အသက္ကေလး ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၁၉ တဲ႔
႐ိုး႐ိုးၾကည့္ရတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္လွတဲ႔အမ်ိဳးထဲကလို႔ပဲ
ထင္ျမင္ ယူဆမိပါတယ္။
ညေနေစာင္း ပုဆိုးေခါက္ကေလး ပုခံုးေပၚတင္ကာ
ေရဆိပ္ဆင္းလာမွ ပက္ပင္းတိုးလိုက္ေတာ့
ရင္ေတြခုန္လြန္းလို႔ အသက္ကိုမွန္ေအာင္မနည္းရွဴေနရတာ
တင္ထူးကိုေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့
" အဲဒါေပါ့ကြ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ပန္းေတာင္ကိုင္
ေညာင္ၾကပ္ရြာသူ မိေရႊတုတ္ ဆိုတာ " တဲ႔
ေဆာင့္သလို ေအာင့္သလိုေျပာလိုက္တဲ႔ တင္ထူးစကားေၾကာင့္
အနည္းဆံုးေတာ့ ဘယ္ရြာကဆိုတာသိလိုက္ၿပီေလ။
ေကာင္မေလးက အသက္ကေလးပဲေျပာျပသြားတာ
တင္ထူးက ေနရပ္လိပ္စာပါ အတိအက်
" သူ႕ဟာသူ ကြမ္းေတာင္ကိုင္မကလို႔ ဘာပဲကိုင္ကိုင္
အဲ ဟုတ္ပါဘူး ဘယ္ေလာက္လွလွလို႔ေျပာတာပါ
ဒီကလည္းၾကည့္လိုက္ဦးေလ၊ ေတာင္ပံုရြာက
ညိဳႀကီးဆိုတာ က်ဳပ္တစ္ညိဳတည္းရွိတာဗ် "။
မဆီမဆိုင္ႀကံဳးဝါးသံႏွင့္အတူ အေထြးေလးျမတို႔အိမ္ကို
အဲဒီညက သြားလည္ျဖစ္တယ္၊ မိေရႊတုတ္ဆိုသူက
အေထြးေလးျမတို႔နဲ႔ သားခ်င္းဆိုလားဘာဆိုလားဗ်ာ
သြားသာသြားရတာ အေထြးေလးျမကေတာ့ မၾကည္ဘူးေလ
သူ႔အိမ္တစ္ခါမွ မလာဖူးတဲ႔သူက မလာစဖူးအလာထူးေနေတာ့
အေထြးေလးျမက သိတာေပါ့။
အဲဒီညက က်ဳပ္လည္းႏြားသိုး ႀကိဳးျပတ္အျဖစ္ခံၿပီး
ငန္းတာေပါ့၊ ရြာက ေကာင္မေလးေတြက် ႀကိဳက္မရဘူးဗ်
သူတို႕လည္း က်ဳပ္ကိုဆို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းနဲ႔ေျပာၾကဆိုၾက
အကိုတစ္ေယာက္လိုပဲ ေျပာဆိုေနထိုင္ၾကတာ
က်ဳပ္ႀကီးကလည္း ႀကိဳက္ပါဘူးေလ
ကိုယ့္ေမာင္ႏွမေတြလိုပါပဲ။
မိတုတ္ႀကီးနဲ႔က် ဘယ္လိုမွမေနႏိုင္ပါဘူးဗ်ာ၊
တစ္ရြာသူကလည္း ျဖစ္ျပန္ လွလိုက္တာကလည္း
နာလန္မထူႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကို လွတာဗ်ာ။
သူတို႔ေညာင္ၾကပ္ရြာနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ေတာင္ပံုရြာက
နည္းနည္းေတာ့ လွမ္းတယ္ဗ်၊ ျမစ္လက္တက္ႏွစ္ခုကို
ကူးၿပီးမွေရာက္တာ
အဲျမစ္လက္တက္ႏွစ္ခုသာ မကူးတတ္လို႔ကေတာ့
ဘယ္အပ်ိဳမွ မလည္ရဘူးသာမွတ္ဘဲ။
အဲလိုနဲ႔ မိေရႊတုတ္ႀကီးနဲ႔ က်ဳပ္လည္း ဟုတ္တုတ္ပတုတ္နဲ႔
အဆင္ေျပသဗ်၊ သူကလည္းေျပာပါတယ္
က်ဳပ္လိုရွည္ရွည္ေမ်ာေမ်ာကိုမွသေဘာက်သတဲ႔။
က်ဳပ္ကလည္း အေဖတူဆိုေတာ့ ရွည္ပါ့ဗ်ာ
" အရပ္အေမာင္းကို ေျပာပါတယ္ "
အဖိုးကလည္း " မဲမွခ်ိဳ ၊ ညိဳမွေခ်ာ " လို႔ေျပာျပီး
က်ဳပ္နာမည္ကို ညိဳလွလို႔ေပးထားတယ္ဆိုပဲ။
သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ညိဳႀကီးတဲ႔ေလ။
မိေရႊတုတ္နဲ႔အဆင္ေျပသလိုလို ရွိျပီမို႔
ေနာက္ရက္က် ညေနအေစာပိုင္းကတည္းက
ျမစ္လက္တက္ႏွစ္ခုကို ခက္ခက္ခဲခဲကူးခတ္ၿပီး
မိေရႊတုတ္မ်က္ႏွာေလး သြားၾကည့္ရတာလည္း
အရသာတစ္မ်ိဳးဗ် ။
ျမင္ပါမ်ားလာတဲ႔က်ဳပ္ကပဲ အရဲစြန္႔ၿပီးေတာ့
အမွာစကား ပါးလိုက္ပါတယ္။
" ေနာက္တစ္ေန႔ညပိုင္းေရာက္ရင္ ႏွစ္ကိုယ္ၾကား
စကားေလး ေျပာခ်င္ေၾကာင္း၊ အိမ္ေအာက္ကို
ဆင္းလာေစခ်င္ေၾကာင္း " ေပါ့ဗ်ာ
ခ်ိန္းခဲ႔တဲ႔ညေနပိုင္းအေစာႀကီးကတည္းက
က်ဳပ္ကႀကိဳေရာက္ေနတာဗ်၊ ရာသီကလည္း အခုလို
မိုးတြင္းႀကီးဆိုေတာ့ မိုးကလည္းေျဖာက္ေတာက္ေတာက္ေပါ့ဗ်ာ။
ျခင္ေတြ , ဂ်ိေတြကလည္းေပါဗ်ာ။
က်ဳပ္မွာလည္း ပုဆိုးႀကီးၿခံဳလို႔ မိေရႊတုတ္အဆင္းကို
ေစာင့္ေနတာေပါ့။
ကိုးနာရီေလာက္က်ေတာ့ ဆင္းလာတယ္ဗ်၊ နည္းနည္းလည္း
ေမွာင္ေနတာ မီးခြက္ကလည္းမႈန္ပ်ပ်ေလးေပ့ါ။
ေအးေနေတာ့ က်ဳပ္လည္းေသခ်ာမၾကည့္ေတာ့ဘဲ
မႈန္မႈန္သုန္သုန္နဲ႔ မိေရႊတုတ္ဆိုၿပီး ဖက္ထည့္လိုက္တာ
" ေဟး ပလုတ္တုတ္ ဘယ္သူလဲဟ ငါ့ကိုဖက္တာ " လို႔
အသံထြက္လာေတာ့ မိေရႊတုတ္မဟုတ္မွန္းသိမွ
က်ဳပ္လည္းျပန္ေျပးခဲ႔ရတာေပါ့။
ျပီးသတ္ေတာ့ အဲဒါမိေရႊတုတ္မဟုတ္ဘူးဗ်။
မိေရႊတုတ္တို႔ ေမႀကီးတဲ႔။
ေနာက္ေတာ့ က်ဳပ္နဲ႔မိတုတ္နဲ႔ရတဲ႔အခါ ေမႀကီးကေတာင္
ေနာက္ေနေသးတာ ။
" ငါသာ အသံမထြက္ရင္ ညိိဳလွႀကီးက ငါနဲ႔ရတယ္ " ဆိုပဲ။
ေမႀကီးလည္း အဲလိုေနာက္လိုက္ေတာ့
က်ဳပ္မ်က္ႏွာ ဘယ္ဖြက္ထားရမွန္းကို မသိဘူး။
အခုေတာ့ ေမႀကီးလည္းမရွိေတာ့ဘူး
က်ဳပ္ ေရကူးၿပီး သြားလည္ခဲ႔တဲ႔ မိတုတ္တို႔ေညာင္ၾကပ္ရြာလည္း
မရွိေတာ့ဘူး။ က်ဳပ္တို႔ေပ်ာ္ပါးခုန္မင္ခဲ႔ၾကတဲ႔
ေတာင္ပံုရြာလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။
ကင္းတားေရေလွာင္တမံႀကီးေဆာက္လုပ္ေတာ့
ေရဝပ္ဧရိယာ မလြတ္တဲ႔ရြာေတြ ေျပာင္းေရႊ႕ရမယ္ဆိုလို႔
ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ႔ၾကရတာေလ ။
အခုေတာ့ ပန္းေလာင္ျမင္ကို ျပန္ေရာက္တိုင္း
တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ အေသးအဖြဲေလးေတြကေတာင္
အမွတ္ရစရာ ျဖစ္ေနတုန္းပါဗ်ာ။
( ျဖစ္ရပ္မွန္ေလး ျပန္တင္ျပျခင္းျဖစ္သည္ )
႐ိုစင္ေနာင္
