Yalnızlık

(UYARI: Bu yazıyı en verimli şekilde okumak istiyorsanız saatin 03:00-07:00 arasında olması gerekmektedir.)
Son günlerde bilgisayarın karşısına pek geçemedim. Hali hazırda birikmiş olan Başarı Sanatı serisini paylaşıp geçiyordum. Hastaydım, dişim ağrıyordu(lanet ağrı) sanırım hayatımın en kötü yazını geçiriyorum. Diş ağrısı bence tek başına yeter, böyle bir ağrı yok. Bir anlığına "eğer kafam olmadan yaşasaydım pek sıkıntı olur muydu?" sorusunu kendime sordum, işte böyle bir acı. Yataktan çıkamadım, günün 12 saati uyuyorum sanırım. Vücutta enerji kalmamış, diş ağrısını geçirmek için Dişinol adlı ilacı kullandım. Asit gibi birşey sanırım zararlı da ama o kafayla hiçbirşey düşünemiyorsunuz, derinizden bir yere temas ettiği zaman direkt yakıyor ve o kısım deri atmaya başlıyor nasıl bir kimyasalsa artık. İnsanlar günün normal saatlerinde aktivitelerini gerçekleştirirken ben sabah 4:00 gibi kalkıp 10:00 gibi geri yatıyorum, bu postu yazdığım saatte 06:18. Hem hastalık hem de ağrılar olunca dediğim gibi insanda uyku düzeni kalmıyor bu yüzden diğer insanlarla aynı saatte aktivite gerçekleştiremediğim için uyanık olduğum saatlerde çevremde kimse bulunmuyor. Çok büyük bir kayıp değil gibi gözüküyor ama insan 1 hafta boyunca bunu yaşayınca sanırım kendisine bile sıkılıyor, kendisinden bıkıyor, bazen düşünüyorum acaba yalnızlık mutsuzluktan iyi midir? tek dostunuz sizsiniz, hiçbir zaman yalan söylemeyen, doğrucu. Mantıklı da gelmiyor değil fakat yaşayınca pek öyle düşünmüyorsunuz, 3-4 günlük yalnızlıktan hiçbirşey olmaz bence ama bu 1 haftaya veya 1 aya çıktığı zaman özsıkılma sendromu -bu terimi ben uydurdum- gerçekleşiyor. Yalnızlık bazen keyifli geliyor hatta ilk zamanlarda çok eğlenceli! En üretken olduğunuz zamanlar en yalnız olduğunuz zamanlar oluyor fakat neyi öğrendim biliyor musunuz? Aslında kendi isteğinizle oluşan yalnızlık ile zorunlu durumda oluşan yalnızlık aynı değilmiş. Ben sabah 4:00 de kalktım diyelim, o saatte istesem de birini çağırıp konuşabilir miyim? Arayıp uyandırmak zorunda kalırım - ki yapmam - İşte bu zorunlu yalnızlıktır ve bu işin eğlenceli gelmeyen kısmıdır, yani kulaklığınızı takıp sahilde tek başınıza dolaşmaktan keyif almak ile az önceki bahsettiğim durum aynı değil.

1
Garip bir şey, tarif edilemeyecek kadar garip. Güçsüz hissedersiniz kendinizi, zayıf. Ama aslında güçlüsünüzdür, başarısız hissedersiniz kendinizi ama aslında başarılısınızdır. Yalnızlığın tanımını birileri çok güzel yapmış.

yıllarınızı verdiğiniz bir şehirde ve tonla arkadaşın arasında hasta hasta, battaniyenin altında kendi demlediğiniz çayı yudumlarken insanın kendine itiraf ettiği şeydir yalnızlık.

Yalnızlık bilinç altınızda sıkışıp kalan bütün duyguları bir kalemle dışarı yansıtabilir. Elinize bir kalem aldığınız zaman bütün duygularınızı bir kağıda veya benim gibi buraya dökebilirsiniz.

Hava iyice soğumuştur, derin bir titreme sarmıştır vücudu sanki bir gemi sizi buz adasına bırakmıştır. Hava yavaş yavaş kararmaya başlar, dakikalar geçer daha çok daralırsın. Bu sıkıntı bir süre sonra rahatsız eder seni, dayanamamışsındır soğuğa. Sarılacak birini ararsın, sana mont verecek sımsıkı sarılıp omzunda ağlayabileceğin birini, bakarsın etrafına bulamazsın yoktur öyle biri. Böyle birinin olmadığını anladığın zaman gerçeğe bir adım daha yaklaşmışsındır. Ağlarsın, zaman kaybedersin ve bir süreliğine daha kötü olursun. Bi vakitten sonra ağlayıp ağlamadığını anlayamayacak duruma gelirsin, yoktur kimsecikler ve teksindir.

Şimdi sizden ilk resimdeki astronotun yerinde olduğunuzu hayal etmenizi isteyeceğim, işte o zaman yalnızlığı anlayacaksınız.
Bilinç altımdaki sıkışan duyguların hepsini buraya yazdım, kalın sağlıcakla.