Güzel bir köyün sıradan bir bahçesinde ayçiçeği ile sarmaşık yaşarmış. Küçük sarmaşık ilk doğduğu günden beri ayçiçeğini görmüş, onu tanımış, onu bilmiş.
İlk zamanlar ayçiçeğine tutunmuş hayatta dik durabilmek için. Ona tutundukça onu sardıkça ayçiçeğine tutkuyla bağlanmaya başlamış. Ayçiçeği de bu arada neredeyse sarmaşık yok gibi davranıyormuş. Her sabah güneşle bir kafasını kaldırıp güneş batıncaya kadar hep ona bakıyormuş.
Sarmaşık bu duruma çok bozuluyor bir taraftan da güneşi kıskanıyormuş. Sevgisini daha çok belli etmek için ayçiçeğine biraz daha dolanıyor ve daha sıkı sarıyormuş.
Bir gün sabah uyandıklarında ayçiçeği güneşe bakmıyor kafasını eğmiş öylece duruyormuş. Sarmaşık o an anlamış ki ayçiçeğine sevdiğini hissettirmek için fazla sıktığından ayçiçeği ölmüş :((
Bu olaydan herkesin kendine göre çıkaracağı bir ders vardır elbet. Ben kendi hisseme düşeni aldım diye düşünüyorum ;)