Kinderen van de maan – hoofdstuk I

[Nota Bene: hoofdstuk 1 van mijn eerste 'dwarsligger'. Overeenkomsten met personen en situaties berusten op puur en louter samenloop van omstandigheden. Kopie-rechten @oaldamster. Blokchain publicatie voor Steem ON Graphene {SONG}]

Wat er aan vooraf ging

Het was een nacht waarin de slaap mij weer eens wakker hield. Liedjes die door mijn hoofd spelen, keer op keer, als een langspeelplaat die blijft hangen op hetzelfde stukje. Alsof mijn grijze massa de rest van de tekst niet kent. Blijven liggen draaien en keren heeft dan weinig zin. Naast mij worden zachtjes bomen omgezaagd en de kat aan het voeteneinde begint te spinnen op het moment dat ik mij opricht.

Het is donker, de maan is volledig op zwart en in de slaapkamer kan ik nauwelijks iets zien. Sta met mijn voeten op de koude laminaat-vloer. Buiten hoor ik het kraken, verder hoor ik alleen het ruisen van het bloed in mijn oren. Mijn hart pompt rustig. In mijn hoofd is voor de zoveelste keer hetzelfde muziekfragment te horen. “Ik hoor de angst en wanhoop in haar stem, klanken die ik niet zo van haar ken...” Tekst en muziek van 3JS een band met inhoud uit Volendam. Zou ik hier ook rechten voor af moeten dragen bij publicatie, denk ik bij mijzelf, terwijl ik dit uittik...

Inmiddels sta ik in de badkamer en prop onbehouwen mijn zachte contactlenzen op mijn ogen. Een handeling die ik haast met mijn ogen dicht zou kunnen doen, ware het dat zoiets technisch gezien onmogelijk is. Een bril opzetten gaat wellicht nog net iets sneller. Zo dan, kan ik tenminste weer zien wat ik doe. De volgende stap is wassen en aankleden. Want als ik dan toch op ben en het slapen niet verder gaat.

Alle geluiden die ik maak in dit dagelijkse ritueel lijken zoveel meer lawaai te maken dan normaal. Bijna sis ik mijzelf als ik de pot met haargel op de grond laat donderen in de douche. Dikke klodders extra sterke gel spatten alle kanten op, fijn, mooie donkere vlekken op mijn broek. Eerst even luisteren of mijn kabaal ook iemand gewekt heeft. De deur van de badkamer gaat voorzichtig een stukje open. Maar ik zie aan het harige pootje onderaan de deur dat het onze was-ooit-een-kater is. Hij mauwt naar mij en loopt weg, om even later weer de badkamer binnen te lopen. Kijkt mij aan en mauwt nogmaals.

“Geduld Grom, even deze rommel opruimen, ik laat je er zo uit.” Soms lijkt het alsof hij begrijpt wat ik tegen hem zeg. Want hij gaat nu rechtop zitten en kijkt naar wat ik aan het doen ben. Met de Franse slag ruim ik de gel puinhoop op, andere broek doe ik later wel. Eerst koffiewater koken en de kat naar buiten laten. In stilte loop ik de trap af en het valt mij op dat iedere trede een eigen klank voortbrengt. Het lijkt wel alsof het door het hele huis heen galmt.

De voordeur maakt een enorm kabaal als ik het open om onze grijszwart gestreepte naar buiten te laten. Hij twijfelt even, komt vaker voor. “Toe nou Grom er in, of er uit.” Dat hoor ik mijzelf ineens zeggen alsof het ergens van buitenaf komt.
Met een hupje springt hij sierlijk naar buiten. En door de smalle deuropening voel ik de koude vrieslucht ons huis binnentrekken.

Voorzichtig sluit ik de deur en loop zo stil mogelijk naar de keuken. Snel even wat water koken voor mijn enige overgebleven verslaving: koffie. 's Morgens alleen nog, 3 tot 4 kopjes, dan zit ik voor de rest van de dag aan mijn taks.
Jaren geleden ging dat in combinatie met zware shag en dan de hele dag door, als het even kon. Want bij ons op het werk mochten wij niet roken op de afdelingen, koffie drinken des te meer, met mokken vol tegelijk. De ene sloot vol koffie na de andere verdween gedurende een dag door mijn slokdarm. Op het laatst ging dat in combinatie met heel veel Ibuprofin, ook de hele dag door.

“Je moest door, je kon niet anders...”, hoor ik de komiek Bert Visscher nu hardop in mij zeggen. Kan er nu wel om lachen, in die periode was ik het lachen verleerd. Te lang doorgegaan. Maar ik dwaal nu af.

De waterkoker pruttelt gemoedelijk en ik bereid mijn kop oplos voor zoals ik dat altijd, haast uitgemeten, doe. Gewone koffie lust ik eigenlijk al niet meer. En ook in de keuze van welke oploskoffie ben ik nogal eigengereid. Deze komt van een brander uit Hamburg. Eerst kocht ik die altijd bij de Aldi, tegenwoordig heeft de Lidl het. Ging zover om contact met het bedrijf op te nemen toen Aldi het product uit de handel nam. Ja, je bent een echte koffie-junk of je bent het niet...

De koffie smaakt me eigenlijk niet. Het voelt alsof het meteen dezelfde weg weer terug naar buiten wil gaan. Kom op, even doorzetten denk ik, want wat moet dat moet. Dan maak ik de oversteek naar de andere kant van de keuken, een kleine stap hoor, zo groot is onze keuken nou ook weer niet. Daar haal ik de potjes met de voedingssupplementen tevoorschijn. Een hele rits zijn het er, overal en wel ergens goed voor. Handjevol, doorspoelen met wat water en klaar is het ontbijt.

De laatste tijd neem ik wel een broodje 's morgens. Eén plakje dubbelgevouwen, met koffie weg gespoeld. Want het is goed om te ontbijten, dat is de beste start van de dag. Ja, goed, maar dan zonder koffie natuurlijk en goed kauwen in plaats van slik-en-weg. Het is drie uur in de nacht, dus ontbijt hoef ik nu even niet. Het avondeten ligt mij ook nog zwaar op de maag, teveel gegeten, had ik al een tijdje niet meer gedaan. Valt mij op dat als ik mij belabberd voel ik meer ga eten. Toch beter op letten.
Daar sta ik dan in de woonkamer, even over drie in de nacht van zondag op maandag. De nieuwe week is weer begonnen.

Straks met dochterlief naar school lopen. Maar dat is pas na acht, heb dus nog wel even. Kijk wat in het rond, zie de tafel, de kasten, de luidsprekers en het cilinderbureau dat wij geërfd hebben van mijn vader. Het is voor mij nog onduidelijk wat nu de reden van mijn wakker in de nacht moment is. En wat zal ik eens gaan doen? Stofzuigen? Teveel lawaai.

Naar buiten

Als in een soort van automatisme loop ik naar de kapstok bij ons onder de trap. Deze hangt vol met jassen waarvan een deel eigenlijk wel weg zou mogen. Mijn eigen jas is ook aan vervanging toe, maar ik hecht mij soms aan dingen. Deze jas zit gewoon lekker en meedoen met trends of mode laat ik graag aan anderen over. Zodra deze jas zijn nut verloren heeft, omdat er gaten in zitten die het laten tochten, doe ik het weg, denk ik.

Sjaal om, handschoenen aan, boots gestrikt en ik ben er klaar voor. Schrijf nog wel een memoblaadje dat ik een stuk lopen ben omdat ik klaarwakker geworden was, liefs en knuffels. Voorzichtig sluit ik de voordeur achter mij en terwijl de deur achter mij stil in het slot valt besef ik mij dat ik de sleutels vergeten ben. Dat wordt dus een lange wandeling in deze koude winternacht, want hier gaat straks pas om 7 uur het wekkertje. Ach, anders bel ik wel even aan, nood breekt wet.

Terwijl ik daar zo sta voor het huis dringt het tot mij door dat het wel erg koud buiten is. Maar lang duurt die gedachte niet want daar komt het lied van 3JS weer opzetten. De straat is stil, het is buitengewoon donker omdat de straatverlichting is uitgevallen en de maan zich ergens heeft verstopt. Even staar ik naar de hemel en wordt duizelig bij het aanschouwen van al die sterren. Zie dat Jupiter ook weer duidelijk zichtbaar is. Mijn neus begint wat te lekken door de koude. Snel hoofd weer naar beneden.

Bij alle woningen in onze straat is het licht uit. De stilte is haast eng. “Welke kant zal ik eens opgaan?”, denk ik tussen de herhalingsklanken van 3JS door. Het waait gelukkig niet, dus hoef ik niet eerst tegen de wind in te gaan lopen. Want er is niets vervelender dan op de terugreis tegenwind te hebben. Vraag maar eens aan een wielrenner. Richting westen maar. Het is nu ongeveer half vier. In theorie zou ik nu ongeveer twintig kilometer stevig kunnen gaan lopen om dan om zeven uur weer bij huis te zijn voor ontbijt.

Plotseling hoor ik een fluweelzachte stem vragen: “Waar ben je?” Mijn hart klopt in mijn keel. En ik draai als een hond die achter zijn staart aan zit rondjes. Niemand te zien. Zenuwachtig kijk ik om mij heen. “Waar ben je?”, ik schrik me weer een hoedje en sta nu als aan de grond genageld. “Wie is daar? “, fluister ik zacht, in deze stilte klinkt dat haast als geschreeuw. Maar ik krijg geen antwoord.

Voor mijn voeten loopt een kat die mij aankijkt alsof ik van een andere planeet kom. Die zal toch niet? Nee, dit is niet de film Minoes, kom op zeg. Terwijl ik zo stil sta merk ik dat het vriespunt deze nacht behoorlijk laag ligt. Voel mij wat duizelig worden. Tijd om verder te lopen, of hard terug te rennen naar huis. “Waar ben je?”, weer die stem, ik herken het niet, maar het is nu wel duidelijk dat het in mijn hoofd klinkt en niet daarbuiten.

Alsof het al niet erg genoeg is om op zo'n nacht getergd te worden door een overtikkende plaat in mijn hoofd nu ook nog stemmen er bij? Even flitst er een stuk tekst van een nummer van Queen door mijn gedachten: “...It finaly happened, I'm going mad...”

De kat zit voor mij op de grond en kijkt mij aan alsof hij van plan is om mijn benen als krabpaal te gaan gebruiken. Daar heb ik weinig zin in en ik vind mijn focus op het hobbelige tegelpad in plan zuid terug. In mijn hoofd is het stil geworden. Zal wel verbeelding geweest zijn, of misschien een stuk muziek wat ik vergeten was? Zat dat niet in Dokter Bernhard van Bonny en Ron? Ach, wat dan ook. Goed opletten hier want in het donker en die uitstekende tegels...

“Geloof je me niet?”, waaaaaaaaaah, schrik me lam, weer die stem! En hoewel deze vrouwelijke stem aangenaam van klank is, ben ik toch even bang dat het mij zo dun gaat aflopen. “Ik heb het tegen jou.” Oké, dit wordt te zot...

De muziek scheurt overstuurt in volume door mijn hoofd, automatisch doe ik mijn handen op mijn oren. Maar het zit van binnen en komt niet van buiten. In mijn hoofd schreeuw ik: “Wat wil je van me!?” Het lied van 3JS gaat nu op horrorfilm volume en steeds weer het eerste deel van het eerste couplet. Dan stilte. Verward zak ik door mijn knieën en ga op het koude trottoir zitten. Voor mij staat een hoge boom die het tegelpad heeft doen golven. Het duurt even voor ik in de gaten heb waar ik mij in zuid bevind.

Voel ineens een intens verdriet in mij opwellen. Zie beelden, hoor klanken, weer die stem, nu op de achtergrond, boos, verdriet. Voelt alsof ik klap in mijn nek krijg, duizelt mij en ik voel hoe ik langzaam achterover zak. Niets aan te houden.

Even weg, zo terug

Het is donker, niets om mij heen dan duisternis. En toch voelt het goed, ik voel mij tevreden, geborgen. In de verte zie ik licht en ik denk er even het mijne van: “Wat je ook doet, ga niet in het licht!” Het licht wordt groter en het geeft een prachtige gloed in de leegte. Dan voel ik vreugde, het is mijn pa! Hij zegt niets, maar lacht als een gelukkig mens die vrij van alle pijn en zorgen is. En ik denk: “Maar jij bent toch dood pa?” Nog steeds spreekt hij met geen woord en ergens hoeft dat voor mij ook niet, ben blij dat ik hem zo terug zie.

Hij komt naar mij toe en we omhelzen elkaar. “Het is goed”, klinkt het als hem, maar dan anders. Meer zegt hij niet, hij zweeft weer bij mij vandaan. Vanuit de verte zwaait hij naar mij, nog steeds met een gelukzalige glimlach om zijn mond. Dan vervaagt het beeld en ben ik weer alleen in de kille duisternis. Maar met een warm gevoel in mijn hart.
...
Hoofdstuk 1 - Wat er aan vooraf ging
Hoofdstuk 2 - Dit wordt een lange nacht
Hoofdstuk 3 - Zelfstandig of onafhankelijk?

artwork cc-by-sa @oaldamster

• 50/50 payout post