“ေသျခင္းတရားကို ဆင္ျခင္မွဳ”

“ေသျခင္းတရားကို ဆင္ျခင္မွဳ”
ေသျခင္းတရားသည္ သတၱဝါတို႔အား ေရွာင္လႊဲ၍
မရေသာ သေဘာတရားျဖစ္ေနပါသည္။
ပဋိသေႏၶတည္ၿပီးေသာသတၱဝါတိုင္း ေသေၾက
ပ်က္စီးၾကရမည္မွာ ဓမၼတာျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္
ေသျခင္းတရားကို ေၾကာက္လန္႔သူေတြကမ်ားေနပါသည္။

တက္ကပ္ကာလေခတ္တြင္ ေသမွဳေဝးသည့္အတြက္
ေသျခင္းကိုမဆင္ျခင္ႏိုင္ေစကာမူ ယခုေခတ္ကဲ့သို႔
သက္တမ္းတိုေသာေခတ္၊ ေသလြယ္ေပ်ာက္လြယ္ေသာ
ေခတ္၌မူ ေသျခင္းတရားကို ဆင္ျခင္ရန္အလြန္
သင့္ေလ်ာ္ပါသည္။ သေဘာလည္း
ေပါက္လြယ္ၾကသည္။ ခဏ-ခဏလည္း
အသုဘပို႔ေနၾက၍ ထိတ္လန္႔သံေဝဂရဖို႔၊
ဆင္ျခင္သံုးသပ္ဖို႔သတိေပးေနသကဲ့သို႔
ျဖစ္ေနပါသည္။

ေသျခင္းကိုဆင္ျခင္မွဳသည္ ပစၥကၡဘဝမွာလည္း
အက်ိဳးျဖစ္ထြန္း၍ သံသရာတစ္ခြင္မွာလည္း
ေကာင္းက်ိဳးေပးၿပီး နိဗၺာန္မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္သည္
အထိ အက်ိဳးသက္ေရာက္ႏိုင္ပါသည္။

ဗုဒၶသည္ နာတိကရြာ အုတ္တိုက္ျပႆဒ္ေက်ာင္း၌
သီတင္းသံုးေနစဥ္ ရဟန္းတို႔အားေသျခင္းတရားကို
ဆင္ျခင္သံုးသပ္ရန္ အၿမဲတိုက္တြန္း
ႏိွဳးေဆာ္ေတာ္မူပါသည္။

“ရဟန္းတို႔...ေသျခင္းတရားကို ပြားမ်ားေနလွ်င္
အက်ိဳးႀကီးသည္။ အာနိသင္ႀကီးမားသည္။
အၿမိဳက္နိဗၺာန္သို႔ သက္ဝင္သည္။
အၿမိဳက္နိဗၺာန္လွ်င္အဆံုးရွိသည္။
သို႔အတြက္ ေသျခင္းတရားကို ဆင္ျခင္ပြားမ်ားၾကေလာ့။”

ထိုအခါ ရဟန္းေတာ္အသီးသီးက မိမိတို႔၏
ေသျခင္းတရား ပြားမ်ားပံုအသီးသီး
ေလွ်ာက္ထားၾကသည္။

“အရွင္ဘုရား...တပည့္ေတာ္သည္
ဤကဲ့သို႔ အၾကံအစည္ျဖစ္ပါသည္။
ငါသည္ တစ္ေန႔တစ္ညဥ့္တာမွ် အသက္ရွင္ပါမူ
ေကာင္းေလစြ။ ဘုရားရွင္၏အဆံုးအမကို
ႏွလံုးသြင္းေလရာ၏။ စင္စစ္ ငါ့အား ရဟန္းကိစၥမ်ားစြာ
ျပဳအပ္သည္ျဖစ္ရာ၏၊ ဤကဲ့သို႔ အၾကံျဖစ္ပါသည္ဘုရား။”

အျခားရဟန္းတစ္ပါးက -ငါသည္ တစ္ေန႔တာမွ်
အသက္ရွင္ရပါမူ ေကာင္းေလစြ။

အျခားရဟန္းတစ္ပါးက -ငါသည္ ဆြမ္းတစ္ထပ္
စားခ်ိန္တြင္း အသက္ရွင္ရပါမူ ေကာင္းေလစြ။

အျခားရဟန္းတစ္ပါးက -ငါသည္ ေလး၊ ငါးလုပ္ေသာ
ဆြမ္းကိုဝါးမ်ိဳေနခ်ိန္အတြင္း အသက္ရွင္ရပါမူ
ေကာင္းေလစြ။

အျခားရဟန္းတစ္ပါးက -ငါသည္ ဆြမ္းတစ္လုပ္ကို
ဝါးမ်ိဳေနခ်ိန္အသက္ရွင္ရပါမူ ေကာင္းေလစြ။

အျခားရဟန္းတစ္ပါးက -ငါသည္ ဝင္ေလ-ထြက္ေလ
႐ွဴထုတ္ခ်ိန္အတြင္း အသက္ရွင္ရပါမူ ေကာင္းေလစြ။

ထိုအခါ ဘုရားရွင္က တစ္ေန႔တစ္ညဥ့္မွ် အသက္ရွင္ရပါမူ
ေကာင္းေလစြ ဟုဆင္ျခင္ေသာရဟန္းမွသည္
ဆြမ္း ေလး၊ငါးလုပ္စာအတြင္းအသက္ရွင္ရမူ
ေကာင္းေလစြ ဟုဆင္ျခင္ေသာ ရဟန္းအထိကို-

“ေမ့ေလ်ာ့စြာေနေသာ ရဟန္းဟူ၍ လည္းေကာင္း၊
အာသေဝါတရား ကုန္ခမ္းရန္ေႏွာင့္ေႏွးစြာ
ေသျခင္းတရားကို ပြားမ်ားေအာက္ေမ့ေသာ
ရဟန္းဟူ၍ ဆိုအပ္၏”

ဟူ၍ မိန္႔ၾကားပါသည္။ ဆက္လက္၍ ဘုရားရွင္က-

“ငါသည္ ဆြမ္းတစ္လုပ္တည္းကိုဝါးမ်ိဳေနစဥ္အတြင္း
အသက္ရွင္ပါမူ ေကာင္းေလစြ ဟုဆင္ျခင္ေသာ
ရဟန္း၊ ဝင္သက္ထြက္သက္အတြင္း အသက္ရွင္ပါမူ
ေကာင္းေလစြ ဟုဆင္ျခင္ေသာရဟန္းတို႔ကို
မေမ့ေလ်ာ့စြာေနေသာရဟန္း၊ အာသေဝါကုန္ခမ္းရန္
ထက္သန္စြာေသျခင္းတရားကို ပြားမ်ား
ေအာက္ေမ့ေသာရဟန္းဟူ၍ ဆိုအပ္၏”
ဟူ၍ ခ်ီးမြမ္းေတာ္မူသည္။

“ခ်စ္သားတို႔...သို႔အတြက္ မေမ့မေလ်ာ့ေနကုန္အ့ံ။
အာသေဝါတရားတို႔ကုန္ခမ္းရန္ ထက္သန္စြာ
ေသျခင္းတရားကမၼ႒ာန္းကိုပြားကုန္အ့ံဟူ၍
က်င့္သင့္က်င့္ထိုက္သည္” ဟု
မိန္႔ၾကားေတာ္မူပါသည္။
(အံ-ပါ-၂-၂၆၈- ၂၆၉- ၂၇၀)

ဤတရားေတာ္အရ သတၱဝါတို႔၏ အသက္ရွည္မွဳသည္
မည္မွ်တိုေတာင္းလွသည္ကို သိသာႏိုင္ပါသည္။

နတၳိမစၥဳႆနဂေဟ -ေသျခင္းတရား မေရာက္လာေသာ
ေနရာမည္သည္မရွိ။ေသမင္းသည္ အခ်ိန္မေရြး၊
ေနရာတိုင္းမွာ ေရာက္လာမည္မွာ ဧကန္ျဖစ္သည္။

မရဏံ ေမ ဓုဝံ -ငါ၏ေသျခင္းသည္ၿမဲ၏။
ဇိဝိတံ ေမ အဓုဝံ -ငါ၏အသက္မူကားမၿမဲ။
မရဏံ ေမ ဘဝိႆတိ -ငါ့အတြက္
ေသျခင္းတရားသည္ အခါမေရြး၊ ေနရာမေရြး ျဖစ္လတံ့။

ေသျခင္းတရားကိုဆင္ျခင္ရန္ ဗုဒၶက ဤသို႔
ထပ္ဆင့္ မိန္႔ၾကားခဲ့သည္။

ပုဂၢိဳလ္သတၱဝါတစ္ဦးသည္ ေန႔စဥ္ေသျခင္း(၃)မ်ိဳးျဖင့္
အၿမဲရင္ဆိုင္ၾကံဳေတြ႕ေနရသည္။
ခဏိကမရဏ - တစ္ခဏ ေသရျခင္း။
သမုတိမရဏ - ပညတ္အားျဖင့္ ေသျခင္း။
သမုေစၧဒမရဏ - အဆံုးသတ္အျဖစ္ ေသျခင္း။

ဤ(၃)မ်ိဳးတြင္ သတၱဝါတို႔၏ခႏၶာသည္
“ျဖစ္-တည္-ပ်က္” အားျဖင့္ (၁၇)ခ်က္ဝီထိစိတ္ရွိၿပီး
ျဖစ္-ပ်က္ေသေနသည္။ ထိုသို႔ ျဖစ္-ပ်က္-ေသေန၍လည္း
႐ုပ္တို႔သည္ ဆံျဖဴျခင္း၊ သြားက်ိဳးျခင္း၊ နားထိုင္းျခင္း၊
ခါးကိုင္းျခင္းမ်ားျဖစ္ၾကကာ ႐ုပ္ခႏၶာႀကီးခဏ-ခဏ
ေသေနရမည္။

ပညတ္အားျဖင့္ သမုတ္အပ္ေသာ လူနတ္မ်ားစြာ
သတၱဝါတို႔၏ေသျခင္းမ်ိဳးကား မ်က္ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။

အဆံုးသတ္ေသျခင္းကား ဘုရား၊ ရဟႏၲာတို႔
နိဗၺာန္စံဝင္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ လူတိုင္းသည္
ေရွာင္လႊဲမရႏိုင္ေသာ အနိစၥမၿမဲေသာတရားကို
ဆင္ျခင္လွ်က္ မရဏႏုႆတိ ဘာဝနာကို
ပြားမ်ားျခင္းျဖင့္ သတိသမၸဇဥ္ ရွိရပါမည္။

မအိုမီ-မနာမီကပင္ ႀကိဳတင္၍ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာ
ဟူေသာသံသရာရိကၡာထုပ္ကို ထုပ္ၾကရပါမည္။

ထိုသို႔အားထုတ္သျဖင့္ ေသျခင္းကို အသင့္ရဲဝ့ံစြာ
ရင္ဆိုင္ရဲေသာသူျဖစ္ရပါမည္။ အသက္ရွင္စဥ္၊
က်န္းမာစဥ္ကပင္ ဓမၼလက္နက္ႏွင့္ရိကၡာထုပ္
အျပည့္အစံုကို ကိုင္ထားသူသည္ မရဏေသမင္းႏွင့္
စစ္ခင္းသည့္အခါ အျပံဳးမပ်က္ ေအာင္ပြဲခံႏိုင္သူ
ျဖစ္ပါမည္။

အၾကင္သူ တစ္ေယာက္အား ေန႔ေသမလား-
ညေသမလား ဟုေမးခဲ့ေသာ္ လူ႔ဘဝတြင္
ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာတို႔ျဖင့္ အက်ိဳးရွိစြာ
ေနေသာသူသည္ လည္းေကာင္း၊
ကာယကံမွဳ၊ ဝစီကံမွဳ၊ မေနာကံမွဳတို႔ျဖင့္
ေကာင္းစြာေနထိုင္ေသာသူသည္ လည္းေကာင္း၊
ျမတ္ေသာေနျခင္းျဖင့္ ေနခဲ့၍ ေနရဲသူျဖစ္သလို
တမလြန္ဘဝအတြက္လည္း ျမင့္ျမတ္ေကာင္းမြန္ေသာ
ေသျခင္းျဖင့္ ေသရဲသူျဖစ္ပါမည္။

ထိုသို႔ေသာသူသည္ ေသမွဳအတြက္ တစ္စိုးတစ္စီမွ်
ေၾကာင့္ၾကမွဳ၊ စိုးရိမ္မွဳ၊ ေသာကျဖစ္မွဳ မရွိေတာ့ပါ။