Soğuk!

Soğuk içeri girdiğinde artık yapacak birşey yok. Çünkü eski sıcaklık kalmamıştır. Neydi o sıcaklık öyle? O sıcaklık ki vücudun en canlı olduğu zamanların timsali. O sıcaklık sayesinde bir arada duruyordu bütün vücut. O, herşeyi birbirine bağlayan bir ip gibiydi. Yaşamın ta kendisini getiren şeydi. Ne neden olmuştu sıcaklığın kapıdan uçup gitmesine? Ahh o kapının arkasından gelen aldatıcı ses yok mu, o ses! Hep meraktan, hep özenmekten oldu kapıyı açış. Seferden dönen sıcak kanlı, güler yüzlü özlenen bir baba gibiydi ilk başta. O sandım. Açtım kapıyı bir an bile düşünmeden. Tamam, geldi, girdi eve. Oturdu köşesine. Hiç bir şey de kötü filan değildi halbuki. Ama en büyük sorun içeri giren yüzü güleç o güzel adam değildi ki! Esas sorun kapının bir kere açılmış olmasıydı. Ben vücudumu ısıtabilmek için nice emekler vermiştim. Çok iyi bakmıştım kendime. Hiç hazır değildim o sert,nursuz soğuğa. O güzel güleç yüzlü adama bakarken, vaktimi onunla harmanlarken aslında ölüyordum içten içten. Kapıdan giren soğuk, amansızca içimdeki en değerli sıcağı alıp götürüyordu benden. Ama olsun. Vücudum yeterince güçlü biliyorum. O kapıyı kapattım bile zaten. Isıtacağım kendimi. Tekrardan alevlendireceğim içimi. Herşey kıpır kıpır olacak içimde.Çünkü umudum var benim.

Not: Bu yazıyı bu yarışma için yazdım. Bu paragrafta 2,5 ayrı şey anlatmaya çalıştım.