Hastanede yatan tombul arkadaşımı ziyaret ettim.. Aman Allah'ım!

Sevdiğim bir arkadaştı ve bir hayli kiloluydu. Aşırı abur cubur atıştırması, çok tuzlu yemesi ve kırmızı ete düşkünlüğü ile biliriz arkadaşları olarak biz O'nu..

Gördüm ki hastanede, 2 ayağı da dizlerine kadar şişmiş durumdaydı. Mor, kırmızı ve pembe renklerle alacalı beleceli olmuş 2 şiş ayağını görünce, benim de rengim attı, fenalaşır gibi oldum.

​Ziyaretim nedeniyle kendisine bir şişe kolonya getirmiştim. Herhalde fındık - fıstık getirecek değildim ya! Kolonyayı, yatağın yanındaki komidinin üstüne koydum.

​Bana dedi ki; "Kardeş, sana zahmet bu konlonyayı alttaki dolabın kapağını açıp oraya koyabilir misin?"

İsteğini yerine getirmek için dolabın kapaklarını açınca gözlerime inanamadım.

Dolabın içi adeta bakkal dükkanı gibiydi.. Paketler halinde fındık, fıstık, kraker, hazır kek, kutuda pastırma, yarısı yenmiş döner dürüm, maden suyu ve daha neler neler..

Tepki katsayılarım artıverdi birden bire..

"Ulan MURAT dedim.. Sende kalp, şeker, yüksek tansiyon varken ve ayakların da bu dolaptakilerden çok yediğin için şişip ÖDEM olmuşken, dolabın içi, cinayet aletleriyle dolu yahu! bu ne iştir?" diye bağırmışım..

​Suçlu gözlerle bana baktı.. "Abi Dr'lar bana kibrit kutusu kadar ekmek veriyor, 2 kuru kayısı ve yarım cevizle ben doymuyorum abi.. Ölüüüym mü ben abi?"

​Ölme lan desem bir türlü, öl lan desem bir türlü..

Boğazım tıkandı, cevap veremedim.. ''Nerden buluyorsun bunları" diyebildim..

"Abi, bizim çocuklar ziyarete gelirken tembihliyorum, hastane kapısından girişte göstermeden içeri sokuyorlar, getiriyorlar. İstemiyorlar getirmeyi ama ben zorluyorum.. Ölüüüüym mü ben açlıktan abi?"

​Sanıyor ki ye lan ye diyeceğim, onu haklı çıkartıp suçortağı olacağım..

"Bak MURAT'ım.. Hem kurtarın beni diye Dr'lara sığınacaksın, hem kafana göre tıkınacaksın, bu böyle olmaz.. Dr'lar seni yaşatmaya çalışırken, sen gizlice ölmeye çalışırsan nasıl çözülecek bu iş? Ya ben bu dolaptaki ıvır zıvırı alır buradan giderim ve sen burada kalıp şifa peşinde koşarsın ya da hemen bu hastaneyi terkedip, gider evinde istediğin gibi tıkınırsın" dedim..

Ağlamaya başladı ve "YAŞAMAK İSTİYORUM ABİ AMA.." dedi..

"Aması maması yok bu işin MURAT, bu dolabı boşaltıp götüreceğim ve sen burada kalıp söz dinleyeceksin. Bu durumu Dr'larına bildireceğim. Her gün dolabını kontrol etmelerini isteyeceğim" dedim ve dolabı boşalttım.. Sadece benim getirdiğim kolonya kaldı dolapta..

Eşine ve çocuklarına da tembihledim ki hiç bir yiyecek içecek getirmesinler..

Dünyanın en zor meselesi, gerçekten insanın kendi nefsinin arzularına yenik düşmesidir..
​
Hepimiz, MURAT ve diğer tüm hastalar için dua edelim ve kendi halimize de şükredelim.. Bu dünyanın binbir çeşit hali var..

Yarın güneş yine doğacak.. kim ölee... kim kala!