Mahalleden Notlar -3- | Busy

Köpek fobimi yeneli 2 yıl,
köpekleri sevmeye başlayalı 1 yıl,
pitbull ile aynı evde kalalı 2 hafta,
sokak köpekleri çetesiyle birlikte yürüyeli 1 hafta oldu...

Üniversiteye başladığımdan bu güne 6 seneyi geride bıraktım. Geçtiğimiz bu yılların yarısında mahalledeki beyaz köpek tarafından kovalandım. Kendi evime kaçak göçek giriyordum. Her defasında ucu ucuna yırtıyor, salya kokusuyla burun buruna geliyordum.

Başlarda korkmuyormuş gibi yaparak geçip gitmeye çalışıyordum ama kendince muhafız olduğu için bu basit eskimiş numaraları yutmuyordu. Zamanla elimde sopa ile geliyor, "tut oğlum, koş oğlum" diyerek fırlatıyor ve fake atıp kaçıyordum. Kısa sürede bu numara da işlevini yitirince çözümü eve gelmemekte buldum.

Kokumu, tipimi ve korkumu görmezse unutur diye umdum; o da olmadı. İki hafta sonra sokağın başına geldiğimde aniden olduğu yerde dikildi. Sanki yedi sülalesini katletmiştim ve beni bu yerküreden silmek istiyordu. Gözgöze geldiğimiz anda gardını alıyordu. Adım attığım gibi havlıyor adımımı geri çektiğim an izlemeye geçiyordu. Aramızda müthiş bir telepatik kuvvet mevcuttu. Ama bu telepatik kuvvet beni mahvediyordu.

---

Uzun süren bu kovalamaca ve gerginlik artık canımı sıkmaya başlamıştı. Yemeğe oturduğumuz bir akşam, yüzümden düşen bin parçayla çocuk gibi yemekle oynuyordum. Durumu fark eden babam ne olduğunu sordu. Durumu anlatınca, "köpeğin yerinde olsam ben de bu tipe saldırırdım . Hayvanın suçu, günahı yok valla!" dedi küçümser bir edayla. Tabi güldük ettik ama adam sonuna kadar haklı. O zamanlar uzun saç, sadece çenede keçi sakalı... Anadolu Rock dinleyen asi genç gibi takılıyorum. Tek fark Anadolu Rock dinlemiyor; metal dinliyordum.

Bu durumdan kurtulmak için önce işi bıraktım ve evden çıkmamaya başladım. Arkadaşlarımın telefonunu ya açmıyor ya da bahanelerle geçiştiriyordum. Köpek en çok babamın işine yaramıştı. Barda çalışmamı istemiyordu ve belalım beyaz köpek, babamın biricik aşkı haline gelmişti.

Kısa süre sonra belediyeyi aramak geldi aklıma. Köpeği öldüremezdim ama hapsedebilirdim. Böyle bir hakkım elbet vardı. Benim özgürlüğümün bedeli ona kafes olacaktı.

İşlerin aksiliği burada da karşıma çıktı ve ben yine özgür kalamadım. İrtibata geçtiğim belediye çalışanı bana aynen şu soruyu sordu: " Saat 17:00'dan önce köpek tam olarak nerede oluyor ? 17:00'dan sonra mesai bitiyor da.." Bu soru karşısında cevabım netti: "Hemen muhtarı bulup ikametini öğreniyorum" dedim ve kapattım.

Kaynak

Telefounu kapattıktan sonra, aynen yukarıdaki dayı gibi kulaklarımı sildim. Duyduğum sorudan sonra, oluk oluk akan kanı anca bu şekilde dindirebilirdim. Canımı sıkan onca şeye rağmen hiçbiri bu kadar sinirlendirmemişti.

Bir süre daha evde takıldıktan sonra tüm korkularımı yenip dışarı çıktım. Birkaç hafta özgürce dolaştım. Doya doya gezdim. Hatta ipin ucunu kaçırıp sokakta uyudum. Arkadaşlarım yaşadığım kafayı anlamaya çalışınca onlara, "Gökyüzünü görmeden gözüme uyku girmiyor artık" cevabını veriyordum.

Özgürlük tutkum son bulduğunda saçımda bit, götümde pireler dolaşıyordu. Artık eve dönmenin vakti gelmişti. Gözü karartıp mahalleye girdiğimde etrafta kimse yoktu. Kokudan beni tanıyamadığını düşünüp huzurlu huzurlu eve girdim. Ve o günden beri bir daha hiç görmemiştim o köpeği. Ta ki az önce camda eşsiz mahallemi izleyene kadar...

Önce bir havlama sesi, sonra da beyaz pamuk gibi tüyleriyle sokakta belirdi. İnanmasam, anlam veremesem de bu kesinlikle belalımdı. Geri gelmişti. Nereden geldi, neler yaptı bilmiyorum ama artık karşısında o eski Embesilikat yok. Çok değiştim. Bir pitbullun karnına yattım. 20 tane sokak köpeği ile Adana sokaklarında cirit attım. Kim daha güçlendi gelecek günlerde göreceğiz ufaklık...

İlk Görsel Kaynak