Jeszcze trochę o wielorybach (Dominikana z plecakiem #17)

Read this post on TravelFeed.io for the best experience

---

Humbaki należą do ssaków z grupy waleni olbrzymich. Dochodzą do 12-15m długości i 30-40ton wagi. Rekordowy miał 18m długości i ważył 60ton.

Dorosłe wieloryby są czarne lub ciemnoszare z białą spodnią częścią ciała, pod płetwami i brzuchem. Młode osobniki są zazwyczaj jasnoszare.

Samice wydają na świat średnio jednego młodego wieloryba na dwa lata. Biorąc pod uwagę długość ciąży (11-12miesięcy) oraz okresu potrzebnego na odchowanie młodego (10-11 miesięcy - w tym czasie młody ssie mleko matki) to na prawdę godny wynik. Czasem zdarzają się dwa młode w okresie trzech lat. Jedna samica jest w stanie wyżywić tylko jedno młode (mimo, że dostarcza mu ok. 50 galonów mleka dziennie), więc w przypadku gdy padnie przed odchowaniem dziecka, młody wielorybek również skazany jest na śmierć.

Młode mierzą 3-4,5m i ważą 1,5-2 tony. W ciągu dwóch, trzech miesięcy od urodzenia muszą być zdolne do udania się z matką na długa migrację na północ.

Wieloryby są ssakami, a zatem muszą wynurzać się na powierzchnie aby zaczerpnąć świeżego powietrza. Mimo to, potrafią na jednym wdechu wytrzymać nawet do 40min (młode muszą wynurzać się częściej). Zawdzięczają to niesamowitej wydolności swoich płuc (podczas wdechu wymieniają ok. 85-90% zawartości płuc, podczas gdy u człowieka zachodzi wymiana jedynie 10% gazów znajdujących się w płucach) i tolerancji organizmu na poziom dwutlenku węgla - to nie brak tlenu, a zbyt duży poziom dwutlenku węgla zmusza ssaki do kolejnego wdechu. Humbaki potrafią również zwolnić rytm bicia swojego serca, oraz skierować krew bogatą w tlen tylko do tych części swojego ciała, które najbardziej tego potrzebują (serca, mózgu, mięśni odpowiedzialnych za pływanie) a odciąć dopływ krwi do części ciała, którym tlen nie jest niezbędny w danym momencie. Dzięki temu są tak doskonałymi nurkami.

Proces oddychania walenie rozpoczynają często imponującym wydechem, podczas którego wydostające się z ich płuc pod ogromnym ciśnieniem, ciepłe powietrze, tworzy rodzaj fontanny. Pierwsi wielorybnicy wierzyli, że fontanna ta może powodować poparzenia skóry, zaburzenia świadomości a gdy dostanie się do oczu nawet ślepotę.

Warto wspomnieć również o zwyczajach żywieniowych humbaków, mimo, że procesu odżywiania nie można raczej zaobserwować na Dominikanie. Humbaki gromadzą zapasy na zimę w postaci tłuszczu, odżywiając się intensywnie na północy Atlantyku. Później, przez 5-6 miesięcy nic nie jedzą.

Wielkość ich otworu gębowego jest imponująca, jednak przełyk mają bardzo niewielki. W okresie gromadzenia tłuszczu żywią się głównie krylem (ok. 6cm) i małymi rybami (do 25cm). Dziennie zjadają do 1,5 tony pożywienia. Żywią się poprzez fiszbiny filtrujące plankton ale nie tylko. Przeprowadzają również pieczołowicie dopracowane polowania, w których udział bierze od kilku do kilkunastu osobników. Otaczają ławicę ryb z boków i z dołu po czym powodują ich ogłuszanie wyskakując nad powierzchnię wody lub uderzając w nią masywnymi ogonami (mogą to również robić za pomocą niskich dźwięków). Następnie jeden z humbaków nurkuje pod ławicę i wypuszcza bąbelki powietrza, które unoszą ryby w kierunku powierzchni. Teraz humbaki wyskakują stadnie ponad powierzchnię wody z otwartymi pyskami i zbierają to, co wpadnie im do ust.

---

*Wszystkie filmy własnego autorstwa

---

View this post on TravelFeed for the best experience.