စားေသာက္ဆိုင္

အိမ္ဆို မိသားစုေတြစုေနတဲ့ေနရာကိုေခၚတယ္။လူသားေတြအတြက္အိမ္ဟာမရွိမျဖစ္ပါပဲ။အိမ္မွာက်ြန္ေတာ္ကငပ်င္းေလအလုပ္မလုပ္ခ်င္ဘူး။အဲ့ေတာ့သူမ်ားစာေတြလိုက္ေ္ပီကူးေနတယ္ခ္။အိမ္မွာအိပ္ေနတာပ်င္းလို႔ေလစာေတြေကာ္ပီလိုက္ကူးၾကည့္ေနတာ။တစ္ေန႕က်ြန္ေတာ္အိမ္သို႕အျပန္ ရထားေပၚတြင္လူငယ္ပီပီ နားျကပ္တပ္သီးခ်င္းနားေထာင္ ဂိမ္္းေဆာ့ရင္းျပန္ခဲ႕သည္။ ရထားဥႀသဆြဲသံျကားျပီးခဏအျကာဘူတာတစ္ခုသို႕ဆိုက္ေရာက္ေလသည္။အဖိုးအိုတစ္ေယာက္က ထိုင္မယ္ေနာ္ လူေလးဆိုသံနဲ႕အတူ က်ြန္ေတာ္ေဘးနားလာထိုင္ေလသည္။က်ြန္ေတာ္႕ေမ့ျကည့္လိုက္ေတာ့ အဝတ္အစားခပ္ႏြမ္းႏြမ္း လြယ္အိတ္အစုတ္ေလးကိုလြယ္ကာ အျဖဴေရာင္ဆံပင္ေရာင္ထံုးနွင့္ မႈတ္ဆိတ္ေမႊးရွည္ရွည္နွင့္အဖိုကိုေတြ႕ေလသည္။က်ြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမသိုးမသန္႕ျဖစ္သြားသည္။မသန္႔ဘူးဆိုေရခ်ိဳးေလကြာေႏွာ္။ထမင္းမ်ားမ်ားစားေလေႏွာ။ထမင္းစားေတ
တစ္ေန႕က်ြန္ေတာ္အိမ္သို႕အျပန္ ရထားေပၚတြင္လူငယ္ပီပီ နားျကပ္တပ္သီးခ်င္းနားေထာင္ ဂိမ္္းေဆာ့ရင္းျပန္ခဲ႕သည္။ ရထားဥႀသဆြဲသံျကားျပီးခဏအျကာဘူတာတစ္ခုသို႕ဆိုက္ေရာက္ေလသည္။အဖိုးအိုတစ္ေယာက္က ထိုင္မယ္ေနာ္ လူေလးဆိုသံနဲ႕အတူ က်ြန္ေတာ္ေဘးနားလာထိုင္ေလသည္။က်ြန္ေတာ္႕ေမ့ျကည့္လိုက္ေတာ့ အဝတ္အစားခပ္ႏြမ္းႏြမ္း လြယ္အိတ္အစုတ္ေလးကိုလြယ္ကာ အျဖဴေရာင္ဆံပင္ေရာင္ထံုးနွင့္ မႈတ္ဆိတ္ေမႊးရွည္ရွည္နွင့္အဖိုကိုေတြ႕ေလသည္။က်ြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမသိုးမသန္႕ျဖစ္သြားသည္။တေန႔နဲ႔တေန႔ေပါင္းေတာ့ႏွစ္ေန႔ျဖစ္ေရာေလကြာ။စာရၿပီလားအခ်စ္ေလေရခ္ခ္။

က်ြန္ေတာ္ကသူ႕အသားျဖင့္ထိမွာဆိုးသျဖင့္ ခႏၱာကိုယ္ကိုက်ံဳ႕ျပီးထိုင္လိုက္ကာဂိမ္းဆက္ေဆာ့ေလသည္။ ၂ေယာက္လြတ္ေနေသာေနရာတြင္ က်ြန္ေတာ္ျကိဳက္တဲ႕ဟင္းထုပ္(ဆန္နွစ္ ကန္စြန္းရြက္ မ်ွစ္ အသားတစ္ခုခုထည့္ျပီးငွက္ေပ်ာ္ရြက္ျဖင့္ ေပါင္းသည့္ရွမ္းအစားအစာတစ္မ်ိဳး) တစ္ထုပ္ခ်ထားေလသည္။လိုတရတာဆိုလိုဒီဟာေလးပဲရွိတယ္။

အာ့အဖိုးမွဟင္းထုပ္ကိုျဖည္ကာ တစ္ခုနိႈက္စားေလသည္။က်ြန္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ဘာလဲဟက်ြန္ေတာ့္ကိုခြင့္မေတာင္းပဲစားေနတယ္ဆိုျပီး တစ္ခုျမန္ျမန္နိႈက္စားလိုက္သည္။ အဖိုးမွ ေနာက္ထပ္တစ္ခုထပ္နိႈက္စားသည္။က်ြန္ေတာ္မွျမန္ျမန္ ေလာဘျဖင့္ နွစ္ခုဆိုက္တိုက္နိႈက္စားလိုက္သည္။အာ့အဖိုးမွတစ္ခုထပ္နိႈက္စားသည္။ က်ြန္ေတာ္မွေလာဘျဖင့္ျမန္ျမန္ ၃ခုဆက္တိုက္စားလိုက္သည္။ေနာက္ဆံုးတြင္တစ္ခုသာက်န္သည္။အဖိုးအိုဆီမွ အသံထြက္လာသည္။ လူေလးစားလိုက္တဲ႕။ က်ြန္ေတာ္ေနာက္ဆံုးက်န္တဲ႕ တစ္ခုကိုျမန္ျမန္နိႈက္စားလိုက္သည္။
အဆင္ေျပပါတယ္။

ဘူတာတစ္ခုသို႕ဆိုက္ေရာက္ေသာအခါအာ့အဖိုး ဆင္းသြားေလသည္။က်ြန္ေတာ့ေဘးတြင္ ဟင္းထုပ္ပါဆယ္တစ္ထုပ္ခ်ထားခဲ႕ေလသည္။အဖိုးကိုလွမ္းျကည့္လိုက္ေတာ့ ရထားေအာက္တြင္ က်ြန္ေတာ္ကိုျပံဳးျပကာ လက္လွမ္းျပေနသည္။ရထားဘူတာမွထြက္ခြာလာေလသည္။ဟင္းထုပ္ဘူးကို က်ြန္ေတာ္အိတ္ထဲထည့္မယ္လုပ္ေတာ့ က်ြန္ေတာ္ဝယ္ထားေသာဟင္းထုပ္ဘူးေလးထြက္လာေလသည္။ဟင္းထုပ္ထမင္းထုပ္။မုန္႔ဟင္းငါးေသာက္မလား။

က်ြန္ေတာ္ေလာဘျဖင့္ လုစားခဲ႕ေသာဟင္းထုပ္ကအာ့အဖိုးဟင္းထုပ္ေပါ့။အာ့အဖိုးကသူဝယ္ထားေသာ ဟင္းထုပ္ေလးကိုေတာင္က်ြန္ေတာ္အတြက္ထားခဲ႕ေပးေသးတယ္။က်ြန္ေတာ္ဝယ္ထားေသာ ဟင္းထုပ္ဘူးနဲ႕ အဖိုးေပးခဲ႕ေသာ ဟင္းထုပ္ဘူးေလးကိုျကည့္ရင္း အဖိုးလက္ျပနႈတ္ဆက္တဲ႕ပံုေလးမ်က္လံုးထဲျမင္ေယာင္လာသည္။

က်ြန္ေတာ္ေလာဘျကီးတာေနာင္တရေလသည္။
လူတစ္ေယာက္ကို အေပၚယံျကည့္ျပီးဆံုးျဖတ္မိတဲ႕အတြက္ က်ြန္ေတာ္မွားေလသည္။မည္သည္႕ေသးငယ္တဲ႕အရာျဖစ္ေစ ျကီးတဲ႕အရာျဖစ္ေစ ခ်မ္းသာသည္ျဖစ္ေစ ဆင္းရဲသည္ျဖစ္ေစ သူ႕ေနရာနဲ႕သူတန္ဖိုးရိွစျမဲပင္ အေပါယံျကည့္ျပီးမဆံုးျဖတ္သင့္ပါဘူး။ဘာလားညာလားလူမသိသူမသိေကာ္ပီကူးတယ္မင္းတို႔လည္းအဆင္ေျပငါလည္အဆင္ေျပတယ္။မင္းလည္းအိုေကငါလည္းအိုေက။

Photo credit Google

@goldmyanmar