Hondje

Van Campert naar Carmiggelt

Mijn aandacht zou nu natuurlijk uit moeten gaan naar Remco Campert, de man die samen met Hans van der Kade (Havank) mij liet zien hoeveel plezier je kunt beleven aan schrijven.

En dat was aanvankelijk ook zo; dat mijn aandacht daarnaar uitging. Ik wilde iets gaan doen over de aankondiging van zijn meer dan verdiende pensioen. Maar al snel werd ik afgeleid, of - eigenlijk - doorgeleid, "oh wondere wereld van YouTube en algoritmes". Ik kwam al snel terecht bij de Kronkels van Simon Carmiggelt.

Bron afbeelding

Een zwak

Ik heb altijd een zwak gehad voor Carmiggelt. Hij leek mij de volwassen versie van Bomans met zijn Pa Pinkelman en Tante Pollewop (een observatie die ik overigens als volwassene moest bijstellen). Pas veel later ontdekte ik Campert en consorten.

Wat al deze mannen gemeen hadden, was een tomeloos plezier in het rangschikken van woorden, in het weglaten van overbodige woorden, in het vertellen van kleine verhalen, tussen de regels door. Ik werd erdoor gegrepen en ik heb ze nooit meer losgelaten, die voor mij toch oude mannen.

Kronkels

Nou goed, ik kan mijn verhaal vervolgen met hoe daarna Ronald Giphart voor mij dezelfde lol etaleerde, en, hoewel absurdistischer, ook Herman Brusselmans, maar ik wil gewoon even het volgende beeldmateriaal aan jullie tonen. Simon Carmiggelt leest erin voor uit eigen werk voor de VARA-televisieserie Kronkels.

Levenslange columns

Ter inleiding: Simon Carmiggelt schreef van 1946 tot aan zijn dood in 1987 bijna elke dag een column in Het Parool onder het pseudoniem Kronkel. Zijn Kronkels – zoals de cursiefjes al snel bijgenaamd werden, zijn in zijn biografie door Sylvia Witteman en Thomas van den Bergh benoemd tot 'de meest gelezen en meest gewaardeerde columns uit de geschiedenis van het Nederlandse dagblad.

Bron afbeelding

Kronkels op TV

Toch werd de schrijver landelijk pas echt bekend door de tv-verfilming van zijn kronkels, met Kees Brusse, in 1962. En uit die serie komt het nu volgende verhaaltje, cursiefje, Kronkeltje, of – zoals ik dergelijke ontmoetingen in het leven tegenwoordig omschrijf: “Carmiggelt-momentje”.

Tijdloos

Wat mij zo opviel, was hoe actueel de onderwerpen ook nu nog zijn die in deze prachtige, lieve Kronkel uit 1973 worden aangesneden: groeiende eenzaamheid, behoefte aan sociaal contact, en hoe 'vroeger alles beter was'. Het maakt de Kronkels van Carmiggelt tijdloos en levert het bewijs van zijn kunst om het leven te vatten in een alinea of vijf.

Allez, even genieten nu. Daarna de hond uitlaten. Of andersom.

Carmiggelt - Hondje (1973)

Bron video

Bron biografische gegevens

---