Dingen die ik heb geleerd over het omgaan met jeugdzorg instanties
Na mijn ervaringen met de verschillende jeugdzorg instanties en daar in meerdere malen me heel alleen en hulpeloos gevoeld te hebben heb ik besloten de dingen die ik er van geleerd heb hier op te schrijven. Misschien heeft iemand er wat aan.
Vertrouw als ouder altijd maar dan ook altijd je intuïtie. Laat niemand je anders vertellen. Hoe veel ervaring de persoon tegen over je ook heeft, en hoe goed de bedoelingen ook zijn. Jij als ouder kent je kind het beste.
Ook al heb je te maken met wetgeving. Als jij denkt dat je je kind door je daar aan te houden in gevaar brengt doe het dan niet. Zo heb ik meerdere malen mijn ex de toegang tot zijn dochter ontzegd omdat op dat moment hij haar geen veilige situatie kon bieden. Uit eindelijk kon ik haar daar na enig tijd weer heen laten gaan. Maar als ik dat niet veilig had gevonden was het aan hem geweest om naar de rechter te gaan.
Zorg dat je alles op papier krijgt, schrijf eventueel zelf ook alles op. Ik heb alle dossiers ook door laten sturen naar mijn huisarts zodat ik op die manier altijd een soort van back-up heb.
Zeker als jij als ouder niet de reden bent dat je bij jeugdzorg terecht bent gekomen twijfel niet aan jezelf als mens en als ouder.
Hoe erg alles ook lijk te zijn. Hou hoop, want hoop geeft je kracht om door te gaan.
Blijf goed voor jezelf zorgen, jij bent degene die er moet zijn voor je kind. Het laatste waar je kind wat aan heeft is dat jij er aan onderdoor gaat.
Schaam je niet voor de situatie waar je in zit. Praat er over met de mensen om je heen en durf om hulp te vragen als je het niet meer weet of niet meer trekt.
Onthoud dat je niet de enige bent. Met jou zijn veel mensen die in deze situatie terecht komen.
Zorg dat je je kind, kind laat zijn en belast ze niet met “volwassen zaken”, dit betekend zeker niet dat je moet liegen maar hou het dan op het niveau wat het kind kan begrijpen.
Zorg voor zo veel mogelijk rust, ritme en regelmaat in je leven. Zeker als er veel op je af komt is dit belangrijk voor je eigen stabiliteit dus ook dat van je kind.
Hoe moeilijk soms ook omdat spanning, angst, boosheid en verdriet erg vermoeiend zijn als emotie probeer fit te blijven.
Reageer je eigen frustratie en onmacht over de situatie niet af op het kind. Die is namelijk vaak het echte slachtoffer.
Blijf zelf in contact staan met je huisarts en met school, zodat als er signalen zijn voor iets je snel in kunt grijpen.
Laat de boosheid, onmacht en verdriet je hart niet te veel kleuren en blijf je kind de liefde geven die ze verdienen. Want uit eindelijk kan het maar zo zijn dat jij het enige bent wat ze hebben, zelfs als ze dat niet zo zien.
Ik weet uit eigen ervaring hoe verdrietig, moeilijk en frustrerend omgaan met jeugdzorg instanties kan zijn. Ook heb ik gelukkig ervaren dat er soms ook mensen tussen zitten die je heel graag willen helpen. In dit geval was dat bij ons thuis vanwege het gedrag wat mijn dochter bij ons ging vertonen. Ze heeft ons dan ook zeker verder geholpen om mijn dochter en ons handvaten te geven om met de dingen die in haar leven zijn gebeurd en mogelijk gaan gebeuren om te gaan.
En nee ik ben geen perfecte moeder ik maak ook mijn fouten. Maar perfect bestaat niet. Het enige wat je kunt doen is je best.
De laatste keer dat ik met jeugdzorg te maken heb gehad heb ik me aan de bovengenoemde dingen heel erg gehouden. En dit maakte het niet minder verdrietig, eng of frustrerend. Maar wat het mij wel heeft gebracht is dat het mij minder energie heeft gekost. En dat zorgde er voor dat ik het geheel gewoon beter aan kon. En ik merkte dat mijn hele gezin daar baat bij heeft gehad. Dus wie weet kan dit iemand een beetje helpen.
Bron voor de foto is pexels.com