ကမ္​းၿပိဳခ်ိန္​

ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ လုပ္ငန္းခြင္ထဲ ဝင္၊ ျမန္မာျပည္ တစ္နံတစ္လ်ား တာဝန္ျဖင့္ ေလွ်ာက္သြားရင္း အေဖတို႔၊ အေမတို႔ ရြာႏွင့္ ေဝးခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ တာဝန္က်ရာ ရထားလမ္း ဝဲယာတစ္ေလွ်ာက္ မ်က္စိတစ္ဆုံး ရွိေနတတ္ေသာ လယ္ကြင္းမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကို လယ္သမား သားသမီး ဆိုေသာအသိ လက္မလြတ္ေစခဲ့။ သို႔ေသာ္ လယ္ယာေျမ ႐ႈခင္းမ်ားက အေတာ္ ေျပာင္းလဲခဲ့သည္။ ဒါသည္ပင္ ပါရာဒိုင္းအေရြ႕ ေလလား။ ေထာ္လာဂ်ီမ်ား၊ လက္တြန္း လယ္ထြန္စက္မ်ားက ႏြားတို႔၏ ေနရာ အေတာ္မ်ားမ်ားကို အစားထိုး ဝင္ေရာက္ ေနေခ်ၿပီ။ Globalization ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ မျငင္းဆန္ႏုိင္ပါ။ Paradigm အေရြ႕ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ခံ ရပါမည္။ သို႔ေသာ္ ... ထို သို႔ေသာ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ႏွလုံးေသြးျဖင့္ ေရးရအံ့ ထင္သည္။ “ေက်းဇူးရွင္ေတြကို မ်ိဳးတုံးပစ္ေတာ့ မလို႔လား” ဟု ရင္နင့္စဖြယ္ ေခါင္းစီး တပ္ထားသည့္ 7 Day News ဂ်ာနယ္ပါ ေဆာင္းပါး စာသားမ်ားက ပုံမွန္ စာဖတ္ပရိသတ္ကိုပင္ ေၾကကြဲေစခဲ့ ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္လို လယ္ထဲ၊ ယာထဲ ႏြားႏွင့္ ဖက္ေမြးခဲ့သူ အဖို႔ကား ဆိုဖြယ္ မရွိေတာ့။ ေဆာင္းပါးရွင္ ဆရာျပည္သိမ္း၏ တင္ျပခ်က္မ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ဝန္းအစုံကို စိုစြတ္ေစခဲ့၏။ ဤေျမ၊ ဤယာတို႔တြင္ သမိုင္း ႏွစ္ေထာင္ခ်ီ၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အလုပ္အေကၽြး ျပဳခဲ့ေသာ ႏြားမ်ားသည္ စက္မႈ ပါရာဒိုင္းအေရြ႕တြင္ ပင္လယ္ကူး သေဘၤာျဖင့္ တစ္ဖက္ႏုိင္ငံ စည္သြတ္ဘူး စက္႐ုံမ်ားဆီသို႔ ပို႔ျခင္း ခံေနရပါၿပီ။ ဒါသည္ပင္လွ်င္ ေလာက တစ္ခြင္လုံးတြင္ အသိဥာဏ္ အႀကီးမားဆုံးေသာ မဟာလူသားတို႔၏ ေက်းဇူးရွင္မ်ား အေပၚ ေက်းဇူးဆပ္ျခင္း ေပလား။ ဂလိုေတြ မည္သို႔ပင္ ဘယ္ဘယ္၊ ပါရာေတြ မည္မွ်ပင္ ဒိုင္းဒိုင္း၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူသားေတြ ႏွလုံးသား မ႐ိုင္းဖို႔ေတာ့ ေကာင္းေကာင္းႀကီး လိုပါမည္။

ကၽြန္ေတာ္ တာဝန္က်ရာ နယ္ေျမ အသစ္တြင္ ရထားလမ္းမ်ား လိုက္လံ စစ္ေဆးရင္း အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခု ၾကံဳခဲ့ပါသည္။ ရထားလမ္းတြင္ ခ်က္ခ်င္း ျပဳျပင္ေပးရမည့္ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ တစ္ခု ေတြ႕၍ လုပ္သားမ်ားျဖင့္ အေရးေပၚ ျပင္ဆင္ေနစဥ္ ႏြားေပါက္ တစ္ေကာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နံေဘးမွ အတင္းတိုးေဝွ႔ ေျပးထြက္ သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ပင္ မနည္း ေရွာင္ေပး လိုက္ရ၏။ ရထားလမ္းေဘး လယ္ကြင္းေတြဆီ မွာေတာ့ တခ်ိဳ႕က ထြန္စက္ႏွင့္ ထြန္ယက္ ေနၾကသလို တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ႏြားႏွင့္ဖက္၍ မိ႐ိုးဖလာ ေနၾကဆဲ။ သိပ္မၾကာမီ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ လုပ္သားမ်ား လမ္းျပင္ ေနရာဆီ၊ လူရြယ္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္။ သည္နားက ႏြားတစ္ေကာင္ ျဖတ္ေျပးသြားတာ ေတြ႕၊ မေတြ႕ စုံစမ္း၏။ ကၽြန္ေတာ့္ လုပ္သားမ်ားက သူ႔ကို ေယာင္လို႔ေတာင္ လွည့္မၾကည့္ၾက။ ဒုတိယအႀကိမ္ သူ ထပ္ေမးသည္။ လုပ္သားေခါင္း လုပ္သူက ၾကမ္းတမ္းေသာ အသုံးအႏႈန္းျဖင့္ မေတြ႕ေၾကာင္း ျပန္ေျဖသည္။ က်န္ အလုပ္သမားမ်ားကေတာ့ မသိက်ိဳးကၽြန္ လုပ္ေနၾက၏။ ၾကားထဲက ကၽြန္ေတာ္ မေနႏုိင္ေတာ့ပါ။ ဘယ္လို ႏွလုံးသားနဲ႔ လူေတြပါလိမ့္ဟု သူတို႔အဖြဲ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ မေက်နပ္စြာ ၾကည့္မိသည္။ သူတို႔သည္ အရင္က ဤမွ် မ႐ိုင္းပ်ၾကပါ။

လာစုံစမ္းသူ လူရြယ္ကို ႏြား ျဖတ္သန္းသြားခ်ိန္၊ ႏြားပုံစံ၊ သြားရာဘက္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပလိုက္၏။ မေတာ္ ထြန္ေရးငင္ခ်ိန္ ေနာက္က်ရင္ ခက္ေနမည္ေလ။ ထိုလူရြယ္က ဘာစကားမွ် မဆို။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုပင္ မၾကည့္ဘဲ သုတ္ေျခတင္ ထြက္ခြါ သြားေတာ့၏။ ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ့္ အဖြဲ႕ကို မေက်မခ်မ္း လွမ္းၾကည့္မိသည္။ အလို ... သူတို႔ ျပန္ၾကည့္ေနေသာ အၾကည့္က စိမ္းလြန္းလွခ်ည့္။ သူတို႔ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ရင္းႏွီးစြာ ေနထိုင္ခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေပၚလည္း သူတို႔ ေလးစားမႈ အျပည့္ ရွိၾကသည္မို႔ ယခု အၾကည့္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ႏုိင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ မေနႏုိင္ေတာ့။ ေစာေစာက ကိစၥကို ေျဗာင္ပင္ ေမးလိုက္ပါသည္။ လုပ္သားေခါင္း ျဖစ္သူ၏ အေျဖေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းကို မိုးႀကိဳး ပစ္ခ်လိုက္သလို ခံစားလိုက္ရသည္။

“အသက္တစ္ေခ်ာင္း လြတ္လိုလြတ္ျငား ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႀကိဳးစား ၾကည့္လိုက္ ၾကတာပါ ဆရာ။ ေစာေစာကႏြား ေျပးသြားတာ ဆရာ ျမင္သလို ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ျမင္ပါတယ္ ဆရာ။ လာေမးတဲ့သူက ႏြားသတ္႐ုံက လူပါ”

ေျပာင္းလာတာ သိပ္မၾကာေသးလို႔၊ ဒီနယ္ေျမ အေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္း မသိေသးလို႔ စသည့္ စကားလုံးမ်ားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ မႏွစ္သိမ့္ႏုိင္ေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ လြဲေခ်ာ္မႈ အတြက္ ပုံမွန္ထက္ အဆ ရာေထာင္မက ကၽြန္ေတာ္ ခံစားလိုက္ ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္အစဥ္ထဲ သားသတ္႐ုံ ျမင္ကြင္းက တေရးေရး ျပန္ေပၚလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆုံးႏွစ္တြင္ တကၠသိုလ္ခ်င္း မတူေသာ ခ်စ္သူက သူ၏ စာတမ္းတစ္ေစာင္ အတြက္ အေဖာ္ ေခၚသျဖင့္ သူႏွင့္အတူ သားသတ္႐ုံ လုပ္ငန္း ရွိရာ ပါသြားခဲ့သည္။ ထိုေန႔က တိုက္ဆိုင္စြာပင္ ေက်ာင္းမၿပီးမီ သေဘၤာေပၚ တက္ေတာ့မည့္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္၏ ႏႈတ္ဆက္ပြဲ သြားခဲ့ရၿပီး အေသာက္လည္း အတန္ မ်ားခဲ့၏။ အေသာက္ မ်ားထားသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ ခ်စ္သူက ေခၚျခင္းမို႔ တစ္ေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ မျမင္ဝံ့စရာ ျမင္ကြင္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ၾကံဳခဲ့ရသည္။ သာမန္ ျမင္ကြင္းႏွင့္ပင္ ေၾကကြဲခဲ့ရေသာ ကၽြန္ေတာ္၊ ေနာက္ဆက္တြဲ ျဖစ္ရပ္ေတြေၾကာင့္ ယေန႔တိုင္ ေျဖမေျပခဲ့ရျခင္း ပါတည္း။

ႏြားတစ္ေကာင္၏ ဝမ္းဗိုက္ အတြင္းမွ အစာအိမ္ ေလးခု ထြက္က် လာခ်ိန္တြင္ ခ်စ္သူတို႔က အစာအိမ္ အတြင္းမွ ကပ္ပါးပိုးမ်ား အေၾကာင္း စာတမ္းဆိုင္ရာ အခ်က္အလက္မ်ား ျပဳစု ေလ့လာ ၾကသည္။ ကံဆိုးသူ ခမ်ာကား ေခါင္းတစ္လုံးမွ အပ အမဲသားဘဝ ေရာက္သြားခဲ့ ရွာပါၿပီ။ ထိုစဥ္ ေစာေစာက ႏြား၏ ေျခ၊ လက္တို႔ကို ကြန္ကရစ္တိုင္ႏွင့္ ႀကိဳးပတ္၍ ဆြဲလွည့္ခဲ့ေသာ အဖြဲ႕ထဲမွ တစ္ေယာက္ထံက စကားသံ ထြက္လာသည္။ သူက ႏြားေခါင္းကို အေသအခ်ာ ၾကည့္ၿပီး “ဪ ... တ႐ုတ္ျဖဴ ပါလား” တဲ့။ ထိုခပ္အက္အက္ အသံကို ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လယ္ထဲတြင္ ႏွစ္ႏွစ္ခန႔္ သူရင္းငွား လုပ္ၿပီးမွ ထြက္သြားသူ တစ္နယ္သား။ ကၽြန္ေတာ္ ဝုန္းခနဲ ထိုသူ႔ထံ ေျပးသြားၿပီး ခပ္ငိုက္ငိုက္ ေစာင္းထားေသာ သူ႔ဦးထုပ္ကို ဆြဲလွန္လိုက္မိသည္။ သူမွ သူ အစစ္။ ႏြားေခါင္းကို အေသအခ်ာ ၾကည့္ေတာ့ ဘယ္ဘက္ နားရြက္ေနာက္မွ ဒိုးဝိုင္းခန႔္ အနက္ကြက္ တစ္ခု။ ခ်ိဳႏွစ္ေခ်ာင္း ကၽြတ္ထားၿပီး ငုတ္တို ျဖစ္ေန၍ တ႐ုတ္ျဖဴကို ကၽြန္ေတာ္ မမွတ္မိခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ တ႐ုတ္ျဖဴကလည္း အေသြးအေရာင္ ညႇိဳးမွိန္ ေနခဲ့သည္ေလ။ နည္းနည္း ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ဆန္သြားမွာ သိေပမယ့္ ထိုသူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ လက္ေမာင္း ႏွစ္ဖက္မွ ဆြဲကိုင္ လႈပ္ယမ္းရင္း နာက်င္စြာ ေမးမိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အေစာႀကီး ကတည္းက ျမင္ေပမယ့္ မေခၚဝံ့လို႔ မေခၚခဲ့ေၾကာင္း၊ တ႐ုတ္ျဖဴ ကိုေတာ့ သူလည္း အခုမွပဲ မွတ္မိသြားတာ ျဖစ္ေၾကာင္း တုန္လႈပ္စြာ ေျပာျပသည္။

ကၽြန္ေတာ္ တ႐ုတ္ျဖဴ၏ ငုတ္တိုသာ ရွိေတာ့ေသာ ခ်ိဳေလး ႏွစ္ဖက္ကို ကိုင္ရင္း မရွက္ႏုိင္၊ မေၾကာက္ႏုိင္ ငိုေႂကြးမိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ လယ္ထဲ အတူ ႐ုန္းခဲ့ဖူးသည့္ တ႐ုတ္ျဖဴ။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို ေငြ ၁၄၀၀ ႏွင့္ တန္ဖိုးဆက္၍ ကၽြန္ေတာ့္ကို အေဆာင္လခ တစ္ႏွစ္စာ ေပးခဲ့သည့္ တ႐ုတ္ျဖဴ။ ေငြ လိုအပ္ခ်ိန္တြင္ ျခံေပါက္ မဟုတ္၍ ေရာင္းဖို႔ ဆုံးျဖတ္ ခံလိုက္ရေသာ တ႐ုတ္ျဖဴ။ အနားတြင္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္လုံး ရွိပါလ်က္ အရက္မူးေနေသာ၊ အခ်စ္မူးေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ အျဖစ္ေၾကာင့္ ကူသူ၊ ကယ္သူ ေဝးခဲ့ရေသာ တ႐ုတ္ျဖဴ။ လူဘုံ အလယ္တြင္ ႏြားတစ္ေကာင္၏ ဦးေခါင္းကို ကိုင္ၿပီး သည္းထန္စြာ ငိုေႂကြးေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို နာက်င္ ရွက္ရြံ႕စြာျဖင့္ ထိုေန႔၊ ထိုေနရာမွာပင္ ခ်စ္သူက လမ္းခြဲခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဘဝတြင္လည္း ထိုေန႔သည္ ေနာက္ဆုံး အရက္ ေသာက္ျခင္းပင္ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ထိုေန႔က ကၽြန္ေတာ္သာ မမူးေနဘဲ မွတ္မိခဲ့လွ်င္ ဘယ္လိုနည္းႏွင့္ ရရ တ႐ုတ္ျဖဴ၏ အသက္ကို ရေအာင္ ကယ္ပါမည္။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ ေက်းဇူးရွိခဲ့သူ တစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္စိေအာက္မွာပင္ အားကိုးရာမဲ့စြာ အသက္ဆုံးခဲ့ရသည့္ အျဖစ္။

ယခုလည္း မသိသား ဆိုးဝါးစြာပင္ သတ္မည့္သူကိုမွ ကၽြန္ေတာ္ လမ္းညႊန္မိလ်က္သား ျဖစ္ရျပန္ၿပီ။ သည္တစ္ခါကေတာ့ ဘာမွ မူးေနသည္ မဟုတ္။ မသိျခင္း၊ အကင္း မပါးျခင္း၊ ေမာဟက ဖုံးလႊမ္းေနခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ အရက္ မေသာက္႐ုံႏွင့္ေတာ့ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ မျဖစ္ႏုိင္ေသးပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ လုပ္သားမ်ားကို ဘယ္လို ႏွလုံးသားႏွင့္ လူေတြပါလိမ့္ဟု ေတြးခဲ့မိသည္။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္လို ႏွလုံးသားႏွင့္ လူမွန္း မသိသူက ကၽြန္ေတာ္သာ ျဖစ္ေနခဲ့ေလသည္။

“ဘုတလင္၊ ေမာင္းေထာင္၊ ဒီပဲရင္း စေသာ အရပ္ေဒသမ်ားတြင္ သီတင္းကၽြတ္ လျပည့္ညအခါ တစ္ႏွစ္တာလုံး မေနမနား ခိုင္းလာေသာ ႏြားမ်ား၏ အနီးအပါး၌ ဆီမီး ထြန္းညႇိေပးၿပီးလွ်င္ 'အေမာင္ႏြား၊ ထိုဘုရားကို အာ႐ုံျပဳ ဆီမီး ပူေဇာ္ပါ။ မိုးတြင္းက အေမာင္ႏြားကို ႐ိုက္မိ၊ ေငါက္မိသည္မ်ား ကိုလည္း သည္းခံပါ၊ အျပစ္မယူပါႏွင့္' ဟု ေတာင္းပန္ၾကေသာ အေလ့ရွိ၏။ ႏြားတို႔သည္ လူတို႔အတြက္ ႏွစ္ရွည္လၾကာ လုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္ေပးၿပီး အသက္ ႀကီးရင့္လာ၍ မလုပ္ႏုိင္ မကိုင္ႏုိင္ေသာ အခါ ထိုႏြားအိုႀကီးကို အသက္ရွည္သမွ် ကာလပတ္လုံး ေကာင္းစြာ ေကၽြးေမြး၍ ေဘးမဲ့ ေပးထားၾကပါသည္။ အဆင္မေတာ္၍ ေသဆုံးသြားေသာ္ လူ႔အသုဘလို တင့္တင့္တယ္တယ္၊ ေျမျမႇဳပ္သၿဂႋဳဟ္ ေပးၾကပါသည္”

လယ္တီ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ဘဝျဖစ္ေတာ္စဥ္ စာအုပ္ စာမ်က္ႏွာ ၂၅၆ မွ အဆိုပါ စာပိုဒ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္မိေလတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ လယ္ထဲမွ ႏြားမ်ား ေသဆုံးေသာအခါ ေကာင္းစြာသၿဂႋဳဟ္ အမွ်ေဝေပး ႏုိင္ခဲ့ျခင္းအတြက္ စိတ္သက္သာရာ ရမိပါ၏။ သို႔ေသာ္ ဒီတစ္မိုးတည္းပါ၊၊ ဒီတစ္မိုးတည္းပါႏွင့္ ေနာက္ဆုံးေန႔ အထိ အနား ရမသြားေသာ ဗိုက္ပူအတြက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရျပန္၏။ ပိုဆိုးသည္က ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္လုံး အနားတြင္ ရွိပါလ်က္ အသတ္ ခံသြားရသည့္ တ႐ုတ္ျဖဴ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဝန္းက်င္ေတြမွာ ဗိုက္ပူတို႔၊ တ႐ုတ္ျဖဴတို႔ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မ်ားခဲ့ပါၿပီလဲ။ သူတို႔တစ္ေတြက အဟိတ္တိရစၧာန္ ေပမယ့္ လူေတြကို ေက်းဇူးမ်ားစြာ ျပဳခဲ့ၿပီးၾကပါၿပီ။ မဟာ အေတြးအေခၚရွင္၊ ျဗဟၼစိုရ္ တရားရွင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူသားေတြကေကာ သူတို႔တစ္ေတြ အတြက္ ဘာေတြ ေက်းဇူး တုံ႔ၿပီးပါၿပီလဲ။ ပင္လယ္ကူး သေဘၤာေတြလား၊ စည္သြတ္ဘူး စက္႐ုံေတြလား။

ၿပီးခဲ့သည့္ ႏွစ္က ကၽြန္ေတာ္ ရြာျပန္ေရာက္ေတာ့ တဲရွိရာသို႔ သြားၿပီး ငယ္ဘဝ အေၾကာင္း စဥ္းစား ေနမိခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လယ္ကေတာ့ ကမ္းၿပိဳရာတြင္ ပါသြားခဲ့ ပါသည္။ ကမ္းႏွင့္ မနီးမေဝးတြင္ အစာ စားေနေသာ ႏြားတစ္အုပ္ ကမ္းၿပိဳသံ ၾကား၍ အလန႔္တၾကား ျပန္ေျပး လာၾကသည္။ တစ္ဖက္ကမ္း ၿပိဳရင္ တစ္ဖက္ ေသာင္ထြန္းေသာ ျမစ္တို႔၏ သဘာဝ ရွိသည္။ ေသာင္ထြန္းေသာ ဘက္ကေတာ့ ေျမႏုကၽြန္းေတြ ရလို႔ စိုက္ၾက၊ ပ်ိဳးၾကႏွင့္ စိုျပည္ေဝဆာ ေနပါလိမ့္မည္။ ကမ္းၿပိဳေသာ ဘက္ဆီမွာမူကား ...။ စက္မႈကုန္ထုတ္ စနစ္ဆီ ပါရာဒိုင္း ေရြ႕ၿပီ ဆိုေသာအခါ စက္မႈဆိုင္ရာ အခင္းအက်င္းတို႔ အုံႏွင့္ က်င္းႏွင့္ ေျပာင္းလဲေတာ့မည္။ ထိုေရာအခါ လက္မႈလယ္ယာ ေခတ္က ေက်းဇူး ႀကီးမားခဲ့ေသာ ႏြားတို႔အတြက္ ကမ္းၿပိဳသလို ကံဆိုးမိုးေမွာင္ မက်ေစလိုပါ။ သူတို႔၏ ေက်းဇူးမ်ား ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ေသြးထဲ ေပ်ာ္ဝင္ ေနဆဲပင္ ရွိပါေသးသည္။ သူတို႔ကို တတ္စြမ္းသမွ် ကာကြယ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ လူ႔တန္ဖိုးကို ျမႇင့္ရပါဦးမည္။

ရြာဦးေက်ာင္းက ပရဟိတ ေဂဟာရွိ ကေလးငယ္မ်ား အတြက္ ဆရာေတာ္က သဒၶါအား ရွိသေရြ႕ လွဴဒါန္းႏုိင္ေၾကာင္း မိန္႔သည္။ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ ပါေသာ ပိုက္ဆံ တစ္သိန္းခြဲကို လမ္းစရိတ္ တစ္ေသာင္းခ်န္ၿပီး လွဴဒါန္းခဲ့ပါ၏။ ဆရာေတာ္က ေရစက္ခ် လက္ခံေတာ္မူပါ၏။ ေရစက္ခ် အၿပီးတြင္ ကၽြန္ေတာ္ တ႐ုတ္ျဖဴကို မွတ္မွတ္ရရ အမွ်ေဝေပး ပါသည္။

“တ႐ုတ္ျဖဴေရ ... အခု ငါ မင္းအတြက္ ရည္စူးၿပီး လွဴတဲ့ေငြ တစ္သိန္း ေလးေသာင္းဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္သုံးဆယ္ ေလာက္က မင္း ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ စက္ၿပီး ငါ့ကို ကူညီခဲ့တဲ့ ပိုက္ဆံ တစ္ေထာင့္ ေလးရာရဲ႕ တန္ဖိုးကို ဘယ္ေနရာမွာမွ လိုက္လို႔ မမီပါဘူးကြာ”

ထိုခဏတြင္ ခပ္လွမ္းလွမ္းဆီမွ ကမ္းၿပိဳသံသဲ့သဲ့ ၾကားလိုက္ရ ျပန္ေလသည္။
ဇာတ္​သိမ္​းပါၿပီ
MSC,062
Author @aungmintant