Adalet.... ### Justice... [ENG /-/ TR]

In a society where there is no justice, anyone who feeds on snakes that do not belong to him who say, "You are also a man!" Can not complain about the injustice he has suffered while others are violating their rights.

Everyone has values ​​that are sacred, a bamboo, a bone point on which the blade rests. Here you play small and small with your values ​​until you come to the table, it breaks your order and your flesh tends to bite before you reach your bone. When they come to that spot, you say "Enough!" But how much concessions did you make until it came to "the power", what did you ignore, which of your oppressors cried your ears? Behind every revolt is a head that is not upright in time.

Sometimes we can not ignore all these things, but we do not regenerate that stitch, stitch our flawless order. We are very thirsty to lose our work, our present, our being, our respectability. Because it takes courage to stand up like a splinter and to take out thorns wherever it is needed. It is necessary to abandon that order, to give up on behalf of seeking rights. However, we are supposed to be different, like we are ordinary animals, like double-edged animals, we are struggling with the appropriate steps. Because we need a check to let go of our daughters, two bite of bread that will pass us through our coats and feed us. But I do not think these innocent needs have turned into horny spoils after ours. Because of our endless wishes we have been wandering around the same place every morning, our necks have crushed our shoulders, what gam!

There is no time for us to think about our age when the "play, eat, sleep" order is dominated by all of them. Thinking is unhappy; disturbs; questioning, suspicion; doubts overtake our order. And the only thing that all of this gives us is restlessness. Why such long working hours? Why such long series, movies, ads? Why are such long sleeps, journeys? Nor do we have to try to shorten those journeys, as if we were to rescue the rest of the world. This is why we have to work our bodies with this kind of stuff and fill our evenings with fitting work and habits. To make enough money for us to think. Do you know when we'll have that opportunity? Every day, when the working tickling is ticked; when our yoke is loosened; when we fall in love, when the fear of food blooms within us like an oleander.

I give you a secret; people are struggling with these fears everywhere every day, their rights are violated, their suits are being exploited and even killed. Now, if all these things do not interest you as much as I do now, you do not care who your little world's order is.

Until you realize that justice is all I need ...
##########################################################################################################################################################################

Adaletin olmadığı bir toplumda başkalarının hakları çiğnenirken ayağa kalkmayan, “Adam sen de!” diyen, kendine ilişmeyen yılanları besleyen kimse, uğradığı haksızlıktan şikâyet edemez.

Herkesin kutsal saydığı değerleri vardır, bir bam teli, bıçağın dayandığı kemik noktası. İşte oralara gelene kadar sizin değerlerinizle küçük küçük oynarlar, düzeninizi bozarlar, kemiğinize varmadan etlerinizi lime lime doğrarlar. O noktaya geldiklerinde de siz artık “Yeter!” dersiniz. Ama o “yetere” gelene kadar ne kadar taviz verdiniz, neleri görmezden geldiniz, hangi mazlumun çığlıklarına kulaklarınızı tıkadınız? Her isyanın ardında vaktinde dik durmamış, eğilmiş bir baş vardır.

Bazen tüm bu olanları görmezden gelişimiz o ilmek ilmek ördüğümüz kusursuz düzenimiz bozulmasın diyedir. İşimizi, statümüzü, varlığımızı, saygınlığımızı kaybetmemek adına çok kere susarız. Bir ayrık otu gibi dik durup gerektiği yerde dikenlerini çıkarmak cesaret ister çünkü. O düzeni hiçe saymak, hak aramak adına ondan vazgeçmek gerekir. Oysa biz, güya farklı olmak adına sıradanlaşıp, çifte koşulan hayvanlar gibi uygun adım sürükleriz boyunduruğumuzu. Çünkü akşama başımızı sokacak bir dama, kursağımızdan geçip bizi doyuracak iki lokma ekmeğe muhtacız. Ama sanmayın bu masum ihtiyaçlarımız sonrasında hoyrat şımarıklıklara dönüşmemiş. Bu bitmek bilmez isteklerimiz yüzünden her sabah aynı yerde dolanmış durmuşuz, boyunduruğumuz omuzlarımızı çökertmiş ne gam!

Hepsinden de evlâsı “çalış, ye, uyu” düzeninin hüküm sürdüğü ömrümüzde bizlere düşünecek zaman kalmaması. Düşünmek, mutsuz eder; rahatsız eder; sorgulamak, şüpheye düşürür; şüpheler düzenimizi alt üst eder. Ve tüm bunların bize verdiği tek his huzursuzluktur. Bu denli uzun çalışma saatleri neden? Bu denli uzun diziler, filmler, reklamlar neden? Bu denli uzun uykular, yolculuklar neden? Bir de o yolculukları kısaltmaya çalışmamız yok mu, sanki kalan vakitte dünyayı kurtacakmışız gibi. Bedenlerimizi bu denli çalıştırıp yormaları, akşamlarımızı da uydurma iş ve alışkanlıklarla doldurmaları bundan. Bizleri düşünemeyecek kadar bîtap düşürmek için. O düşüncelere ne zaman fırsat buluruz biliyor musun? Her gün tıkır tıkır işleyen dişlimiz teklediğinde; boyunduruğumuz gevşediğinde; akşama başımızı sokacak dam, yiyecek ekmek korkusu içimizde bir zakkum gibi sürgün verdiğinde.

Sana bir sır vereyim; insanlar her gün her yerde bu korkularla mücadele ediyor, hakları çiğneniyor, emekleri sömürülüyor ve hatta öldürülüyor. Tüm bu olanlar seni şimdiye kadar nasıl ilgilendirmediyse şimdi de senin o küçük dünyanın düzeninin bozulması kimsenin umurunda değil.

Ta ki sen adaletin herkese lâzım olduğunu anlayana dek…
Thank you for stopping by, liking, sharing and following! Check back tomorrow for another post or visit my profile to see past posts!