ဘဝခရီး

အမွတ္​မထင္​ ကြ်န္ေတာ္မႏွစ္က ျပင္သစ္ျပည္သြားတုန္းက ေဟာေျပာပြဲတခုမွာ ပညာရွင္တေယာက္က ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံက လူတေယာက္ဟာ တျခားတႏိုင္ငံကို ဘယ္လိုအစီအစဥ္နဲ႕ ျဖစ္ေစ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေစ တႏွစ္ေလာက္ သြားေနဖူးခဲ့ရင္... သူဟာ လူတဦးနဲ႕ တဦးဟာ ယံုၾကည္မႈ မတူေၾကာင္း ယဥ္ေက်းမႈ ကြဲျပားၾကေၾကာင္း နားလည္သြားမယ္..သည္းခံစိတ္ပိုလာမယ္ တဲ့ .. ကမာၻေပၚက လူတိုင္း အဲ့လို အျပန္အလွန္မ်ိဳးရွိ သြားၾကတဲ့ အေလ့ရွိရင္ ဒီကမာၻမွာ စစ္ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ေတာ့ဘူး တဲ့.. ဟုတ္တယ္..ကြ်န္ေတာ္ယံုတယ္... ကြ်န္ေတာ္ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ၿပီးမွ သူမ်ားအေလ့အထေတြ ယံုၾကည္မႈေတြကို ကိုယ္နဲ႕မတူလည္း သိပ္မေျပာေတာ့ဘူး.. မတူကြဲျပားတာကို လက္ခံတယ္...တျခားလူ ေတြ ကိုယ့္ယံုၾကည္မႈ ကို နားလည္ၾကရင္.. ကိုယ္က သူတို႔ယံုၾကည္မႈ ကို နားလည္ရင္ တဦးအမွန္ တဦးအမွား ဆိုတဲ့ကိစၥေတြ ႏွစ္ဖက္လံုးမွာ နည္းသြားမယ္ဗ်...

ကြ်န္ေတာ္ရွိေနတုန္း အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္တယ္.. သူတို႔ သမတေလာင္းေတြ စကားစစ္ထိုးရင္ ကြ်န္ေတာ္ ေရဒီယို နားေထာင္တယ္.. အဲ့လိုေန႔ေတြမွာ အေမရိကန္ေတြဟာ တၿမိဳ႕လံုးၿငိမ္ၿပီး တီဗြီၾကည့္ၾကတယ္..ဆိုင္မွာ ဆီထည့္မည့္လူ.. စားေသာက္ဆိုင္ လာစားတဲ့လူေတာင္ မရွိသေလာက္ ရွားတယ္.. ကြ်န္ေတာ္က သမတ Clinton ကလင္တန္ ကို ၾကိဳက္တယ္.. သူနဲ႕ Bob Dole ေဘာ့ဒိုးလ္ ဆိုတဲ့ အထက္လႊတ္ေတာ္အမတ္ၿပိဳင္ၾကတာဗ်.. အဲ့ဒီႏွစ္မွာ ဘီလီယံနာ ေရာ့စ္ ပီးေရာ့တ္ Ross Perot ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္လည္း ဝင္ၿပိဳင္တယ္.. ေတာ္ေတာ္စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းတယ္.. တေယာက္အားနည္းခ်က္ေတြ တေယာက္ အျပန္အလွန္ေဝဖန္ၾကတာ .. တိုင္းျပည္ရဲ႕ စီးပြားေရး အားနည္းခ်က္ေတြ ေပ်ာ့ကြက္ေတြ ေထာက္ၿပီး တေယာက္နဲ႕တေယာက္ မေထာက္မၫွာ ေဝဖန္ရင္း ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ၿပိဳင္သြားတာ ကြ်န္ေတာ္ မလြတ္တမ္းနားေထာင္.. ေနာက္ေန႔ သတင္းစာဝယ္ၿပီး ျပန္ေလ့လာ နဲ႕ တကယ္အလုပ္ႀကီး တလုပ္ လုပ္ေနရသလိုပဲ..

အဲ့ဒါေတြ စိတ္ဝင္စားမိေတာ့ ကိုယ့္တိုင္းျပည္နဲ႕ယွဥ္ယွဥ္ ေတြးရင္း ဒီမိုကေရစီ နဲ႕ လြတ္လပ္ျခင္း အရသာ ခံစားလိုစိတ္ အျမစ္တြယ္ခဲ့တယ္..

အယင္က စစ္အစိုးရ ကို အေဖတို႔ မုန္းလို႔သာမုန္းခဲ့တာ.. လူသတ္လို႔သာေၾကာက္ခဲ့တာ.. ဘယ္က စ မုန္းရမွန္း မသိခဲ့ဘူး.. ကိုယ္က တိုက္႐ိုက္ မွ မခံခဲ့ရတာကိုး... ၈၈ တုန္းကလည္း တိုက္ပြဲဝင္တယ္တာေျပာတာ.. စပ္စပ္ စပ္စပ္ ပါခ်င္တာေလာက္ရွိတာ... ၁၉၉၀ ပုဂံၿမိဳ႕အဖ်က္ခံရေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိသားစု ဒုကၡေရာက္ရတဲ့အခါ သူတို႔အေပၚ ရြံေၾကာက္ႀကီးျဖစ္လာတယ္.. ဒါေပမဲ့ ဒီမိုကေရစီ ကို နားကန္းတလံုး မသိဘူး.. ဒီဟာမေကာင္းလို႔ ဟိုဟာမ်ားေကာင္းမလား လို႔သာ ေမွ်ာ္ခဲ့မိပါတယ္..

အဲ့ဒီ က ျပန္လာမွ အာဏာရွင္ ကို ကိုယ္ပိုင္အေတြးအေခၚနဲ႕မႏွစ္သက္တတ္ သြားသလို ကိုယ့္ ႏိုင္ငံမွာ ဒီမိုကေရစီ ထြန္းကားေစခ်င္လာတယ္...အဲ့ဒါ အေမရိကားသြားလို႔ ကြ်န္ေတာ္ ရခဲ့တဲ့ အက်ိဳးအျမတ္ တခုပဲ..အဲ့ဒီသြားၿပီး ျပန္လာရင္ အဲ့လိုအေတြးအေခၚေတြ ဝင္တတ္လို႔ သူတို႔ကလည္း ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ လြယ္လြယ္ ထုတ္မေပးခ်င္တာ ေနမွာ...

ေနာက္ သံုးလ မွာ ကြ်န္ေတာ္ ပံုမွန္အတိုင္း ဆက္ေနၿပီး အလုပ္ေတြ လုပ္တယ္.. အန္တီနန္စီ တို႔နဲ႕ ပိုခင္မင္လာသလို သူတို႔ အားတဲ့အခ်ိန္အတူတူ ေလွ်ာက္သြားျဖစ္လာတယ္.. အန္တီ႔သားေတြေတာင္ ကိုယ္နဲ႕ ခင္လာတယ္.. ကြ်န္ေတာ္အလုပ္ထြက္မယ္ဆိုတာ ေနာက္ဆံုး တလ မွ ေျပာမယ္ လို႔ေတြးရင္း ပိုက္ဆံ ႀကိတ္စုေနတယ္..

တရက္ အန္ကယ္ က ေက်ာ္စြာ Green Card ရရင္ အန္ကယ္တို႔ ဆိုင္မွာ အလုပ္လုပ္ရင္း ဆိုင္ကိုေျဖးေျဖး ျပန္ဝယ္ေပါ့ တဲ့.....ဒီလိုဆိုင္မ်ိဳးက မင္းလို ဗမာလူမ်ိဳး ပိုင္တာ ပို အဓိပၸါယ္ရွိတယ္.တဲ့.. အန္ကယ့္ သားသမီးေတြက ျမန္မာအစားအစာထက္ တျခားဆိုင္မ်ိဳး ဖြင့္တာပိုႀကိဳက္တယ္.. ျမန္မာျပည္လည္း မေရာက္ဖူးဘူး.. ျမန္မာအစားအစါ အေၾကာင္းေကာင္းေကာင္း မေျပာတတ္လို႔ ဒီဆိုင္ကို ဆက္ မလုပ္ခ်င္ၾကဘူး .. မင္းႀကိဳးစား .. အန္ကယ္ျပန္ေရာင္းေပးမယ္ လို႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျပာတယ္..

တျခားစီးပြားေရး နားလည္တဲ့ လူတေယာက္ အတြက္ေတာ္ေတာ္စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတဲ့ ကမ္းလွမ္းမႈပါပဲ.. ဆိုင္တန္ဖိုး က ေဒၚလာ ငါးသိန္း ေျခာက္သိန္းေလာက္တြက္မလား? ဘယ္ႏွႏွစ္ဆပ္ရမွာလဲ... ကြ်န္ေတာ္ မေမးခဲ့ဘူး ... ကြ်န္ေတာ္ ကေတာ့ စားပြဲထိုးရလြန္းလို႔ လန္႔ေနတာတေၾကာင္း.. အဲ့ဒီလို ဝယ္တဲ့အခါ ဘာေတြ လုပ္ရမလဲ.. ကိုယ္ဝန္ထမ္းေတြ ဦးစီးႏိုင္ပါ့မလား စာရင္းဘယ္လို ကိုင္မွာလဲ.. ဘာအေျခခံ မွ ပါမလာတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ လို လူတေယာက္အေနနဲ႕ ဒီကိစၥဟာ စဥ္းစားဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး...ဒီကိုလာတာ အဲ့ဒီပညာေတြသင္ခ်င္လို႔ လာခဲ့တာပါပဲ..အေျခအေနမွမေပးတာ...နားမလည္တဲ့ လုပ္ငန္းတခု ကို ပြၿပီကြ ဆိုၿပီး ဇြတ္ လုပ္ရေအာင္ အစိုးရ က သစ္ေတာ တေတာ အလကား ခ်ေပးတာ မွ မဟုတ္တာ .. ပိုက္ဆံ အလကား မဝင္ႏိုင္ဘူး မလုပ္တတ္ရင္ ရႈံး မယ္ ဒုကၡေရာက္မယ္ ဆိုတာေတာ့သိတယ္..

အဲ့ဒီအရြယ္တုန္းက ကြ်န္ေတာ့္ အားနည္းခ်က္ က ဧည့္လမ္းၫႊန္ပဲ လုပ္တတ္တယ္.. ႏိုင္ငံတကာ အေတြ႕အၾကံဳ နဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ လုပ္ငန္းအေၾကာင္း ဘာမွအေတြ႕အၾကံဳ မရွိေသးတဲ့ ဘဝ... စီးပြားေရး အူေၾကာင္ၾကား အဆင့္ပဲရွိတယ္..

ကြ်န္ေတာ္ဟာ ကိုယ္ နားမလည္တဲ့အလုပ္ နဲ႕ လက္လီအလုပ္ေတြ ဒီေန႔အထိ စိတ္မဝင္စားပါဘူး..

အန္ကယ့္သား အႀကီးဆံုး Ron ရြန္ က ေရခဲမုန္႔ဆိုင္အႀကီးႀကီး Walnut Creek ၿမိဳ႕ဖက္မွာဖြင့္ဖို႔ျပင္ေနတယ္..Terry တယ္ရီ ဆိုတဲ့ နန္ယမ္းဆိုင္က မန္ေနဂ်ာ တ႐ုတ္ကေလးနဲ႕ အတူတူဖြင့္မွာတဲ့.. Terry တယ္ရီ က အလုပ္ႀကိဳးစားတယ္..ထိုင္ဝမ္ က ေျပာင္းလာတဲ့ တ႐ုတ္လူငယ္ေလး.. အေမရိကန္ႏိုင္ငံသားျဖစ္ေနၿပီ.. သူက ႀကိဳးစားေတာ့ Ron ရြန္ က အရင္းအႏွီးေခ်းေပးၿပီး ဆိုင္အတူတူဖြင့္ၾကဖို႕ ျပင္ေနၾကတာ.. အားက်စရာပဲ.. ဝန္ထမ္းကေန ပိုင္ရွင္ျဖစ္ေတာ့မယ္...ဒါေပမဲ့ သူက စီးပြားေရးေက်ာင္းတက္ထားတယ္.. ကိုယ္ကဘာမွမတတ္.. ဘယ္တူမလဲ..

ကြ်န္ေတာ္ ပံုမွန္အလုပ္လုပ္ရင္း တလ ေလာက္ႀကိဳၿပီး အန္တီနဲ႕ အန္ကယ္ ကို အလုပ္ထြက္ၿပီး အေမရိကား ပတ္ၾကည့္ခ်င္ေၾကာင္း.. အျပန္အလုပ္ျပန္ဝင္ခ်င္ လက္ခံမလား ေမးၾကည့္တယ္.. သူတို႔နည္းနည္း အံ့ၾသသင့္သြားပံု ရတယ္.. ဘာအခက္အခဲရွိလဲ.. သူ႔အိမ္တလံုးေျပာင္းေနမလား ဘာကူညီေပးရမလဲ ေမးတယ္.. ကြ်န္ေတာ္ ကေတာ့ အေတြ႕အၾကံဳ ဗဟုသုတ ရခ်င္လို႔ပါလို႔.. ျပန္လာရင္လည္း ဆန္ဖရန္ ကိုပဲ ျပန္လာမွာ လို႔ ေျပာေတာ့ ႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္ ျပန္လာလုပ္တဲ့.. သူတို႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို မတားေတာ့ဘူး..

က်န္တဲ့ ရက္ပိုင္းေတြကေတာ့ သိပ္ထူးထူးျခားျခား မရွိပါဘူး.. ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္လုပ္လိုက္.. ေနလိုက္.. သြားလိုက္ နဲ႕ ပံုမွန္ဘဝ တခုကို ျဖတ္ေနသလိုပါပဲ..

ကြ်န္ေတာ္ သြားမဲ့ၿမိဳ႕ေတြ စီစဥ္ၾကည့္တယ္.. L.A သြားၾကည့္ခ်င္တယ္.. ခ်ီကာဂို သြားခ်င္တယ္.. နယူးေယာက္သြားခ်င္တယ္.. ဝါရွင္တန္သြားမယ္.. ေနာက္ ပုဂံက ကိုယ့္မိဘ လိုေနတဲ့ အန္တီ ေဒၚေအပရယ္ ရွိတဲ့ ဖီလာဒဲလ္ဖီးယား ၿမိဳ႕ဆီ သြားေတြ႕ခ်င္တယ္.. ေနာက္ ကိုယ့္ကိုဖိတ္တဲ့ Nancy Reynolds နန္စီေရးႏိုး မိသားစုရွိရာ Santa Fe ဆန္တာေဖး ၿမိဳ႕.... က်န္တာကေတာ့ ပိုက္ဆံက်န္သေလာက္ေပါ့..

ဒီၾကားထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ အမွတ္မထင္ ကိုယ္ ရန္ကုန္မွာ သံုးရက္ေလာက္ ဧည့္လမ္းၫႊန္လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ Ken Hastings ဆိုတဲ့ မိတ္ေဆြအဖိုးႀကီးတေယာက္ ဖံုးနံပါတ္လည္း ပါလာေတာ့ သူဘယ္မွာေနမွန္းမသိေပမဲ့ တျခားလူေတြဆီ မဆက္ခင္ ပထမဆံုး ဆက္ၾကည့္မိတယ္.. ဖံုးနံပါတ္က မစ္ဇူရီျပည္နယ္ နံပါတ္တခုပဲ...

ကြ်န္ေတာ္ Ken ကင္ နဲ႕ဖံုးတည့္တည့္ တိုးပါတယ္.. သူက တအံ့တၾသနဲ႕ ျမန္မာျပည္က တေယာက္ အေမရိကား ေရာက္ေနမယ္ ဆိုတာ သူဘယ္လိုမွ မထင္ထားဘူးတဲ့.. ဘာလုပ္ေနလဲေမးတယ္.. ကြ်န္ေတာ္အေၾကာင္းစံုရွင္းျပလိုက္ေတာ့ ပိုအံ့ၾသသြားတယ္..သူက မင္းငါ့ကို ကံေကာင္းလို႔ ေခၚလို႔ရတာ.... ငါကမနက္ျဖန္ နဗားဒါးျပည္နယ္ထဲက ရြာေလးတရြာကို ႏွစ္လ သံုးလ ေလာက္ သြားေနေတာ့မွာ.. ဒီဖံုးနံပါတ္ယူထား ဆိုၿပီးဖံုးနံပါတ္အသစ္ေပးတယ္.. ၿပီးေတာ့ မင္း ငါ့ရြာ ကို ေပ်ာ္သေလာက္လာေန.. ငါ L.A မွာ လာႀကိဳေပးမယ္ တဲ့.. ၿပီးမွ မင္းကို အနီးနားတဝိုက္လိုက္ျပမယ္တဲ့.. အင္း ဒီလို ဂံုးဆင္းလိမ့္ရမယ္ဆိုရင္ပိုက္ဆံကုန္ သက္သာတယ္.. ငါ အလုပ္ထြက္ခါနီး ဆက္သြယ္လိုက္မယ္ လို႔ ေျပာၿပီး ဖံုးခ်လိုက္တယ္.. ဒါဆို L.A အယင္သြားမွပဲ..ေလယာဥ္လက္မွတ္ဝယ္... ဓါတ္ဆီ ဆိုင္က ထြက္.. ကိုေဇာ္ တို႔ မျဖဴျပာ တို႔ မ်ိဳးမင္း တို႔ ကိုေစာ တို႔ ပတ္ နႈတ္ဆက္.. အိမ္ မွာ ဝယ္ထားတဲ့ ပစၥည္းေတြ ေအာက္က ကားဂိုေဒါင္ထဲ ခဏ သိမ္းေပးဖို႔ အပ္ခဲ့ နဲ႕.. တလ လံုး အလုပ္ေတြရႈပ္ေနခဲ့တယ္... ကြ်န္ေတာ္ အေမရိကား ပတ္သြားၾကည့္ဦးမယ္ ဆိုေတာ့ တခ်ိဳ႔ ျမန္မာမိတ္ေဆြ ေတြ က အံ့အားသင့္ၾကတယ္.. ကြ်န္ေတာ္ ခရီးထြက္ဖို႔ ဒီလိုေျခေထာက္ေဗြ ပါတာ ကြ်န္ေတာ္ က်င္လည္တဲ့ ခရီးသြားလုပ္ငန္း က ရလာတဲ့ ေသြးပဲ.. ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ထမင္းစား ေရေသာက္ ကိစၥ တခု.. ကြ်န္ေတာ္ ဟာ ဗိုက္အဆာခံၿပီး မ်က္စိ အစာေကြ်းဖို႔ သိပ္ဝန္မေလးဘူး

People who don't travel can not have global view. All they see is what's in front of them. Those people can not accept new things because all they know is where they live.

ခရီးမသြားတဲ့ လူေတြမွာ ကမာၻ႔ အျမင္ မရွိႏိုင္ဘူး.. သူတို႔ ျမင္တာ သူတို႔ေရွ႕က ကိစၥေတြပဲ.. သူတို႔ ဟာ အသစ္ ေတြ ကို လက္မခံ ၾကဘူး.. ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ သူတို႔ ေနထိုင္တဲ့ ေဒသ အေၾကာင္းပဲ သူတို႔သိၾကလို႔ တဲ့

ဟုတ္တယ္...ခရီးသြားတာ ေကာင္းတယ္.. အသစ္နဲ႕ မတူကြဲျပားမႈ ကို ျမင္ေတြ႕လက္ခံလာတယ္.. လူဟာ အသစ္ျဖစ္လာတယ္.. ခရီးမ်ားမ်ားသြားၾကပါ.. ကိုယ့္ႏိုင္ငံထဲမွာလည္း ပတ္ၾကည့္ၾကပါ.. အက်ိဳးမယုတ္ဘူး..

A man travels the world over in search of what he needs and return home to find it..

လူ ဟာ ကမာၻ ပတ္ၿပီး သူလိုတာ ဘာလဲ လို႔ ရွာ တယ္ ၿပီးေတာ့ အိမ္ျပန္လာၿပီး ေတြ႕ေအာင္ လုပ္တယ္ တဲ့

ေျပာခ်င္တာ ကိုယ့္ဆီမွာ မရွိေသးတဲ့ ဟိုကေတြ႕လာတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳ အသစ္အသစ္ေတြ ယူလာၿပီး ဘဝ ေအာင္ျမင္ဖို႔ အသံုးခ်သြားတယ္ လို႕ထင္ပါတယ္.. ခရီးသြားရင္ မ်က္စိ မွိတ္ နားပိတ္ မသြားပဲ ေကာင္းတာ ဆိုးတာ လွတာ မလွတာ ႀကိဳက္တာ မႀကိဳက္တာ ေတြ႕ရာ အကုန္မွတ္ခဲ့ရင္ ဘဝ မွာ တေန႔ေန႔ျပန္အသံုးဝင္ႏိုင္ပါတယ္ခင္​ဗ်ာ။