Ne olduğu net olmayan spesifik bir eksiklik, Exiclique

Yine bir personal et sentimental chronicals moduna bağladığım bir gündeyim. Şahsi duyguları elektronik var oluşta fütursuzca paylaşmanın ahlaki ve ölçüsel muhakemesini zihinsel mekanizmamda işlemeye bırakıyorum, yazacaklarımı dönüp okumamak üzere paylaşıyorum...

Öncesi vardı elbette bunun, ama egemen olan duygu şuan ki gibi ehil ve sakin değildi. Evet anımsıyorum, dingin değildi! Rehberlik eden duygu dingin değildi. Acı çekmiyordum ama içinde biraz acı vardı ve büyük oranda öfke barındırıyordu. Yorgunluk da homojrn olarak dağılmıştı ortama. Belki biraz da çaresizlik! Hepsi heran heryerdeydi. Tarifi buydu duygumun. Adı var olan duygularla tarif böyleydi, tüm eksikleriyle...

Ne büyük bir eksiklik, o halimi tek bir kelimeye indirgeyememem. O duyguyu ifade eden tek bir özel kelime yok... Ne büyük bir eksiklik, kelimelerce izahat tek bir kelimenin olmayışının sonucu olarak...

İnsan-i izahatlar kapsamımız ne kadar da geniş değil.

Anımsıyorum, ve o duyguyu çağırıyorum şu halimin zaman ve mekansallığının eşlik edicisi olsun diye...zaman ve mekana sıkışmışlığın kötürüm hallerine yol arkadaşı olarak onu çağırıyorum.

Aynı ses vardı kulağımda ve onuru koruyabilmek o anki meseleydi.

je te le donne, donne...

Belli ki normlara sıkışmış bir haldeydim, normlara sıkışmış bir anlam arayışı, normlara sıkışmış bir özgürlük arayışı... Durum böyleyken, bir mahkumiyet de eşlik ediyordu o halime.

O anın ve duygunun kapsamı artık netlik kazandı gibi... ama ne o an , ne de o duygudayım. Sadece kocaman bir eksiklik! Ve şuan kayıp bir duygunun izini sürmenin çaresizliği.

Zamansal ve mekansal koordinatları bilindiği halde ulaşılamayan bir duygu....sadece eksiklik...

Hayır veda etmiyorum o duyguya, gelinceye kadar...