„Dokąd idę? A dokąd chciałabym dojść? Czy oba te pytania maja szanse stać się tym samym??"

W kręgu własnych ograniczeń – czyli wewnętrzna rozprawa pomiędzy mną a mną.

Rozdział 1 – Czas Nowej Drogi
Jakże to cudowne, ze siedząc w ogrodzie i wystawiając buzie do wiosennego słońca, odkrywam te część swojego zagubionego i zapomnianego świata, do którego poprzez swój umysł i ciągły lęk –dotąd nie miałam dostępu.
Dziękuję dziś Bogu za to co wiem i za to, czego jeszcze nie wiem. Patrząc na trawę, na zielona trawę w ogrodzie, chcę czuć jej zapach i jakby w tej samej chwili, kiedy całą swoją uwagę koncentruje na czuciu trawy nagle dostrzegam jej niebywałe piękno, cisze i spokoj. Jakże to możliwe, ze dotąd trawa była po prostu trawą, a dziś wydaje się być trawą szczególną, żywą, tak zielona, subtelna i majestatycznie spokojna?

Mały ptaszek siedzący na gałęzi krzewu wydaje się być świadomy piękna w którym istnieje. Zamykam oczy i z pełną ufnością wysuwam twarz do przodu. Chłonę cala sobą ciepłe słońce i zapach wiosny...
Pojawia sie mysl:
"Czy rzeczywiscie to wszystko czuje, czy mysle ze czuje????
Absolutna abstrakcja umysłu.
Wtem słyszę wewnętrzny szept: poczuj powietrze… i czuję je, na twarzy, dłoniach, a w nozdrzach zagościł aromat ciepłej szarlotki… Nigdy dotąd nie zastanawiałam się nad tym, ze powietrze może pachnieć , tchnąć łaskoczącym aromatem pysznego ciasta. Doprawdy, miłego tego odczucie...

Kolejna myśl przyniosła kolejne zadanie: "poczuj wiatr!" Wiatr, wiatr, delikatny powiew chłodnego jeszcze powietrza musnął moje policzki, usta, wilgotne powietrze wpłynęło do gardła. Nuta maślanej błogości i spokój....

Otwierają się przede mną piękne wrota do dobrze znanej choć zapomnianej krainy...

Droga prowadząca do tej krainy jest czasem długa, ciernista i pełna wyboi, czasem również radosna, zaskakujaca i bosko przyjemna. Taka jest moja. Jest czy była? A może i jest i była i ma to tak samo ważne znaczenie jak i nie ma znaczenia w ogóle. Bo ta kraina Jest, tak samo jak Ja, bo to ja jestem tą Kraina. Wiem, ze wydaje się to brzmieć paradoksalnie, naiwnie, niezrozumiale i niemanacalnie ale: to właśnie dlatego, bądź poprzez to ...jest to tak wspaniałe.
Wspaniałość tego polega na tym, ze nie da się tego zmienić, uprościć, głębiej przeanalizować i w żaden sposób określić. Piękno tego co jest i tego, czego nie ma. Bo to, co było i to, co będzie – to tego nie ma… jest tylko Jest!
Jest to Ja – Ja to jest. Jest i Ja to Wszystko- to Ty, to My, to Trawa, to Słońce, Ogień, Niebo, Ziemia itd…
Jam Jest...
Wszystko jest Niczym we Wszystkim i Niczym i ciągle Jest....

cdn :)