SEBEP

Zihnimin beni ele geçirdiği aylardayım.Sahte insanların önemli gibiymiş gibi düşünceleri ortasın da kayıp gidiyorum.Kaldırımlar'ın soğukluğunu,rüzgarın acımasızlığını ve bilincimin algoritması arasın da karmaşığa sürüklenen bir yastayım.Önümü göremez,öncesini ise hayal edemez oldum.Solmuş çiçeklerin etrafın da olduğuma mı yoksa insanların kararmış kalplerinin kurbanı olduğuma mı yansam bilemedim(sizce).

istemsiz çalınan aletin eşsiz melodileri bir kurşun misali kulağımı yerken,kuşlar her defasın da cıvıltılarını yükseltiyor bir ayaklanma adına,ama her adım da tökezlemeye boyun eğmiş bir bedenle ileriye dönük mesafeler kat edemiyorum nedense.Yoruldum mu yoksa sıkıldım mı anlayamadım.Hayat denilen bu saçmalığın beni,bizleri nereye taşıyacağını bilemiyorum.Kafa mı kurcalayan bir başka konu daha.Ebediyen(yaradılış olarak)bir adalet yokken beşeri olarak da adaletin olmaması çok mantıklı, belki de doğru bildiğim ya da kendimi inandırdığım tek şey budur.Kimi ne göre çok yanlış kimine göre ise doğru ama kimileri ilgilendirmiyor artık.Her insan kendi yokluğun da boğuluyor sonuçta.

Sonsuzluğa sürüklenen bedenim her haykırışın da yokluğa teslim olurken tek arzum hayal edip onlarla yaşamak olacak.Sesimi duyuramadığım kalbime sessizliğimin hüküm koyması ve seslerine cevap veremediğim insanların sessizliği ile gürültü yaratması aklım da birden fazla labirent'in oluşmasına zemin hazırlıyor.Ve artık yorulduğumu fark ettim her ne kadar sıkıntı ve yorgunluk arasın da ikilemde kalsam bile farkına varıp kendimi var olana inandırmam 1/ 0 önde olmama sebep olacak.Ve bu sebepler son olmayacak.