telefonsuz bir günden kalanlar..

İlk telefonumu aldığım günü hâlâ dün gibi hatırlarım. Bayramda biriktirdiğim harçlıklarla ve tabi ki üstünü babamın tamamlamasıyla almıştım.

Telefoncudaki sevincimi anlatamam. :) İlk defa bu denli pahalı bir şeyi kendim aldığım için gurur duyuyordum âdeta. ‍♀️

O zamanlar bugünkü gibi akıllı değildi, sadece konuşmaya ve mesajlaşmaya yarıyordu; çoğu zaman da çaldırıp kapatmaya. Ama yine de oyun oynamak ve müzik dinlemek çok hoştu.
Polifonik melodiler yüklerdik hatta not defterlerimize bu notaları kaydeder, arkadaşlarımızla da paylaşırdık.

Okula telefon götürmek yasaktı ama biz öğrenciler teneffüs ve öğle paydoslarında az sayıda olan oyunları oynar hatta oynayanları izlerdik.

Bir gün ders esnasında kapı hızla açıldı ve içeriye 3-4 öğretmen giriverdi 'ayağa kalkın arama var' dediler; sanki mapushânedeki mahkûmlardık da arama yapıyorlardı. ‍♀️
Kendilerini gardiyan sanmışlardı galiba ya da tekdüze giden okul hayatlarında heyecan yapmak istiyorlardı. :)

Ben o anda sıranın altındaki telefonuma acıklı bi bakış attım, eyvah napıcam şimdi derken, hızlı bir şekilde yere koydum ve kaloriferin altına doğru ittim.

Kolumdaki bilekliğimi unutmuştum keşke onu da atabilseydim de kaptırmasaydım, alamamıştım sonrasında. :(
Gardiyanlar giderken bir torba zararlı madde(!) toplamıştı sınıftan; bol miktarda takı, bileklik, kolye, biraz da telefon.
Rahatlamışlardır herhalde evlerine gittiklerinde. :/

Bir keresinde de dershanede deneme testi yapılırken benim çantamdan vik vik vik diye ses geliyor. :D
Sessizde olmasına rağmen zırlayan çocuk gibi şarjın bittiğini bana duyurmaya çalışıyor, sanki şarj aletiyle geziyorum. 3-4 günde bir şarj ediliyordu o zamanlar. :)
Telefonu o koca çantada bulmakta baya zorlandım tabi utandırmıştı beni onu da hiç unutamam.

Bunlar tabi çok eskilerde kaldı, üzerine çok telefon geldi geçti ama ilk defa bugün telefonsuz kaldım. :(
Birkaç gündür şarjında sorun vardı ve artık bataryada şişlik olup da kabarma yapınca servise gitmekten başka yolunun kalmadığını anladım.

Şu an sanki ıssız bir adaya düşmüşüm de kimseye sesimi duyuramayacakmışım gibi geliyor..

Bazen de özgür olduğumu hissediyorum; whatsapp gruplarından anlamsız resimler ve mesajlar almayacağım, çalan telefona bakmak zorunda kalmayacağım diye minik de bir huzur duydum diyebilirim.

Ama twittera bakmadığım için sanki dünyada çok önemli şeyler oluyormuş da benim haberim yokmuş gibi bir anlamsız duygu içindeyim. :)

Haber kanallarına baktım asayiş berkemâl mi diye, bu sayede seren serengil'in hapishâneye 3günlüğüne düştüğünü bugün de çıktığını öğrendim ve dev petrol platformunun yekinerek:) köprüden geçtiğini gördüm. :))
Çok lazımmış gibi. :/

Telefonumu çok özlediim. :((

_Kaynak

Dünkü hâlim çeneme vurmuş saçmasapan karalamışım işte, bugün bunları yine de yazmak istedim başka bi telefona alışmaya çalışırken. ‍♀️