Bir Çanakkale Hatırası...

_Kaynak

Dün geceden beri, bugüne dair bir şeyler yazabilmek için düşünüp duruyordum ama bu özel günün kıymetini anlatabilecek bir cümle bile gelmiyordu aklıma; hâlen de gelmiş değil çünkü bütün insanlar bir araya gelse yine de o dehşetli güne dair ettiği kelâmlar hafif kalır...

Yine de dilimiz döndüğünce hislerimizi dile getirip, arkalarından dualar etmeyi ve kahramanlıklarını hafızalarımızda tazeleyerek, şimdiki ve gelecek nesillere anlatmayı bir borç bilirim. Belki de ancak bu şekilde haklarının bi kısmını ödeyebiliriz.

Çanakkale'ye ilk defa bir üniversite gezisi vesilesiyle gidecektim, çok heyecanlıydım içim içime sığmıyordu âdeta, çünkü hep tv'lerde gördüğüm yerleri, şehitlikleri, âbideyi gözlerimle görüp dokunabilecek, o havayı teneffüs edebilecektim.

Bu gezi asla bir turistik gezi gibi laylaylom olmayacaktı, hepimiz bu bilinçle oturduk yerlerimize ama hiç birimiz bu denli ağır geçeceğini de tahmin etmemişti.

Akşam 22.00 sularında hareket eden otobüsümüz daha Ankara'yı çıkmadan rehberimiz bize gideceğimiz yerin ne denli önemli olduğundan bahsetmeye başladı, dünyanın dört bir yanından gelen düşmana karşı vatanımızı hangi şartlarda savunduklarını biraz olsun anlamamızı ve o toprakları boş gözlerle gezmememiz için bazı belgeselleri izleteceğini söyledi ve dediği gibi de ilk bölümünü izlemeye koyulduk...

Trt'nin yaptığı arşivlik belgesellerdi bunlar, her bir bölümünde bir kahramanımızın hikâyesi anlatılıyordu;
annesinin saçına yaptığı kınanın nedenini soran oğlu Kınalı Hasan'a verdiği cevapla hayret ediyorduk...

Bizim köyde kurbanlık ayrılan koyunlar kınalanır, ben de seni evlatlarımın arasından vatana kurban adadım, onun için saçını kınalamıştım...

Kamyon lastiği alabilmek için kendi çizdiği paranın üzerine,

"Bedeli Çanakkale'de altın olarak tesviye olunacaktır."

yazan Mehmet Muzaffer ki O'nun burada altın dediği Çanakkale’de Mehmetçiğin akıttığı, altından daha kıymetli kanı idi.

Seyit Onbaşı'nın

Ulu ve yüce Allah'tan başka hiçbir güç ve kuvvet yoktur

Duasıyla ve Allah'ın yardımıyla 257 kiloluk top mermisini kucaklayıp topun namlusuna sürerek İngilizlerin gemisini batırması, savaşın kırılma anlarından biriydi ve biz bunu izleyerek ilerliyorduk.

Siperler arasındaki mesafenin azaldığı yerlerde, düşman askerlerinin çaldığı gitarı dinleyip alkışlayan bizim askerlerimizin söylediği türkülere de onlar alkış tutarlarmış hatta kağıda

Dün akşam söylediğiniz o güzel şeyi tekrar söyler misiniz?

Yazıp taşa sarar bizim siperlere atarlarmış bir kaç gün sonra

İstediğimiz halde neden o güzel türküleri söylemiyorsunuz diye sorduklarında; çünkü siz o güzel sesli askerimizi vurdunuz cevabını alırlarmış:(

Siperler arasında yiyecekler de paylaşılırmıştı, düşünmesi bile imkânsız olan duygular bunlar...

_Kaynak

Yaralanan düşman askerini sırtında taşıyıp tedavi ettiren yiğitlerdi onlar; cebinden çıkardığı annesinin fotoğrafına bakıp, kendi yarası daha ağır olmasına rağmen ona ot tıkayıp, az önce öldürmeye çalıştığı askerin yarasını sarmaya çalışan askerimizin verdiği cevabı unutamayan Fransız komutanın söylediği söz ne denli yüce gönüllü olduklarını gösteriyordu;

"Benim bekleyenim yok, istedim ki o kurtulsun annesine kavuşsun" dedikten sonra her ikisi de can verdi,
"Fransızlar, Türkler gibi mert bir milletle savaştığınız için iftihâr edebilirsiniz."

En duygusal olanı da Yarbay Hasan Bey'in yolda ölmek üzere bulduğu köpeği iyileştirmesi ve onu dost kabul edip tüm akınlarda birlikte savaşması, hatta bir pusuyu havlayarak haber vermesiyle askerlerimizin hayatını kurtarması ile kahramanlaşan Canberk'in; sahibinin kalleş düşmanı tarafindan şehit edilmesiyle ayaklarının dibine yatarak can vermesini gözyaşları içinde izledik, hele aynı mezara birlikte gömülmeleri nasıl bir sahneydi. :(

Yazsam anlatacağım çok şey var ama işte...
Biz bölümlerin biri bitiyor diğeri başlıyor şekilde sabah 06.00 gibi Çanakkale sınırına varmıştık, uyumadan onca yolu ağlayarak geldik ve feribottaki soğuk havanın yüzümüze çarpmasıyla kendimize geldik diyebilirim, 45 dakika açık havada soğuktan tir tir titreyerek ilerlerken gece boyu izlediklerimi görecek olmanın heyecanını taşıyordum içimde...

_Kaynak

Şanslıydık ki böyle bir rehbere denk gelmiştik, sahra hastanelerini, âbideyi, 57. Alay mevkiini, kilitbahiri bize anlatıyor siperlerin olduğu yerlerde dolaşıyorduk ama ayaklarımızı toprağa basmaya korkuyorduk âdeta...

Arkadaş! Yurduma alçakları uğratma, sakın
Siper et gövdeni, dursun bu hayâsızca akın
Doğacaktır sana va'dettiği günler Hak'kın
Kim bilir, belki yarın, belki yarından da yakın

_Kaynak

Bastığın yerleri 'toprak' diyerek geçme, tanı
Düşün altındaki binlerce kefensiz yatanı
Sen şehit oğlusun, incitme, yazıktır, atanı
Verme, dünyaları alsan da, bu cennet vatanı

Hep bu sözler uçuşuyordu kafamın içinde ve etrafıma bu güzel topraklara baktıkça düşmanın neden buralara göz diktiğini daha iyi anlıyordum.

Japonya'da okula yeni başlayan çocukları, atom bombasın atıldığı yerlere ve müzelerine götürürlermiş

Eğer çalışıp üretmezsenin aynı şey başınıza gelir

Diyerek vatan bilincini aşılarmış; peki biz neden çocukları Çanakkale'ye ömürde 1 defa olsun getirmiyoruz, vatan aşkını neden görüp hissederek öğrenmiyorlar da sadece okul bahçelerinde birkaç şiirle geçiştiriyoruz diye sordum kendi kendime.

Neden ben bu yaşta geldim neden daha küçükken buraları görmedim, neden Türkiyenin dört bir yanından gelen hatta şimdi bizim sınırlarımızda olmayan ülkelerden gelip bu topraklarda şehit düşen gencecik kahramanlarımızı o zamanlarda öğretmediler diye kendi kendime düşündüm...

_Kaynak

Belki de toplumumuzda bu denli ayrıştırma ötekileştirme olmayacaktı, bu topraklarda her milletten düşmana karşı yine her milletten vatansever omuz omuza çarpışmış birlikte can vermişti bunu neden anlatamadık insanlara...

Kahramanlarımızın kanlarını akıttığı topraklarda İngiliz ve Fransızlara ait anıt mezarları görmek içimi acıttı sanki hâlâ gitmemiş gibiydiler, onların orda olmasını istemezdim...

Çanakkale müzesindeki askerlerimizin giydiği kıyafetlere, kullandığı eşyalara bakarken ruhlarının olduğunu hissettim; hele ki bir sopada kalan dişi görmek beni hayli hüzünlendirdi, fotoğraflardaki yüzler, gelenleri selamlıyormuş dua bekliyormuş ve vatanımıza sahip çıkmamızı istiyormuş gibi geliyordu bana...

_Kaynak

Bu vatan için can veren kadınlarımıza, erkeklerimize, meçhul askerimize, 15'lik delikanlılarımıza, Atatürk ve silah arkadaşlarına edeceğimiz en güzel teşekkür bu vatana sahip çıkmaktır, ne mutlu bu güzel insanlara layık birer torun olabilenlere...