"တရားပြဲ"မွာ
အလွဴ ခံ ဖလား"ဆိုတာ မထားသင့္ဘူး
"ျမန္မာနိုင္ငံ"မွာ"ပိဋကတ္ (၃) ပုံ"ေရာက္ရွိေနေသာ္လည္း,
"ဗုဒၶ,ဓမၼ,သံဃာ" ၾကည္ညိဳၾကတ့ဲ "ဒကာ/ဒကာမ"ေတြ ရဲ႕
လက္ထဲမွာ"ပိဋကတ္"နဲ႔ ပတ္သက္တ့ဲအသိဥာဏ္ ဟာ
အားေပ်ာ့ေနေသးတယ္။
"ဘာျဖစ္လို ့ အားနည္းေနတာလဲ?"-ေမးရင္
-အခ်ိန္မရွိ လို ့
-မေလ့လာနိုင္ လို ့
-စီးပြါးေရးတစ္ဖက္, လူမႈေရးတစ္ဖက္ဒီလိုေနရလို ့
ဒီလို ေျပာေကာင္း ေျပာၾကလိမ့္မယ္။
အဲဒါက အဓိက အခက္အခဲ မဟုတ္ပါဘူး။
"အဓိက အခက္အခဲ"က-
"ပါဠိ"လို ေဟာထားေတြကို "ျမန္မာ"လိုျပန္ဖို ့ဆိုတာ-
(ျပန္ ထားတာေတြလည္း ရွိတယ္ေပါ့။
အေတာ္နဲ႔ "ျမန္မာ" လိုမျပန္နိုင္ခ့ဲဖူးေပါ့)
"ဘုန္းႀကီး ေတြေဟာတ့ဲတရား"ေလာက္ဘဲ
လူေတြဟာ နာၾကားရတယ္။
ေရွးတုန္း ကဆိုရင္-
-"ယပ္ေထာင္ ေခတ္"-တို ့
-"ယပ္လွဲ ေခတ္"-တို ့
-"ယပ္ႀကီး ကိုေထာင္ၿပီး မ်က္ႏွာကိုပိတ္ၿပီးေဟာတ့ဲေခတ္"-
လည္းရွိေသးတယ္။
"ကိုယ္ရတာေတြ, က်က္ထားတ့ဲအရာေတြကို
အကုန္အစ/အဆံုး ေဟာတာ"-ကို-
"ယပ္ေထာင္ ေခတ္"လို ့ ေျပာတယ္။
အဲဒီ"ယပ္ေထာင္ ေခတ္"ကစၿပီး "ျမန္မာလူမ်ဳိး"ေတြဟာ
"တရားနာ"ၾကရတယ္။
"ယပ္ေထာင္ ေခတ္" ကုန္သြားတ့ဲအခါက်ေတာ့
"ယပ္လွဲ ေခတ္"ဆိုတာေပၚ လာတယ္။
"ယပ္လွဲ တရားစာ"ေတြထုတ္ၿပီးေတာ့
"ဇာတ္လမ္း, ဇာတ္ကြက္"ေကာင္းေကာင္းေတြကို
"အဆိုနဲ႔ အငိုနဲ႔"-"အလြမ္းခန္း,အေဆြးခန္း"-ေတြကို ဦးစားေပးၿပီး
ေဟာတ့ဲ ေခတ္ ေပၚလာတယ္။
အဲဒီေတာ့ "ျမန္မာနိုင္ငံ"ရဲ႕ "ဓမၼလုပ္ငန္း"ဟာ "ပိဋကတ္"နဲ႔ အလွမ္း ေဝးေနေသးတယ္။
အဲဒီ"ေဟာတ့ဲတရား"ေတြက
"ပိဋကတ္"ထဲက မဟုတ္ဘူးလား?"ဆိုေတာ့ -
ဟုတ္ပါတယ္-
အဲဒီ "ဟုတ္တ့ဲတရား"ေတြက မ်ားေသာအားျဖင့္ "ပုံဝတၳဳ"ေတြပဲ မ်ားတယ္။
"ဇာတ္လမ္း,ဇာတ္ကြက္"-ေတြ
ေဟာတာဆိုေတာ့ "ဒကာ/ဒကာမ"ေတြကလည္း
"ပြဲၾကည့္"ရသလိုဘဲ "တရားနာ"ရတ့ဲအခါမွာ
"ဇာတ္လမ္းေလး"ေတြလို မွတ္သားၿပီးေတာ့နာၾကတယ္။
"အလြမ္းခန္း,အေဆြးခန္း"ေဟာတ့ဲအခါမွာ
"မ်က္ရည္ေလးေတြသုတ္ၿပီးနာတယ္"-ေပါ့။
အဲသလို"ေခတ္"ေတြကို
ျဖတ္ေက်ာ္လာၿပီး-"ေနာက္ပိုင္းေခတ္"ေရာက္လာတ့ဲ အခါမွာ-
"ဗမာျပည္"မွာ "စစ္ကိုင္းေတာင္ရိုး"က
"အနီးစခန္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး"-ဆိုတာ ေပၚလာတယ္။
အဲဒီ "အနီးစခန္းဆရာေတာ္ႀကီး"က -"အလြမ္းခန္း,အေဆြးခန္း"ေတြ မေဟာဘူး။
"သုတၱန္ပါဠိေတာ္ႀကီး"ေတြကို အစ/အဆံုးရြတ္ဆို
"ဘာသာျပန္"ၿပီးေဟာတ့ဲ "ပါဠိေဟာစဥ္ႀကီးတစ္ခု"ေပၚလာတယ္။
"ပါဠိေတာ္ေဟာစဥ္ႀကီး"ကို လူေတြက နားမယဥ္ၾကဘူး။
"ဘုန္းႀကီး"တို ့ ၾကားဖူးတယ္။
"အနီးစခန္းဆရာေတာ္ႀကီး"-မႏၲေလး"ကေန တရား ေဟာၿပီး
ျပန္အလာတ့ဲအခါမွာ တဖက္ကမ္းကို ျဖတ္ကူးဖို ့
"အညာ"အေခၚ "ငွက္"လို ့ေခၚတ့ဲ "သမၺာန္"နဲ႔ ျဖတ္ကူးတ့ဲအခါမွာ "ဆရာေတာ္ႀကီး"က"သမၺာန္ပဲ့ပိုင္း"မွာထိုင္တယ္။
သူနဲ႔ပါလာတ့ဲ"ဆရာေတာ္"က"သမၺာန္ဦးပိုင္း"မွာထိုင္တယ္။
"ေစ်းေရာင္း"ရာကျပန္လာတဲ့
"ဒကာမႀကီး (၂)ေယာက္"က "အလယ္"မွာထိုင္တယ္။
"ည က -
"အနီးစခန္းဆရာေတာ္ႀကီး" တရားေဟာတာသြားနာတယ္။
"ပါဠိ"ေတြရြတ္ၿပီး "အနက္"ျပန္သြားတာ
ဘာေတြေဟာသြားမွန္းမသိဘူး"-လို ့ ေျပာသတ့ဲ။
အ့ဲဒီေျပာတာကို ေရွ႕ကၾကားခ့ဲတ့ဲ "ဆရာေတာ္"က တဆင့္
ျပန္ေဖာက္သယ္ခ်လို ့ ဒီစကားကိုၾကားဖူးလာတာပါ။
ဆိုလိုတာက-
ဒီ"ပါဠိေတာ္ႀကီး"ေတြဟာေဟာေသာ္လည္း လူေတြနဲ႔မနီးစပ္ဘဲ
ေဝးျမဲေဝးေနေသးတယ္။
ဘာျဖစ္လို ့လည္းဆိုရင္
လူေတြနားထဲမွာ
"ပါဠိပတ္သား"ေတြရြတ္ၿပီးေတာ့ "အနက္"ေတြျပန္ နားထဲမွာ
ရွင္းမသြားဘူး။
ရွင္းမသြားေသးသည့္အတြက္
"ဘုရားေဟာ ပါဠိပိဋကတ္ေတာ္"ေတြနဲ႔ လူေတြဟာ
ေဝးျမဲေဝးေနၾကတယ္။
ေအး…
ဒီ"ေနာက္ပိုင္းေခတ္"ေရာက္
လာတ့ဲအခါမွာ "တရားရိပ္သာ"ေတြေပၚလာလို ့
"မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး"တို ့ "သုတၱန္" ေတြကို
က်က် နနေဟာလာတယ္။
အဲဒီလို "ကဗ်ာအလကၤာေလး"ေတြ သီကုံးၿပီး
လူေတြမွတ္လြယ္ရွိေအာင္ ေဟာလာတ့ဲအခါမွာ လူေတြဟာ
အေတာ္အသင့္"တရား"နဲ႔ နီးစပ္လာတယ္လို ့ေျပာလို႔ရတယ္။
"သုတၱန္တရား"ေတြနဲ႔ တေျဖးေျဖးနီးစပ္လာတယ္။
ေၾသာ္-"ဒီကေန ့ေခတ္"
ေရာက္လာတ့ဲအခါက်ေတာ့ "တရားေဟာတ့ဲစနစ္"ေတြ ဟာ
ေျပာင္းသင့္သေလာက္ေျပာင္းလာၿပီးေနာက္
"တရားနာတ့ဲပုဂၢိဳလ္"ေတြမွာလည္းေျပာင္းသင့္ သေလာက္
ေျပာင္းလာၾကတယ္။
"ခံယူနိုင္မႈ ေတြဟာတိုးတက္လာတယ္"လို ့ေျပာလို ့ရတယ္။
"ဘုန္းႀကီး"တို ့ "တစ္သက္လံုး တာဝန္ယူတ့ဲကိစၥတစ္ခု"ဟာ
"တရားေဟာတဲ့တာဝန္"မဟုတ္ဘူး။
"စာသင္တိုက္"မွာ "စာသင္/စာခ်"တ့ဲ
"တာဝန္"နဲ႔ ႀကီးလာခ့ဲတယ္။
အသက္အရြယ္ႀကီးလို ့ "ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္"ေတြသြား
"ဘာသႏၲရ" သင္ၾကား လို ့ တတ္ေျမာက္လာတ့ဲအခါက်ေတာ့
"ႏိုင္ငံျခားသား"ေတြ ကို စာသင္ ေပးရတယ္။
"ဗုဒၶ တရားေတာ္"ေတြကို "ႏိုင္ငံျခားသား"ေတြ
နားလည္လြယ္ေအာင္ "လိုရင္း
တိုရွင္းအႏွစ္ခ်ဳပ္"ၿပီးေျပာတ့ဲ အေလ့အက်င့္တစ္ခုရလာတယ္။
ဒီကေန ့"ဘုန္းႀကီး"တို ့"တရားေဟာတယ္"ဆိုတာ
"စာသင္ေပးတ့ဲပုံစံ"နဲ႔ဘဲေဟာတယ္။
ကိုယ္က ဟိုပုံစံနဲ႔ လည္း မေဟာတတ္ဘူး။
ေဟာလည္းမေဟာခ်င္ဘူး။
"လူေတြရွင္းရွင္းနဲ႔ ဘယ္လိုနားလည္ေအာင္
ဘယ္လိုေဟာရမလဲ?"ဆိုတ့ဲ စိတ္ရွိတယ္။
သူမ်ား ေတြ နားလည္ေအာင္ ရွင္းဖို ့ဆိုရင္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္းနားလည္ဖို ့လိုတယ္။
"ရွင္းျပတ့ဲသူ"က လည္ေနရင္
"နားေထာင္တ့ဲသူ"ဟာလည္း လည္သြားမွာေပါ့။
ဒီကေန ့ "ဘုန္းႀကီး"တို ့"တရားေဟာတယ္"-ဆိုတာ
"ေဟာသင့္/ေဟာထိုက္ လို ့ ေဟာတယ္"လို ့ပဲ ခံယူထားတယ္။
ေဟာတ့ဲအခါမွာလည္း အပိုေတြမပါရေအာင္
ဂရုစိုက္ၿပီး-
"ကိုယ့္တရားမဟုတ္ဘူး"(ဘုရားရွင္ရဲ႕)တရားလူေတြနားလည္နိုင္ၾကပါေစ"-ဆိုတ့ဲစိတ္နဲ႔ပဲေဟာတယ္။
ဒါေတာင္မွ တစ္ေန ့က"ဘုန္းႀကီးတစ္ပါး"ဖုန္းဆက္ တယ္။
"ဆရာေတာ္တို ့
တရားလိုက္ေဟာေနတာၾကားတယ္"-တ့ဲ။
"တရားလိုက္ေဟာေနလို ့ရွိရင္"အပ္ဝင္ ပုဆိန္ထြက္"-လည္း
ျဖစ္ေနဦးမယ္"-လို ့ေျပာတယ္။
"ေနပါဦး-
ကိုယ္ေတာ္ ေျပာတ့ဲ
"အပ္ဝင္ ပုဆိန္ထြက္"ဆိုတာ ဘာကိုေျပာတာတုန္း?"-လို ့ေမးေတာ့
ဆိုလိုရင္း က-
"ေက်ာင္း"မွာ "သံဃာ"ေတြကို "စာမခ်"ဘဲ
"တရား လိုက္ေဟာ"တာကို "အျပစ္"ေျပာတ့ဲသေဘာမ်ဳိး။
စာသင္ေပးလို ့ရတ့ဲ"ရလာဒ္"က-"ပုဆိန္"။
"ဒကာ/ဒကာမ"ေတြကို ေဟာလို ့ရတာကို "အပ္"-လို ့-
သူ ့အျမင္ကို ေျပာေတာ့ "ဘုန္းႀကီး"တို ့က ဒီလိုမျမင္ဘူး။
တို႔ "သာသနာ"မွာ "ဒကာ/ဒကာမ"ေတြကို မွီၿပီးရပ္တည္ရတာ။
"ျမတ္စြာဘုရား"က-
"ဘိကၡဳ /ဘိကၡဳနီ- ဥပါသကာ/ဥပါသိကာမ"-ဆိုၿပီး
"ပရိတ္သတ္ ေလးပါး" လက္တြဲၿပီးသာသနာျပဳဖို ့ထားခ့ဲတာ။
"ဘုန္းႀကီး"ေတြက "ဘုန္းႀကီး"ေတြကိုပဲ "စာခ်"ေနရံုနဲ႔ၿပီးတာ
မဟုတ္ဘူး။
"ဒကာ /ဒကာမ"ေတြကိုလည္း နားလည္ေအာင္
ေဟာေျပာသင့္တယ္။
"ျမတ္စြာဘုရား"ကိုယ္တိုင္ ကိုက-
"ေအး…
"ေဒသစာရီၾကြခ်ီ ၾက, တရားေဟာၾက"-လို ့
"သာသနာ"စတင္တ့ဲအခ်ိန္မွာ-
"ေဒေသထ ဘိကၡေဝ ဓမံၼ အာဒိ ကလ်ာဏံ"
"အစ , အလယ္, အဆံုး "သုံးမ်ဳိး"လုံး-"ေကာင္းျခင္းနဲ႔ျပည့္စုံတ့ဲ
တရားဓမၼ"ကို ေဟာၾက"-လို ့ မိန္ ့ေတာ္မူခ့ဲတယ္။
"ဘာျဖစ္လို ့ေဟာခိုင္းတာလဲ?"ဆိုရင္-
"တရား"မနာလို ့ ရွိရင္ "တရား"ကေန နစ္နာဆံုးရွံဳးမွဳရွိၾကတယ္။
တစ္ခ်ဳိ ့တေလဟာ "ဗုဒၶျမတ္စြာရဲ႕တရား"ကို
မနာဖူးသည့္အတြက္ေၾကာင့္-
"ေၾသာ္ တရား ေတြဟာ ဒီလိုရွိ ပါလား"-ဆိုတာ
တစ္ခ်ဳိ ့က သေဘာေပါက္လာၾက တယ္။
အ့ဲဒါဟာ "အပ္"ဝင္တာ မဟုတ္ဘူး။
"ပုဆိန္" ထက္ ႀကီးမားတာကို ရတာ။
"ျမန္မာနိုင္ငံ"မွာ"ဝမ္းနည္းစရာ"သတင္းေတြၾကားရတယ္။
"တရားပြဲ-က်င္းပတာ "ကန္ထရိုက္ဆြဲ"ၿပီး က်င္းပတယ္"-လို ့
"သတင္း"ေတြထြက္တယ္။
ဟုတ္/မဟုတ္ေတာ့ "ဘုန္းႀကီး"တို ့ မသိဘူး။
"တရားပြဲ"ကို ရက္ရွည္ က်င္းပတယ္။
"အလွဴခံ လို ့ရတ့ဲေငြေၾကး"ကို-
-တစ္ခ်ဳိ ့တဝက္ ကို "ဓမၼကထိက"-လွဴတယ္။
-က်န္တာ"ကုန္က်စရိတ္"ေပါ့။
-"အသံခ်ဲ႕စက္ငွါးခ"ေတြနဲ႔
တစ္ခ်ဳိ ့ဆီမွာလုပ္တာဟုတ္ေလာက္တယ္။
အဲသလို အသံ ေတြၾကားတယ္။
ဒါဟာ မျဖစ္သင့္တ့ဲကိစၥတစ္ခုပဲ။
"ဘာသာေရးကိစၥ တစ္ခု"ဟာ
"ဘာသာေရးအျမင္"နဲ႔ပဲလုပ္သင့္တယ္။
"တရားကို ျမတ္နိုးတ့ဲအေနနဲ႔"-ရွိသင့္တယ္။
"တရား"ဆိုတာ အလြန္မြန္ျမတ္ၿပီး လူတိုင္းနာယူခြင့္ ရွိရတယ္။
ေနာက္တခုေျပာရဦးမယ္။
"တရားပြဲ"ကို ေအာ္ဂနိုက္ လုပ္တ့ဲသူေတြရွိတယ္။
ဆိုလိုတာက-
"တရားပြဲ"မွာ "အလွဴခံတ့ဲသူ"ေတြေပါ့။
သတိထားဖို ့ ေကာင္းတာေတြက-
"ဓမၼပူဇာ"မ်ားမ်ားရေအာင္ ဒီလို "အလွဴခံ"တာမ်ဳိးေတြ လုပ္ၾကတယ္။
"ဘုန္းႀကီး"တို ့ တစ္ခါတေလ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။
သူတို ့လွဴလိုက္တ့ဲ
"ဓမၼပူဇာ"ေလးေတြၾကည့္လိုက္လို ့ရွိရင္
"ဆင္းရဲသား"ေတြရဲ႕ခါးၾကား ကထြက္လာတ့ဲ "အႏြမ္းေလး"ေတြ ေတြ႔ရတယ္။
ေအး…ဒါေလးေတြကေတာ့
သူတို ့ခမ်ာ"တရားနာခ်င္ ရွာလို ့ ပိုက္ဆံ ေပးၿပီး နာရတ့ဲ
အဓိပၸါယ္မ်ဳိး"ျဖစ္ေနတယ္။
ဒါမျဖစ္သင့္ဘူး။
"ဓမၼပူဇာ"-"လွဴတ့ဲသူ"က လွဴခ်င္လွဴ /မလွဴခ်င္ေန
"ဘုန္းႀကီး"ဆိုတာ "တရားပြဲ"လာ ေဟာမွာပဲ။
"ဓမၼပူဇာ"ရခ်င္လို ့"တရား"ေဟာတာ မဟုတ္ဘူး-
"တရား"ေဟာလို ့ "ဓမၼပူဇာ"ရတာ။
ဒီလိုဘဲျဖစ္သင့္တယ္။
"ဓမၼပူဇာ ရတယ္"-ဆိုတာ,
"လွဴတ့ဲသူ"အတြက္ "ကုသိုလ္"ပဲ။
သူကလည္း "တရားကို ပူေဇာ္"တာ။
"ေဟာတ့ဲပုဂၢိဳလ္"ကလည္း အ့ဲဒါကို မေမွ်ာ္ကိုးရဘူး။
အ့ဲသလို မဟုတ္ဘူးဆိုရင္-
"အေရာင္းအဝယ္တစ္ခု"ျဖစ္လာနိုင္တယ္။
ေနာက္ၿပီး-
"တရားပြဲ ေတြမွာ ဂိတ္ဝ ကေနပိတ္ၿပီးေတာ့
"အလွဴခံ"တာဟာ "မမွန္ကန္ဘူး"လို ့ "ဘုန္းႀကီး"တို ့ ခံစားရတယ္။
"တရားနာခ်င္လို ့လာရတ့ဲပုဂၢိဳလ္"က
"အလွဴခံဖလား"ထဲမွာ "အလွဴခံမထည့္ရ"လို ့ရွိရင္
"တရားပြဲ"ထဲဝင္သြားရမွာ သူ ့အဖို ့"ရွက္ေကာင္းရွက္လိမ့္"မယ္။
ဒါမ်ဳိးကမျဖစ္သင့္ဘူး။
"တရားနာတယ္"-ဆိုတာ"အခမ့ဲ"ပဲနာသင့္တယ္။
"သဒၶါတရား"ေပါက္လို ့သာ "အလွဴ ခံ"သင့္တယ္။
လွဴေအာင္ေတာ့ "မေတာင္းခံ"သင့္ဖူး။
"ဘုန္းႀကီး"တို ့ကေတာ့ အ့ဲဒါကို "လုံးဝမႏွစ္သက္ဘူး"။
အ့ဲဒါေၾကာင့္မို ့-
"ဓမၼပူဇာ"ဆိုတာ-
"လွဴခ်င္တ့ဲပုဂၢိဳလ္"သာ "လွဴ"ပါေစ။
"လွဴ ၾကပါ, တန္းၾကပါ" ေျပာစရာမလိုဘူး။
"လွဴ" ခ်င္လို ့ရွိရင္ -"လွဴ ခ်င္တ့ဲပုဂၢိဳလ္"ေတြ အဆင္ေျပေအာင္
"အလွဴလက္ခံတ့ဲေနရာေလး"သာရွိသင့္တယ္။
"အလွဴခံဖလား"ဆိုတာေတာ့ မထားသင့္ဘူး။
"ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ဆရာေတာ္ႀကီး
ေဒါက္တာ နႏၵမာလာ ဘိဝံသ"
━━━━━━━
မွီခိုရာ က်မ္းကိုး-
━━━━━━━
("ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ဆရာေတာ္ႀကီး
ေဒါက္တာ နႏၵမာလာဘိဝံသ"၏
"တရားေတာ္ တစ္ပုဒ္"မွ)
ေရးသား ၿပီးစီး ။ ။
၁၃၇၉ ခုနွစ္၊ နတ္ေတာ္လဆန္း(၄)ရက္ေန႔
(၂၂-၁၁-၂၀၁၇)ရက္ေန႔၊ဗုဒၶဟူးေန႔-
(နံနက္ -၆း ၅၈)
ခ်မ္းသာၾကပါေစ၊ ေအးၿငိမ္းၾကပါေစ၊
သံသရာ ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ၾကပါေစ။
ဘ၀တု သဗၺမဂၤလံ
သင့္
ကလ်ာဏ မိတၱ
ကိုညီညီတင္
(ဥာဏ္လင္းၿမိဳ႕
@flay