Sesler ve Hayaller #2

Umutsuzluk girdabında dönüp duruyorum. Yürüyorum yürüyorum ama bu ses ve gece gittikçe içine çekiyor beni. Ben ilerledim sanırken hep yerimde sayıyormuşum meğer. Bir kuyuda hapsolmuşken, sarkıtılan ipe tutunup tam çıkacakken, kendini tekrar o kuyunun dibinde bulmak gibiydi sanki...

Bir çift gözdeki pişmanlığı, terk edilmişliği, acizliği, sevgiyle beraber hüznü gördüğün o an; bütün güzel kelimeler solar içinde bir bir. O saatten sonra söylenen hiçbir sözün fayda etmeyeceğini bilirsin. Sadece sarılmak, başını göğsüne yaslamak ve tüm kederini bir çırpıda bertaraf etmek istersin ama başaramazsın. Teskin edici cılız sesler çıkar dudaklarından, kendinin bile inanmadığı...

Saatler sonra bunlar hatıra gelir ve en sâdık yârin olan geceye dökersin içini, belki bir ferahlık gelir diye. Hem aydınlığın en yakın olduğu an, şimdiki gibi zifiri karanlıktan sonra değil miydi?

Artık bizim de ferahlasın, çiçekler açıp bahar gelsin gönlümüze diyerek dualar dökülür dilinden...