bir kaktüs hatırası

Biraz önce galerimde gezinirken bu fotoğrafa rastladım ve beni öğrencilik yıllarıma götürdü.
Ankara'daki meşhur Sakarya Caddesi'nin emektâr çiçekçisinden almıştım onu. Kırmızı çiçeği pek bi hoşuma gitmişti, önden soldan ikinciye çok benziyordu.

Onu yurda götürüp ranzamın yanındaki giysi dolabının üstüne koymuştum. Her gün konuşup, dualar okuyordum büyüsün diye. Suyunu da ihmâl etmiyordum, odaya gelir gelmez onu arıyordu gözlerim eh nihâyetinde ilk göz ağrımdı. :)

Bir gün zorlu geçen vizelerin ardından yorgun argın yurda geldim. Odamın kapısını açtım içerde sessizlik hâkim, kimse konuşmuyor sanki odadan bi ölü çıkmış gibiydi.

Daha sonra gözüm çiçeğimi aradı baktım yerinde yok. 🙅
Kızlara sordum çıt çıkmıyor, biraz üsteledim içlerinden biri anlatmaya başladı. Meğerse okuldan gelince iyilik olsun diye benim çiçeği camın dışındaki mermere koymuş güneşlensin diye, daha sonra bir rüzgâr almış aşağıya düşürmüş.
Güvenliğin getirmesiyle farkına varmış; ama çiçeği kopunca öldü diye çöpe atmış. Yani anlayacağınız ölüsü de yok. 😳

Şaşkın bi şekilde olayları dinledim, üzüldüm. Arkadaşımın kalbini kırmadım, sağlık olsun dedim ama kendimi kötü hissettim ve belki ben üzülmeyim diye aynısından alır diye düşündüm ama öyle bişey olmadı tabi..
Ben olsam vicdanen rahat etmek için alırdım ama herkes aynı olacak diye bişey yok.

Gece gece bi fotoğrafta nerelere gittim ben de.. ☻