Yalnızlığın senfonisi

Kaynak
Zaman gece yarısı
Aklımda yine sen varsın
Bulutlarla süslü gökyüzü
Ankara, ağlamaya hazırlanıyor sessizce
Ve başlıyor yalnızlığın senfonisi
Senden ve benden habersizce
İlk çalan şarkı ne diye soracaksın bana

“Seni Seviyorum”

Senin en sevdiğin şarkıydı bu
Duyduğunda hiç kımıldamadan durduğun
Ve, ben bu müziği çok seviyorum dediğin.
Beni yanına çağırırdın
Ve duyuyor musun? derdin hep.
Ben hiç duymazdım o şarkıyı.
Sende hep kızardın bana
Şimdi kulağımda her gece
Her gece çalınan senfonide
En başta ve en sonda
Bana seni hatırlatmak istercesine

Unuttun mu? beni diyeceksin, biliyorum.
Hemen sevinme bence
Hiç aklımdan çıkmıyorsun inan
Gözlerimde ikinci bir perde oldun
Senden başkasını görmek istemiyorum
Baktığım her yerde sen varsın.
Başımı öne eğiyorum
Sesini duyuyorum her yandan

“Hani Allah’tan başka kimsenin önünde eğilmeyecekti bu baş
Hani beni ne kadar sevdiğinin göstergesiydi” diyorsun.

Doğru diyorum kendi kendime
Ve kaldırıyorum başımı
Sonra
Sen diye konuşuyorum köşedeki marketin sahibi Neriman ablayla
Sen diye selam veriyorum kapı başında dikilen bekçi Arif'e
Sen diye seviyorum Ankara’yı
Sen diye bakıyorum gökyüzüne
Güneşe lanet edenlere kızıyorum kavurucu sıcaklarda
Ben güneşi bile sen diye seviyorum.

Yollarımız uzak
Ayrı dünyalarımız biliyorum.
Ama elimde değil Nur tanem
Seni çok seviyorum
Yalnızlığın senfonisinde son nokta
Çalan şarkı ne diye soracaksın bana

"Seni Seviyorum"

Senin en sevdiğin şarkıydı bu
Duyduğunda hiç kımıldamadan durduğun
Ve, ben bu müziği çok seviyorum dediğin...