Rivayet odur ki; Allah(c.c) insanoğlunun bedenlerini dünyaya göndermeden önce hatta dünya bile daha yaratılmamışken ruhları yarattı ve onlara sordu; ''Ben sizin Rabb'iniz değil miyim?'' Ruhlarımız ise; ''Kalu bela.'' dedi: sen bizim şüphesiz Rabb'imizsin. Bu ilk mecliste verilen ilk söz oldu. İnsanoğlu Rabb'ini ilk kez burada tanıdı. Hatta Dünya'da sevdiklerini de..
Bütün aşıklar ezelde kavuşmuştur aslında, ilk orada görmüş aşıklar birbirini, ilk orada sevmişler, ilk orada dokunmuş bu aşk denen şey insanın yüreğine. Bu yüzden aşık insanlar maşuklarını ezelden beri tanırmış gibi hissederler. Sanki hep bir parçasıymış gibi. Bu dünyadaki sevgililerimiz Elest Bezmi'nde en yakın olanlarımızdır. Önceden nûr halindeyken yekpare olan ruhlar, vûcud bulunca nasıl da bir olmasın.. Bu yüzdendir ki; insanoğlu bu dünyadaki sevdiğiyle hep bir olmak ve onunla birleşmek ister ve hatta bu bile hasrete, özleme son vermez.