gelince bana "istersen şu an dünya üzerinde en çok seni sevebilirim" diyerek gerçeğin aslında bu olmadığını anlatmaya çalıştı. Ben ona "her şeyi içimden gelerek yapıyorum ama şahsi isteklerim yokmuş gibi. Nasıl bir insan bu noktaya gelebilir?" gibi sorular soruyordum.

Lise yıllarımda yapmaya başladığım "hayal listem" bile çevremdeki insanların hayallerinden oluşuyordu. Beni mutlu edecek şey çevremdeki insanlara hayallerini verebilmekti. Hatta bu platform için de örnek vereyim. Yazdığım her yazıda beni düzenli takip eden insanları hayal kırıklığına uğratmamak en temel kaygım diyebilirim.

Ben tüm bunları anlatırken Işıl'dan (twitterda tanıştığım kadın) aldığım cevap ise beni farklı düşündürtme kaygısı taşımıyordu. Öncelikle olduğum kişiyi görebilmişti ve bana göstermek istiyordu. Söylediğine göre içimden gelen hiçbir şeyi bir kalıba dökmeye çalışmamalıydım. Biraz kahraman olma isteği biraz manipülasyon vardı belki ama tamamen samimiydi. Tamamen bendim. İşte o noktada "insanların değil, yine kendi arzularının peşinden koşan bir insan" olduğumu gördüm. Sadece benim arzum insanların arzularından oluşuyordu. Onların gülmesi beni daha kolay güldürüyordu.

Işıl birgün farklı arzularımın da olacağını söyledi. Yaşı ve yaşanmışlığı benden daha fazla olan birine kulak verdim ve o günleri merakla bekliyorum.

Hala düşünmek çok değerli. Kendimizi tanımak için ciddi zaman ayırmaya hepimizin ihtiyacı var.