အသက္ေလးက သံုးဆယ္စြန္းလွမွ တစ္ႏွစ္,ႏွစ္ႏွစ္ေပါ့ ။ပါရမီလွံု႔ေဆာ္တယ္လို့႕ပဲ ေျပာရမလားေတာ့မသိ တရားအားထုတ္ခ်င္စိတ္ေတြ သူ႔အလိုလို ျဖစ္လာခဲ့တာကို သတိထားမိခဲ့သည္ ။တရားေတာင္မွ သံသရာ ဝဋ္ဆင္းရဲ ဒုကၡမွ လြတ္ေျမာက္ေစႏိုင္တဲ့ ဝိပႆ နာတရား ။
သံေဝဂေၾကာင့္လို႔လဲ ေျပာလို႔ရမည္ေတာ့ထင္သည္ ။အေဖေလျဖတ္ၿပီး ဆံုးပါးသြားေတာ့ ကိုယ္ကသားႀကီး ျသရသအေနနဲ႔ အေဖ့စ်ာပနကိစၥအားလံုးကို ဦးစီးေဆာင္ရြက္ခဲ့ရသည္ ။ေလျဖတ္ၿပီးခ်ိန္ကစလို႔ ကြယ္လြန္တဲ့အခ်ိန္အထိ တစ္လခြဲေလာက္အတြင္း အေဖ့ကို ကိုယ္ဖိရင္ဖိ ျပဳစုေပးရင္း , အေဖခံစားေနရတဲ့ ဒုကၡေတြကို ေဘးကေန ရင္နဲ႔အမ်ွ မခ်ိတင္ကဲ ေရာခံစားမိရင္း လူ႔ဘဝဆိုတာ အခ်ည္းႏွီး,အခ်ိန္တန္ေတာ႔လဲ ဒီလိုနဲ႔ ပဲအဆံုးသတ္ရတာပါလားလို႔ သံေဝဂရမိခဲ့သည္ ။
အေဖ့စ်ာပန ေျမက်႐ုံ႐ွိေသး အေမ႔ႏွလံုးေရာဂါေဖာက္လာလို႔ ေဆး႐ုံေျပးတင္ရေသးသည္ ။ေအးေလ အႏွစ္ေလးဆယ္ လံုးလံုး အရိပ္ပမာ မခြဲမခြာ အားကိုးအားထားျပဳလာခဲ့တဲ့ ေရႊေတာင္ႀကီး ၿပိဳက်သြားတာကိုး ။ဒီေလာက္ႀကီးမားတဲ့ ပရိေဒဝေသာကမီးဒဏ္ အေမဘယ္ခံႏိုင္မွာတုန္း ။ကိုယ္တို႔ေမာင္ႏွမေတြကို ႏွစ္ေယာက္လံုး တစ္ျပိုင္နက္ထဲ ပစ္သြားတဲ့ အျဖစ္ဆိုးမ်ိဳး မေရာက္ေအာင္လို႔ အားတင္းထားဖို႔ေတာ့ အေမ့ကို အားေပးေပါ့ ။
အေမ့ကိုၾကည့္ၿပီး အပူမီးေတြကို ေၾကာက္မိသည္ ။”ခ်စ္ခင္ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံျခင္းက ေကြကြင္းေနာက္ဆံုး ႐ွိရေခ်သည္ ”ဆိုတာမ်ိဳး ကိုယ္လဲ မလြဲမေသြ ၾကံဳရမွာ မဟုတ္လား ။
အေမကလဲ မေကြးတိုင္းေဆး႐ုံေပၚံမွာ စိုးရိမ္ေနရတဲ့ အေျခအေန ၊ဒီအထဲ ကိုယ့္ၿမိဳ႕မီးေလာင္ေတာ့ ကိုယ့္အိမ္က မီးထဲပါသြားပါေလေရာ ။အိမ္မီးထဲပါသြားတဲ့အေၾကာင္း အေမ့ကိုလဲ မေျပာရဲ ။စစ္ကိုင္းမွာေနတဲ့ အေမ့ေမာင္ေတာ္သူ ဆရာဝန္က မႏၲေလးေဆး႐ုံႀကီး ေျပာင္းတင္ေပးမယ္ဆိုၿပီး အေၾကာင္းျပ ေခၚသြားေပးလို႔သာ အသက္႐ႈခ်ိန္ရခဲ့သည္ ။
အခက္အခဲေတြၾကားထဲ ရုန္းကန္ေနရတုန္း ေရာဂါသက္သာလာတဲ့အေမက သူ႔ဇာထိုးတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြ ပို႔ေပးဖို႔ စစ္ကိုင္းကေန စာေရးျပီးပူဆာေတာ့ ကိုယ့္မွာ ရီရမလိုလို ငိုရမလိုလို ။မီးေလာင္ၿပီး တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ၾကာမွ အေမ့ကို အသိေပးရဲသည္ ။ အေမက ဘုရား..ဘုရားတဲ့ ၊ပစၥည္းလဲသခၤါရ , လူလဲသခၤါရတဲ့ ။ဒါေလာက္ပါဘဲ ။တရားနဲ႔ တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္ေနတဲ့ အေမ့ကိုၾကည့္ၿပီး အားက်ခဲ့ရသည္ ။
ကိုယ္လဲ ေလာကဓံ အထုအေထာင္းေတြၾကံၾကံ့ ခံႏိုင္ဖို႔ ၊ ျပာပံုထဲက ႐ုန္းထႏိုင္ဖို႔ ခြန္အားေတြလိုသည္ ။ျပာပံုဆိုမွ တကယ့္ျပာပံုပါဘဲ ။ မီးေလာင္တုန္းက အိမ္မွာလူမ႐ွိေတာ့ ဘာပစၥည္းမွမရလိုက္ ။အေဖေပးခဲ့တဲ့ ပညာအေမြပဲ က်န္သည္ ။ဒါေတာင္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္လံုးရဲ႕ ဘြဲ႔လက္မွတ္ေတြ မရလိုက္ပဲ မီးထဲပါသြားခဲ့သည္ ။အလုပ္ထဲမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ဘြဲ႔လက္မွတ္ copy ေတြ နဲံ့ဘဲ ဘဝခရီး ေ႐ွ႕ဆက္ခဲ့ရသည္ ။
အပူမီးေတြ ၿငိမ္းေစဖို႔ ၊ဒ႑ရီထဲက phoenix ငွက္ လို မီးေလာင္ျပာပံုထဲက ႐ုန္းကန္ထႏိုင္ဖို႔ ခြန္အားေတြ႐ွာရင္း အေမအားထုတ္ေနတဲ့ ဝိပႆနာတရားကို ျမင္မိသည္ ။
တကယ့္ကို ေအးျမတဲ့ ဓမၼအရိပ္ပါဘဲ ။တကယ့္ကို အားကိုးရာ အားထားရာ အစစ္ပါဘဲ ။
ဘုရားေပးသနားတဲ့ တရားေဆးကိုေသာက္,ေအးျမတဲ့ ဓမၼအရိပ္ကို ခိုလွံုၿပီးကထဲက စိတ္ညစ္တာေတြ ၊စိုးရိမ္ေသာကေတြ မ႐ွိေတာ့ ။ေလာကဓံကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္တဲ့ ခြန္အားေတြက ကိုယ့္မွာအျပည့္ ။ဓမၼက ျပန္ေစာင့္ေ႐ွာက္လို႔ ဘဝတစ္ေလ်ွာက္လံုး ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ။ အခုေတာ့ တစ္ဦးတည္းေသာ သားလဲ ခြဲစိတ္အထူးကုသမားေတာ္ႀကီးျဖစ္ေတာ့မည္ ၊ၿပီးေတာ့ သူ႔အိမ္ေထာင္နဲ႔သူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရြင္ ။ကိုယ္လဲ ဝါသနာအရ မေနႏိုင္လို႔ ကေလးေတြကို စာျပေပးေနတာကလြဲလို႔ စီးပြားေရးအတြက္ မပူပင္ရေတာ့ ။စာေလးေျပးသင္လိုက္ အားတဲ့အခ်ိန္ေလး တရားထိုင္လိုက္နဲ႔ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းပါဘဲ ။
စဦးတုန္းကေတာ့ ေလာကဓံလိႈင္းတံပိုး ေတြကိုေၾကာက္ ၊လူ႔ဘဝ အနိ႒ာ႐ုံေတြကို သံေဝဂရၿပီး ဒီဆင္းရဲ ဒုကၡေတြကေန လြတ္ခ်င္လို႔ ဝိပႆနာတရားကို ႀကိဳးႀကိဳးစားစား အားထုတ္ခဲ့တာပါ ။ဒါေပမဲ့ က်ွြဲကူးရင္ေတာ့ ေရကပါလာစျမဲ မဟုတ္လား ။တရားဆိုတာ အားထုတ္လို႔ စိတ္စင္ၾကယ္လာတာနဲ႔အမ်ွ ေကာင္းကံေတြကလဲ ဝန္းရံခလာတတ္တာမ်ိဳးပါ ။
လူေတြမွာ သံသရာတစ္ေလ်ွာက္လံုးက လုပ္ခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္ေတြ ၊အကုသိုလ္ေတြကို စုေဆာင္းထားတဲ့ ကန္ႀကီးႏွစ္ကန္ ႐ွိသတဲ့ ။ ေကာင္းတဲ့ အလုပ္လုပ္ရင္ ကုသိုလ္ေလွာင္ကန္ႀကီးကို ေျမာင္းသြယ္သလိုျဖစ္ၿပီး ေကာင္းကံေတြ စီးဆင္းလာတတ္သည္ ။
ကုသိုလ္ကံေလးျမင့္လာလို႔ ေအာင္ျမင္မႈေလးေတြ ရလာေတာ့ လမ္းလြဲခ်င္လာသည္ ။စဦးအားထုတ္ကာစ ဝိပႆနာအသိဉာဏ္ မရင့္က်က္ေသးမီ သမာဓိအားေကာင္းေအာင္ ထူေထာင္ေနတဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာေပါ့ ။, မနက္ေလးနာရီတိတိ ထမည္ဆိုၿပီး autosuggestion လုပ္ၿပီးအိပ္သည္ ။မနက္ေလးနာရီတိတိ တစ္စကၠန္႔မ႔လြဲ ႏိုးလာသည္ ။ ငါ့စိတ္မွာ တန္ခိုးေတြ႐ွိလာၿပီေပါ့ ။ စိတ္တန္ခိုးက်င့္စဥ္ေတြဖက္ ယိုင္ခ်င္လာသည္ ။
ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာ, လိုခ်င္တာေလးေတြ ႐ွိရင္ သစၥာအဓိ႒ာန္ ျပဳၾကည့္သည္ ။ေအာင္ျမင္သည့္အခါ ငါမွငါေပါ့ ။ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ တရားဖက္လို႔ အေတာ္တည္ၾကည္ ေအးခ်မ္းတဲ့သူလို႔ ေျမႇာက္သံ ပင့္သံေတြၾကားရင္ ဘဝင္ကျမင့္ခ်င္ခ်င္ ။လူဆယ္တာလဲမဟုတ္,နတ္ဆယ္တာလဲမဟုတ္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ဆယ္ၿပီး ေသာင္ၿငိေအာင္လုပ္ေနတာပါ ။ ဒါေၾကာင့္ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္ေရာက္သြားသူ ႐ွားသည္လို႔ ဆိုၾကတာပါ ။ေနာက္ေတာ့ သတိထားၿပီး လူျမင္သူျမင္ တရားမထိုင္ေတာ့ ။သိုသိုသိပ္သိပ္နဲ႔ လူၾကားသူၾကား တရားစကားမေျပာေတာ ။တရားဆိုတာ ကိုယ္ျမင္ဖို႔အဓိက ကိုယ္ျမင္ေၾကာင္း သူမ်ားကိုေျပာျပေနဖို႔မဟုတ္ ။သူမ်ား အထင္ႀကီးေစဖို႔မဟုတ္ ။ဒီေတာ့ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္ေပါ့ ။
ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ မေကာင္းတဲ့ လိုအင္ဆႏၵေတြ ႐ွိမေနေအာင္လဲ သတိထားရသည္ ။
သမာဓိရလို႔ တည္ၾကည္ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ စိတ္အေျခအေနဟာ သိစိတ္ထဲက လိုအင္ဆႏၵေတြကို မသိစိတ္ထဲေရာက္ေအာင္ ေပါင္းကူးပို႔ေပးႏိုင္စြမ္း ႐ွိသည္တဲ့ ။ဒါေၾကာင့္ သမာဓိ႐ွိသူမ်ား ေကာင္းက်ိဳးလိုရာဆႏၵေရာ မေကာင္းက်ိဳးလိုရာဆႏၵပါ ျပည့္တတ္သည္ ။စိတ္ကို သန္႔႐ွင္းစင္ၾကယ္ေနေအာင္ သီလႏွင့္ မႊမ္းထံုထားဖို႔ အေရးႀကီးသည္ ။မေကာင္းတဲ့ဆႏၵေတြ စိတ္ထဲမွာ ႐ွိမေနေအာင္ သီလကိုလံုေအာင္ ျခံဳထားသင့္သည္ ။
သို႔မဟုတ္လွ်င္ ဘိုးေတာ္ေယာင္ေယာင္ ေဆးဆရာေယာင္ေယာင္ျဖစ္ၿပီး သာသနာျပဳသည္ဆိုကာ ဟိုေရာက္သည္ေရာက္ ျဖစ္သြားတတ္သည္ ။
တရားအားထုတ္လို႔ ခရီးအေတာ္ေပါက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ နတ္ဆယ္တာလို႔ပဲ ေျပာရမလားေတာ့မသိ ။သမာဓိေလးရၿပီး စိတ္ၿငိမ္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ထြက္မဲ့ ခ်ဲဂဏန္းကို အာရံုထဲမွာ ထင္ထင္႐ွား႐ွား ျမင္လာတတ္သည္ ။ကိုယ္တို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္လံုး ဝါသနာမပါေတာ့ တစ္ခါမွမထိုး ။တျခားဘယ္သူ႔မွလဲမေျပာ ။ေျပာလို႔လဲ မျဖစ္ ၊၊ ေတာ္ၾကာ အၾကားအျမင္ေပါက္တဲ့ ဘိုးေတာ္ဆိုၿပီး လူေတြဝိုင္းအံုလာရင္ အခက္ ။ေနာက္ေတာ့ စိတ္မဝင္စားမွန္း ဖ်က္ဆီးလို႔မရမွန္း သိသြားလို႔ထင္သည္ , ေနာက္ထပ္ မျမင္ရေတာ့ , အဖ်က္မခံရေတာ့ ။
အဖ်က္ေတြေနာက္ ပါသြားရင္ေတာ့ သံသရာမွာ စုန္းစုန္းျမႇဳပ္မည္ ။သတိထားစရာပါ ။တရားကို တကယ္အားထုတ္လို႔ တရားအသိေလးေတြ တိုးလာတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ မာရ္နတ္ရဲ႕အဖ်က္ လို႔ေျပာရမလားမသိ , စိတ္ယိုင္စရာ အေျခအေနမ်ိဳးေတြ ၾကံဳရတတ္သည္ ။ အနီးကပ္ လမ္းၫႊန္မဲ့ သတိေပးမဲ့ ဆရာသမား ႐ွိဖို႔လိုသည္ ။မသာယာသင့္တာ သာယာသြားမိရင္ ဝိပႆနာ လမ္းေပၚမွ ေခ်ာ္က်ႏိုင္သည္ ။
သမထက ဝိပႆနာ ျဖစ္မလာေပမဲ့ ဝိပႆနာအားထုတ္ရင္းနဲ႔ သမထ ျဖစ္သြားတတ္သည္ ။ဒီအခါ နတ္ေတြနဲ႔ ေတြ႔လိုေတြ႔ ၊နတ္ျပည္က စူဠာမဏိေစတီဖူးလိုဖူးနဲ႔ အာရံုေတြေနာက္ ေမ်ာပါသြားတတ္သည္ ။သတိမထားရင္ေတာ့ တရားမထူးပဲ ႐ူးပဲ႐ူးတတ္သည္ ။
ဘဝင္ျမင့္စရာ စိတ္ႀကီးဝင္စရာေတြကလဲ အမ်ားသား ။တရား႐ွိသူကို တရားက ျပန္ေစာင့္ေ႐ွာက္လို႔ ေနပူၾကဲၾကဲထဲ သြားရင္ေတာင္ မိုးကအံု႔ေပးရသတဲ့ လို႔ၾကားဖူးသည္ ။ကိုယ္ခရီးသြားေနတုန္း မိုးအံု႔လာတာၾကံဳရရင္ ေသြးနားထင္ေရာက္ခ်င္ခ်င္ ။
မွတ္မွတ္ရရ ၾကံဳဖူးတာေလး႐ွိသည္ ။ကိုယ့္ႏွမ ျမစ္ႀကီးနားမွာ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့ စစ္ကိုင္းကအမ်ိဳးေတြက မႏၲေလးက ေနျမစ္ႀကီးနားကို ေလယာဥ္နဲ႔ သြားၾကသည္ ။ေနာက္က်မွေရာက္တဲ့ ကိုယ့္အတြက္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ကမ႐ွိေတာ့ ။ထိုေခတ္ထိုအခါက ေလယာဥ္စီးႏိုင္ဖို႔ဆိုတာက ဒုလႅဗၺတရားပါ ။သူတို႔ေတာင္ တိုင္းမႈးနဲ႔အလြန္ခင္လို႔သာပါ ။ ကိုယ္က စီးခ်င္ေပမဲ့ ဘယ္သူနဲ႔မွမခင္ ၊ဒီေတာ့ အဓိ႒ာန္ေလးလုပ္ၿပီး မႏၲေလးက ေလယာဥ္ရံုးသြားၾကည့္သည္ ။ထူးထူးျခားျခား VIP ေတြအတြက္ ခ်န္ထားတဲ့ေနရာေလး ပိုလို႔ဆိုၿပီး လူေတြကို မဲႏိႈက္ေရာင္းေပးေနတာနဲ႔ၾကံဳလို႔ လူေတြအမ်ားႀကီးၾကားထဲ ဝင္ကံစမ္းလိုက္တာ ေနာက္ေန႔ေလယာဥ္နဲ႔ ကိုယ္လဲဟန္က်ပန္က်ေပါ့ ။
ဒါမ်ိဳးေတြကို မသာယာမိေအာင္ သမထဖက္ စိတ္ယိုင္မသြားေအာင္ သတိေတာ့ အေတာ္ထားရသည္ ။
ဓမၼကလဲ ေစာင့္သူကို အကာလိေကာ အခ်ိန္အခါမလင့္ ျပန္ေစာင့္ေ႐ွာက္တတ္ပါသည္ ။တရားအားမထုတ္ခင္က ဇက္ေၾကာက အလြန္ ဒုကၡေပးခဲ့သည္ ။ညေနပိုင္းဆိုရင္ ဇက္ႀကီးဟိုလွဲ႔သည္လွဲ႔႔ မူးသလိုေမာ္သလိုနဲ႔ ေလာကႀကီးက အျမဲတမ္းအံု႔အံု႔မိႈင္းမိႈင္း ။တရားထိုင္လိုက္ၿပီဆိုရင္လဲ ဇက္ေၾကာထဲမွာ ပူၿပီး ခံရခက္ေနတတ္သည္ ။စိတ္ထဲမွာလဲ မခံခ်င္တာေတြ,သက္သာသြားေအာင္ဟိုဒီလွည့္ပစ္ခ်င္တာေတြ စတဲ့ တုန္႔ျပန္မႈေတြက တင္းၾကမ္း ။ေနာက္ေတာ့ အဲဒီ ပူေန,တင္းေတာင့္ေနတာေတြ, စိတ္ထဲျဖစ္ေနတဲ့ ေလာဘ, ေဒါသေတြ ကို႐ႈရင္း႐ႈရင္းနဲ႔ ျဖစ္ေနတဲ့ ေဝဒနာသေဘာကို နားလည္လာၿပီး ေလာဘ,ေဒါသေတြနဲ႔ မတုန္႔ျပန္ေတာ့ ။
ေနာက္ေတာ့ ဇက္ေၾကာနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ဒုကၡေတြမ႐ွိေတာ့ ။ေလာကႀကီးက အခုေတာ့ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ၊လူကလဲလန္းလန္းဆန္းဆန္း ။အခုအသက္ေျခာက္ဆယ္နားထိ မ်က္မွန္မတပ္ရပဲ စာေတြေရးႏိုင္ဖတ္ ႏိုင္သည္ ။
တရာအားထုတ္သူေတြမွာ Dopamine ေဟာ္မုန္း အထြက္မ်ားသတဲ့ ။ဒီေဟာ္မုန္းက စိတ္ၾကည္လင္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ေပးတတ္လို႔ စိတ္အတြင္းမွာ အျမဲတန္း ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ။Depression စိတ္က်တာ ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ပဲ ေလာကႀကီးက အျမဲတမ္း တက္ႂကြေပ်ာ္စရာ ။အရာအားလံုး အလွအပ ကိုယ္စီနဲ႔ အလြန္ကို ေနေပ်ာ္တဲ့ ေလာကႀကီးပါ ။
တစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္ေနလို႔လဲ ဘယ္ေတာ့မွ အထီးက်န္မျဖစ္ ။ေအးေအးေဆးေဆး တရားမွတ္ႏိုင္လို႔ ပိုလို႔ေတာင္သေဘာက်ေသးသည္ ။အမ်ားနဲ႔ ေနရ ဆက္ဆံရရင္လဲ ပဋိပကၡေတြ,ျငင္းခံုတာေတြ တတ္ႏိုင္သမ်ွ ေ႐ွာင္သည္ ။စိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကို ဘာနဲ႔မွ မလဲႏိုင္ ။
စိတ္အျမဲတမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းေနေတာ့ ေသြးတိုး, ဆီးခ်ဳိ ,ေသြးခ်ိဳ စတဲ့ ေခတ္ေပၚေရာဂါေတြ အခုအသက္အရြယ္ေရာက္သည္အထိ ကိုယ့္အနား မသီႏိုင္ခဲ့ ။ေခတ္မမီဘူးလို႔ပဲ ဆိုရမလားမသိ ။
ဒါေၾကာင့္ ဒီလို ေလာကီ, ေလာကုတၱရာ ႏွစ္ျဖာစလံုး အက်ိဳးေပးတတ္တဲ့ ဝိပႆနာတရားကို လမ္းလြဲေတြကို ေ႐ွာင္ၿပီး ခရီးေပါက္ေအာင္ လူတိုင္း အားထုတ္ေစခ်င္ပါသည္ ။
