နမ့္ဟူးရြာသို႔ အလည္တစ္ေခါက္

နမ့္ဟူးရြာဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လားရႈိးျမိဳ႕ရဲ႕
အေရွ႕ေတာင္ဘက္ ယိမ္းယိမ္းမွာတည္ရွိျပီး
လားရႈိးျမိဳ႕နဲ႔ ၁၂ မိုင္ကြာေဝးပါတယ္။ အဲ့ဒီရြာထဲမွာ
အမ်ားဆံုးက ကခ်င္လူမ်ိဳးေတြေနထိုင္ၾကျပီး
မီးေသြးနဲ႔ စိုက္ပ်ိဳးေရးကို အဓိကထားလုပ္ကိုင္ၾကပါတယ္။

ေရာက္ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္က ၂၀၁၄ ခရစၥမတ္ေန႔မွာပါ။
ရြာမွာေနတဲ့ ေက်ာင္းေနဘက္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က
သူတို႔ရြာရဲ႕ ပြဲကို Video ရိုက္ေပးဖို႔အကူညီေတာင္းလာတာနဲ႔
ေရာက္ျဖစ္သြားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ေရာက္တဲ့ေန႔မွာပဲ နမ့္ဟူးရြာရဲ႕
ေအာက္ဘက္ ၂ ရြာျခားက လားဟူလူမ်ိဳးေတြနဲ႔ ရန္ျဖစ္လိုက္ရပါတယ္။
ျပသနာက ရည္းစားလုတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲ့အေၾကာင္းေတာ့ မေျပာေတာ့ပု။
အဲ့တာနဲ႔ ရြာမွာ ၂ ညေလာက္ေနျပီး ၃ ရက္ေျမွာက္ မနက္ပိုင္းမွာ
သူတို႔ေတြ မီးေသြးဖိုသြားမယ္ဆိုလို႔ စိတ္ဝင္စားတာနဲ႔လိုက္သြားျဖစ္တယ္။

အဝင္လမ္းက သိပ္မဆိုးေပမဲ့ အတြင္းပိုင္းကေတာ့ တကယ့္လမ္းဆိုးဗ်ာ။
ဆိုင္ကယ္ဘီ ၂ခုစာေလာက္ပဲရွိတဲ့လမ္းကို မေမွာက္ေအာင္ ထိန္းျပီး ေမာင္းရတာ။
လမ္းၾကမ္းေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ တအားသေဘာက်တာ ေတာင္က်ေရ။
ေတာင္က်ေရေတြ႕တိုင္း ဆိုင္ကယ္ရပ္ျပီး ေရသြားေသာက္လိုက္ရမွ
ေရေတြကလဲ ခ်ိဳစိမ့္ေနတာ ေသာက္လိုက္တဲ့ခ်ိန္ စိတ္ထဲဘယ္လိုၾကီးလဲမသိဘူး
ခံစားရတာ တစ္မ်ိဳးေလးျဖစ္သြားတယ္။ ဒါမဲ့ပါးစပ္ကေန အဲ့ခံစားမႈကုိ ေျပာလို႔မထြက္ဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ ေတာေတြေတာင္ေတြ ျဖတ္ျပီး ရႈခင္းေလးေတြရိုက္ရင္း နာရီဝက္ေလာက္ေနေတာ့
သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ မီးေသြးဖိုကိုေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ မီးေသြးဖိုကို ကၽြန္ေတာ္အစက
မီးေသြးလုပ္တဲ့စက္ေတြ ဘာေတြရွိမယ္ ထင္ခဲ့တာ။ ဒါမဲ့အဲ့လိုမဟုတ္ဘူး
လံုးဝေတာေတာင္ၾကီးထဲမွာ က်င္းတူးျပီး လုပ္ရတာဗ်။ ေတာ္ေတာ္ေလးအံ့ၾသသြားတယ္။
သူငယ္ခ်င္းကိုေမးေတာ့ အဲ့ေတာင္ကို သူ ၁၀ သိန္းနဲ႔ဝယ္ထားတာတဲ့။
အဲ့ခ်ိန္အဲ့နားေလး ၁ သိန္းဖိုးေလာက္ဝယ္ျပီး ေအးေအးေဆးေဆးေနလိုက္မယ္လို႔
စိတ္ကူးဝင္လာပါေသးတယ္။

အဲ့တာနဲ႔ ေလေတြပစ္ေနရင္း အလုပ္စေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ အဲ့ဒီေန႔က မီးေသြးထုတ္ရမဲ့ေန႔ျဖစ္ေနတာနဲ႔
ကၽြန္ေတာ္လဲ တစ္ခ်က္ခုတ္ ၂ ခ်က္ျပတ္တာေပါ့ဗ်ာ။ မီးေသြးစလုပ္တာနဲ႔ မီးေသြးျဖစ္သြားတာ
တစ္ေန႔ထဲ ျမင္ရတာေပါ့။ မီးေသြးထုတ္တဲ့ခ်ိန္ ဖို ၂ ဖိုကို ၂ ဖြဲ႔ခြဲျပီးထုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က
ေတာလမ္းမကၽြမ္းတာနဲ႔ သူတို႔နားဖို႔ လုပ္ထားတဲ့ တဲအိမ္နဲ႔ အနီးဆံုးဖိုမွာပဲ ထိုင္ၾကည့္ေနပါတယ္။
ဖိုနားရဲ႕ အဝနားမွာ ေက်ာက္ခဲေလးေတြစီျပီး ပိတ္ထားပါတယ္။ ဖိုရဲ႕ ဘယ္ဘက္မွာက
မီးမျငိမ္းသြားေအာင္ ေလဝင္ေပါက္ေလး လုပ္ထားပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက ဖိုနားသြားေတာ့
ကၽြန္ေတာ္လဲ လိုက္သြားတာ အပူခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္ဗ်ာ။ ဖိုနဲ႔ ၃ ေပအကြာေလာက္မွာကို
အပူေတာ္ေတာ္ဟပ္ေနတာ။ အဲ့တာကို သူက လက္နဲ႔ပဲ ဖိုကိုပိတ္ထားတဲ့ ေက်ာက္ခဲေတြကိုဖယ္ထုတ္တာ
အဲ့နားကို သူမပူဘူးလားမသိဘူးလို႔ စိတ္ထဲေတြးေနတုန္း ေက်ာက္ခဲေတြလဲ ဖယ္ျပီးေရာ
ဆရာသမားက ဖိုထဲကို ခုန္ခ်သြားတာျမင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး အံၾသသြားတယ္။
အဲ့ခ်ိန္ မေအာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး "ဟ မင္းမပူဘူးလား အသားေတြက်က္ကုန္ဦးမယ္" ဆိုေတာ့
"ရတယ္ ဘာမွမျဖစ္ဘူး လုပ္ေနၾကပဲ" တဲ့။ ေျပာေနရင္းနဲ႔ အထဲကေန မီးေသြးေခ်ာင္းေတြ
လက္ဗလာနဲ႔ကိုင္ျပီး တစ္ေခ်ာင္းျပီးတစ္ေခ်ာင္း အျပင္ကို ပစ္ထုတ္ေနျပီး ေနာက္တစ္ေယာက္က
အဲ့ဒီ မီးေသြးအရွည္ၾကီးေတြကို အပိုင္းလိုက္ပိုင္းေနတာေပါ့။ မီးေသြးေတြ ထုတ္ျပီး အပိုင္းပိုင္းျပီးေတာ့
ကၽြန္ေတာ့္ကို မီးေသြးေတြ လိုက္ေခါက္ျပျပီး ဘယ္မီးေသြးက အရႈိ႕ခံတယ္၊
ဘယ္မီးေသြးက မီးဆြဲလြယ္တယ္ဆိုျပီး ရွင္းျပရင္ ဆာလာအိတ္ေတြထဲထည့္ေနၾကပါတယ္။

မီးေသြးေတြထည့္ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ေန႔လည္စာစားပါတယ္။ ထမင္းက ဦးေလးၾကီးတစ္ေယာက္ခ်က္ျပီး
ဟင္းေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔လူငယ္ေတြခ်က္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လၻက္သုတ္တာေပါ့ :P ။
ထမင္းစားရင္း သူတို႔ေျပာျပတာ ရြာမွာ ဝက္တစ္ေကာင္သတ္ရင္ သူတို႔ရြာနဲ႔ ေအာက္ကရြာေပါင္းျပီး စားတာေတာင္ မကုန္ခ်င္ဘူးတဲ့။
ရြာက လူနည္းတာေၾကာင့္လဲ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ရြာအစနဲ႔ အဆံုးကိုမွ ၁ မိုင္ေလာက္ပဲရွိတာ။
အဲ့လိုနဲ႔ထမင္းစားျပီး ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ရင္း စကားနာရီးဝက္ေလာက္ေျပာျပီး သစ္ေတာရွင္လင္းေရး စတာေပါ့။
သူတို႔ သစ္ပင္ခုတ္တာၾကည့္ျပီး စိတ္ထဲမွာ " ဒါေတာ့ ငါလုပ္ႏိုင္မွာပါ" ဆိုျပီး ဓားသြားယူလာျပီး ခုတ္ကူတာေပါ့။
ခုတ္ရမဲ့ အပင္ေမးၾကည့္ေတာ့ သိပ္မၾကီးတာနဲ႔ ရုပ္တည္နဲ႔စခုတ္တာေပါ့။ ဒီက ခုတ္တာ ၁ လက္မေတာင္ မျပတ္ေသးဘူး
ဆရာသမားက တစ္ပင္ျပီးသြားျပီ။ အဲ့တာနဲ႔ ခုမွစလုပ္တာ အဲ့ေလာက္ေတာ့ရွိမွာေပါ့ ဆိုျပီး
ကိုယ့္ဟာကို အားေပးရင္ ဆက္ခုတ္ေနတာ သူတို႔ ၅ ပင္ေလာက္ျပီးမွ ကၽြန္ေတာ့္အပင္ တစ္ဝက္ေက်ာ္ျပီးတယ္။
အဲ့ခ်ိန္ ဒီအပင္ ဘယ္ဘက္ကို ျပဳတ္က်မလဲ ထိုင္စဥ္းစားေနရတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလဗ်ာ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က်လာရင္
ဘယ္ႏွယ့္လုပ္မတံုး အပင္ကိုသြားေမးလဲ သူကေျဖတတ္မွာမဟုတ္ဘူး အဲ့ဒီေတာ့ သူငယ္ခ်င္းကိုသြားေမးေတာ့
ထားလိုက္တဲ့ သူတို႔ ခုတ္မယ္ဆိုျပီး ၂ ခ်က္ေလာက္ခုတ္တာနဲ႔ အပင္က ျပတ္သြားတယ္။
ခုတ္ျပီးသား အပင္ေတြကို က်န္တဲ့သူက တစ္လွံေလာက္စီ ျပန္ပိုင္းတဲ့သူက ပိုင္း
ဖိုထဲသယ္တဲ့သူက သယ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လဲ ထိုင္ၾကည့္ေနရတာအားနာလာျပီး ပိုင္းတာမရရင္ သယ္ကူမယ္ဆိုျပီး
ခါးကုန္းတာ ျပန္မတည့္လာေတာ့ဘူး ေလးလိုက္တဲ့သစ္ပင္ဗ်ာ။ အဲ့တာနဲ႔ မထူးဘူး ဆိုျပီး
သစ္လံုးကို ေဘးက အခက္ေတြခုတ္ျပီး လွိမ့္လာလိုက္တယ္။ ပထမ တစ္လံုးေတာ့ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ဖိုထဲေရာက္လာတယ္။
ဒုတိယတစ္လံုးအလွည့္က်ေတာ့ အရွိန္မထိန္းႏိုင္ပဲ ေခ်ာင္းထဲ ျပဳတ္က်သြားတယ္။ အဲ့မွာ အကုန္လံုး လုပ္လက္စနဲ႔
ေျပးလာေတာ့ ဘာလားေပါ့။ အကုန္ေခ်ာင္းကို ငံု႔ၾကည့္ျပီး စကားတစ္ခြန္းေျပာလိုက္တာ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလးလန္႔သြားတယ္။
ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ "ေတာ္ေသးတယ္ ေတာင္ယာက ေရခ်ိဳးတဲ့အုပ္စု မလာေသးဘူးတဲ့" ။
အဲ့တာနဲ႔ ျငိမ္ေနတာပဲေကာင္းပါတယ္ ဆိုျပီး မီးေသြးဖိုမွာပဲ ငုတ္တုတ္ထိုင္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။
သစ္လံုးေတြ ထည့္ျပီးေတာ့ အင္ဂ်င္ဝိုင္ေတြေလာင္းျပီး မီးစေမြးၾကတယ္။ မီးေမြးျပီးေတာ့ မီးေတာက္လာတဲ့ခ်ိန္
ေက်ာက္ခဲေလးေတြ ေသခ်ာျပန္ပိတ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဘယ္ေလာက္ၾကထားရလဲေမးေတာ့
ဒီတိုင္း တစ္ပတ္တိတိပစ္ထားရင္ မီးေသြးျဖစ္ျပီဆိုတာသိရတယ္။ အဲ့ဖိုထဲမွာ တစ္ပတ္တိတိ မီးမျငိမ္းတဲ့အျပင္
ျပာမျဖစ္သြားတာ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာ ခုထိစဥ္းစားလို႔မရေသးဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေမးေတာ့ သူတို႔လဲမသိၾကဘူးတဲ့။

အဲ့တာနဲ႔ လက္စသတ္ျပီး အိမ္ျပန္မယ္လုပ္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကၽြန္ေတာ့္အိမ္အတြက္ဆိုျပီး
ဆိုင္ကယ္ေပၚ မီးေသြး ၅ အိတ္တင္လာေပးတယ္။ အစပိုင္းေတာ့ ေပ်ာ္တာေပါ့ဗ်ာ။ ေက်းဇူးတင္စကားေျပာရင္း
သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ပစၥည္းေတြယူျပီး လားရႈိးကို ျပန္လာတာေပါ့။ လမ္းမွာဆီျဖည့္မယ္ဆိုျပီး
ဆီဆိုင္ဝင္တဲ့ခ်ိန္ ေခါင္းစၾကီးတာပဲ။ မီးေသြးအိတ္ေတြ အကုန္ျပန္ခ်ျပီး ဆိုင္ကယ္ဆီထည့္ရတာ။
ဆိုင္က ဆိုင္ရွင္အစ္မကလဲ အသိျဖစ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရွက္လြန္းျပီး မ်က္ႏွာေတြကိုနီလို႔ဗ်ာ။
ဒီလိုနဲ႔ အိမ္ေရာက္္ေတာ့ ထပ္တစ္ခါမ်က္ႏွာထပ္ပူရျပန္ေရာ။ အေဖ၊ အေမ၊ ညီမေလး တစ္ေယာက္မွအိမ္မွာမရွိဘူး။
အိမ္ေရွ႕မွာ တစ္ေယာက္ထဲ မီးေသြး ၅ အိတ္နဲ႔ တစ္ကိုယ္လံုး မဲတူးတူးနဲ႔ ထိုင္ေစာင့္ေနရတာ။
အိမ္ေရွ႕က အန္တီကလဲ ရြဲ႕ျပီး မီးေသြးတစ္အိတ္ဝယ္သြားေသးတယ္။ ဒီမွာက ၈၀၀၀ ေလာက္ေရာင္းတာမသိဘူး
ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔ ဖိုကေစ်းအတိုင္း ၃၅၀၀ နဲ႔ေရာင္းေပးလိုက္ရတယ္။ တစ္ပတ္ေလာက္ေနေတာ့
အန္တီက မီးေသြးလိုခ်င္ေသးလို႔တဲ့ သံုးရတာအဆင္ေျပတယ္ဆိုျပီး လာေမးေတာ့
သူငယ္ခ်င္းရြာကိုညႊန္ေပးလိုက္တယ္ အဲ့ခ်ိန္က လားရႈိးအေရာက္ပို႔ကို တစ္အိတ္ ၄၀၀၀ ဒီမွာျပန္ေရာင္းေတာ့
တစ္အိတ္ကို ၈၀၀၀ နဲ႔ သူတို႔ ၂ ႏွစ္ေလာက္ေရာင္းျဖစ္လိုက္ေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ အိမ္ငွားကေန
ျမိဳ႕ျပင္မွာ ကိုယ္ပိုင္အိမ္နဲ႔ ျဖစ္သြားေရာ။ ရြာက လုပ္အား အခ်ိန္စိုက္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့
ခုထိ မီးေသြးဖုတ္တံုး သူတို႔ဆီက ယူေရာင္းတဲ့သူက အလကားေန ၂ ဆ ျမတ္ျပီး အဆင္ေျပသြားေရာ။
ဒါမဲ့ ဘာေျပာေျပာ ဗဟုသုတရတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳတစ္ခုေပါ့ဗ်ာ။

Written By Kyaw Kyaw Naing