درمان ناشنوایی حسی عصبی

همانطور که در پست قبل گفته شد، درمان هر نوع ناشنوایی بستگی به علت آن دارد و هرچه تشخیص ناشنوایی سریع‌تر داده شود، درمان و پیگیری بعدی و اثر آن در تکامل شنوایی و صحبت کردن فرد بیشتر است.

برخلاف ناشنوایی انتقالی که در خیلی از موارد با استفاده از سمعک نتیجه نسبتا مناسبی به همراه دارد، سمعک برای ناشنوایان حسی عصبی شدید، شنوایی را کاملاً بهبود نمی‌بخشد، اما باز بهتر از هیچ است.

برای افرادی که مبتلا به ناشنوایی حسی عصبی هستند، بهترین حالت کاشت حلزون گوش می‌باشد. معمولا کاشت حلزون در بچه‌های بزرگتر از یک سال انجام می‌شود.

نسبت به سال‌های قبل تجربه کافی برای کاشت حلزون برای متخصصان گوش حلق و بینی ایجاد شده است، تا آنجا که به می‌توان گفت این روش در اکثر کودکانی که مشکل مغزی ندارند، از نظر پیشرفت صحبت نتیجه خوبی به همراه داشته است. البته اثری که‌ کاشت حلزون، روی صحبت کردن دارد، به این شرط است، که قبل از سه سالگی کاشت حلزون انجام شود.

کاشت حلزون کمک می‌کند تا کودک از وجود صدا آگاه شود ولی شنوایی او را آنقدر بهبود نمی‌بخشد که بتواند بدون کمک اضافی مانند استفاده از سمعک که باعث تشدید صدا می‌شود و تعلیمات خاص و راهنمایی اطرافیان، صحبت کردن را یاد بگیرد.

بعضی مواقع بروز عفونت‌های شدید حتی تا چند ماه بعد از عمل کاشت حلزون می‌تواند این عمل را دچار مشکل کند، به نحوی که مجبور به برداشتن آن شوند.

افرادی که دچار ناشنوایی حسی عصبی هستند، تمایل زیادی دارند که بدانند آیا می‌توانند در آینده بطور طبیعی صحبت کنند؟ پاسخ این است که تمام کودکان مبتلا به ناشنوایی می‌تواند صحبت کردن را یاد بگیرد ولی نه به شکل کامل و واضح بعضی از بچه ها می‌تواند به خوبی لب‌خوانی کنند، در حالی که بقیه هرگز نمی‌توانند در این کار مهارت کافی پیدا کنند.

صحبت کردن یکی از اشکال زبان است. اغلب بچه‌های ناشنوا آمیزه‌ای از صحبت کردن و زبان اشاره را یاد می گیرند. زبان نوشتاری نیز نقش مهمی در آموزش آنها دارد. زبان نوشتاری کلید موفقیت‌های آموزشی و شغلی آن‌ها به شمار می‌رود.آموختن کامل زبان محاوره‌ای بسیار مطلوب است، اما همه افرادی که ناشنوا به دنیا می‌آیند، قادر به کسب این مهارت نمی‌شوند.

زبان اشاره یا زبان علامت‌ها روشی است که افراد ناشنوا به خوبی برای ایجاد ارتباط و بیان نظرات و خواسته های شان با دیگران از آن استفاده می‌کنند و در واقع این زبان روش اصلی برای آنها می‌باشد.

کودکی که مشغول یادگیری زبان اشاره است باید توسط دیگر افراد خانواده نیز حمایت شود. سایر افراد خانواده نیز باید آموزش این زبان را فرا بگیرند. باید کودک را آموزش داد، تربیت کرد، تحسین و تشویق کرد، آرامش را به او هدیه داد، و در شادی او پس از آموختن این ویژگی‌ها شریک شد.

همچنین باید دوستان و بستگان فرد را تشویق کرد، که زبان اشاره را بیاموزند. این کار مستلزم صرف وقت زیادی است ولی به سهم خود تلاشی مفید و سرگرم کننده است. هر چند که بعضی از افراد توصیه می‌کنند که این کودکان در مدارس ویژه تحصیل کنند، ولی هیچ دلیلی وجود ندارد که لازم شود، این کودکان را به خاطر نقصی که در شنوایی دارند از دیگر بچه‌ها جدا کنیم. با درمان آموزش و حمایت کافی این بچه ها نیز می‌توانند، در دنیای پیرامون خود شرکت فعال داشته باشند.