همان‌طور که می‌دانید، از دست دادن شنوایی در هر سنی می‌تواند اتفاق بیفتد. ممکن است نوزاد از بدو تولد دچار مشکل شنوایی باشد و یا اینکه در مراحل بعدی زندگی و به دلایل مختلف این عارضه برایش ایجاد شود.
ولی مشکلات شنوایی در موقع تولد یا در دوران شیرخواری و سال‌های ابتدایی بعد از تولد می‌تواند به نتایج وخیمی منجر شود. برای درک صحبت و پیشرفت قدرت تکلم، شنوایی، پایه و اساس آن استفاده از زبان است. در نتیجه اگر کودک در دوران شیرخواری و اوایل کودکی شنوایی خود را از دست بدهد، نیاز به توجه فوری دارد.
Image source: audicus.com
از دست دادن شدید حس شنوایی حتی به طور موقت در این مرحله‌ی زمانی برای کودک بسیار مشکل است و باعث می‌شود، که کودک نتواند زبان مکالمه را به درستی یاد بگیرد.
اغلب بچه‌ها ناشنوایی خفیف یا کم‌شنوایی را ضمن تجمع مایع در گوش داخلی‌شان در واکنش به بروز حساسیت یا سرماخوردگی ممکن است بارها تجربه کرده باشند، و این حالتی است که از دست دادن شنوایی معمولاً موقتی است. وقتی شنوایی به وضع عادی برمی‌گردد و سرماخوردگی و حساسیت فروکش می‌کند، مایع موجود در گوش میانی از طریق شیپور استاش به حلق منتقل می‌شود. در عده‌ی زیادی از بچه‌ها—شاید یک نفر از هر ۱۰ نفر—به علت باقی ماندن مایع ناشی از عفونت در گوش میانی که نتیجه‌ی وجود مشکلاتی در مجرای شیپور استاش می‌باشد، شنوایی به علت حالت اول برنمی‌گردد. در این کودکان، تکلم دچار تأخیر می‌شود. در این حالت، صحبت کردن عادی و تکامل زبان در معرض خطر قرار می‌گیرد.
از دست دادن قدرت شنوایی به صورت دایم می‌تواند از شکل خفیف تا ناشنوایی کامل متغیر باشد. معمولاً دو نوع ناشنوایی اصلی وجود دارد که عبارت‌اند از ناشنوایی انتقالی و ناشنوایی حسی‑عصبی یا کری عصبی.
ناشنوایی انتقالی معمولاً وقتی ایجاد می‌شود که یک وضعیت ناهنجاری ساختمانی در مجرای خارجی گوش یا گوش میانی وجود داشته باشد، یا اینکه در گوش میانی مایع تجمع یافته باشد و مانع انتقال صدا شود.
ناشنوایی حسی‑عصبی به علت غیرطبیعی بودن ساختمان گوش داخلی یا اعصابی که پیام‌های صوتی را از گوش به مغز منتقل می‌کنند، ایجاد می‌شود.