Murphy’nin Sıfırıncı Kanunu

Bir insanın hayatında her işi ters gider mi diye düşünmeyin gidiyor. Gitmekten zevk alıyor. Aslında hayatta iyi veya kötü her şey birbirine bağlı bir reaksiyon gibi. Her şey kendine benzeyen durumları tetikliyor. Bir nevi domino etkisi. Mesela Tayland’da çalışma izni alma ihtimalim yaz okulu yapıp 3 ders almama bağlı. Murphy sağ olsun olaylar pek de istediğimiz gibi gitmiyor bazen. Aslında mütevazilik yapmaya gerek yok, bazen değil hiç bir zaman istediğimiz gibi gitmiyor. Belki de biz yeterince istekli değiliz bilmiyorum ama suçu Murphy’ye atmak daha kolay geliyor. Zaten kolay kaçmak insanoğlunun doğasında var ama oralara girmeyelim hiç.

Belki hayal kurarken fazla Hollywood ögeleri kullanıyoruz. Cem Yılmaz’ın da dediği gibi Colin Farrell tipli adamlara özenip itfaiyeci mi olmak istiyoruz? Belki de hedeflerimiz için yeterince çabalamıyoruz. Bir işte ustalaşmak için onun üzerinde on bin saat çalışmak gerekiyormuş neticede. Her ne kadar çevresel faktörle de etkili olsa yeterince isteyip, yeterince çalışılırsa bir çok şeyin başarılacağı görüşündeyim ben. Kaçırdığımız nokta ne peki? Az mı istiyoruz az mı çalışıyoruz? Belki de olmasını istediğimiz şey o “bir çok şey” kategorisinde değildir. İkarus gibi fazla yükselmektense realistik mi davranmalıyız hayal kurup hedef belirlerken? Aklımda deli sorular…