Mahalleden Notlar -2- | Busy

Kaynak

Sabitlendiğim masa ve rahatsız sandalyede bir süre daha geçirdim. Hatırlarsanız, göçebe hayattan yerleşik hayata keskin bir geçiş yapmış ve onu da geçmiş bir postumda mizahi bir dille anlatmıştım. O günden beri çok bir değişiklik yaşamadım. Daha da yerleştim odanın sağ köşesine.

Ayrıca hiç sıkıcı ve yorucu hayatımız yokmuş gibi üzerine radikal bir karar aldık; artık evin içinde sigara içmiyoruz. Düşünüldüğü gibi kendimi sağlıklı falan hissetmiyorum. Balkona gitmek, kapıya yaslanmak, bu soğuk havada pencereden sarkmak özgürlüğe ket vurmaktan başka bir şey değil! Ama yine de mantıklı ve saygılı bir birey olduğum için çoğunluk kararına uyuyorum.

Benim sıkıcı hayatımdan ziyade mahallede olup biten ve bilhassa karşı komşum alkolik abi daha merak uyandırıcı. Bunu biliyor ve herkesin merakına saygı duyuyorum. Ama kışın getirdiği sert hava onu da vurdu ve gayet sakin bir çizgide hayatını sürdürüyor. Ne müzik, ne vandalizm... Hiçbir şeyden eser yok.

Az önce mahalleye giriş yaptı mesela. Sarhoş değil, hafiften çakır. Buna ek olarak sevecen. Mahallede bulunan yavru kediyi "aşkım" diye çağırıyor. Çağırmakla da kalmıyor elleriyle çöpü açıp kediyi beslemeye çalışıyor. Kedi beğenmeyip yemeyince tabi sağlam bir küfür savuruyor. Bence haklı. (Küfürü yazmayacağım tabi, flaglanmaya hiç niyetim yok.)

Yine de küfürü müfürü bırakalım adam kediye sırtını dönmedi. Üşenmeden telefonu çıkardı, oğlunu arayıp akşamdan kalan köfteleri istedi. Tek tek elleriyle besledi yavru kediyi.

Şaşırtıcı dimi. Ben de şaşırdım. Kedileri tekmeleyenler, köpekleri araba arkasında sürükleyenler gündemimizden eksik olmuyorken toplumun yarısının yaftasıyla "Allahın alkoliği" kediyi elleriyle besliyor...! Bu işin alkolle, cigarayla, esrarla, otla, bokla alakalı olmadığını biliyorum elbette ama mahalle hayatıyla tekrar görmüş oldum.

Emrah Serbes'in son olaylardan sonra itibarı da edebiyatı da yerle bir olsa da çok sevdiğim bir sözü aklıma geliyor bu durum karşısında. Ne diyordu Emrah: "Zaten, bu ülkenin anasını meyvesuyu içenler si..." Noktalı yeri doldurun da yine bir flag durumundan beni koruyun.

Yaptığı çılgınlıklara ve verdiği rahatsızlıklara rağmen sempati duyduğumu söylemiştim bu alkolik abiye. Bu hareketiyle bir kez daha sempatimi diri tutmam gerektiğini gösterdi. Bu durum bir de, "ulan ben en son ne zaman köfte yedim" diye sorgulamama neden oldu. Neyse ki yakın zamanda Adana'dan döndüğüm için cevap hüsranla sonuçlanmadı. Yoksa son kalan 6 liramı borçla tamamlayıp köfteye yatırmak zorunda kalacaktım.