ေငြေၾကာင့္ သင့္ပတ္ဝန္းက်င္ကိုမဆံုးရႈံးေစခ်င္ပါ

ဒီေန႔က်ြန္ေတာ္ေရးခ်င္တာေလးက
ေတာ့ေငြနဲ႔ပတ္သတ္ျပီးေတာ့ပါ။
ဒါေလးကိုေရးခ်င္လို႔ေရးလက္စ
ဝတၳဳေလးကိုဒီတစ္ခါခဏနားထားပါ
ရေစ။က်ြန္ေတာ္ေရးတတ္သလိုေလးပဲ
ေရးသြားမွာျဖစ္တဲ့အတြက္စကားေျပ
အေရးအသားလိုေျပျပစ္မႈအားနည္း
သြားရင္ ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါလို႔
စာဖတ္သူမ်ားကိုပထမဦးစြာေတာင္း
ပန္လိုပါတယ္။

က်ြန္ေတာ္လူမွန္းသိတတ္စအရြယ္မွ
စျပီးေလာဘႀကီးတယ္ဆိုတဲ့သတ္မွတ္
ခ်က္မ်ိဳးကိုၾကားဖူးခဲ့ပါတယ္။
က်ြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေရာေလာဘ
ႀကီးတဲ့အထဲမွာပါေနလားေပါ့။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္းျပန္ေတြးမိပါ
တယ္။ပုထုဇဥ္လူသားေတြျဖစ္တဲ့
အတြက္ေလာဘဆိုတာအနည္းနွင့္
အမ်ားေတာ့ရွိတတ္ၾကတာပဲေလ။
မဟုတ္ဘူးလား?
က်ြန္ေတာ္အသက္(၁၈)ေလာက္မွာ
ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြစလုပ္ဖို႔
ဝါသနာပါစျပဳလာတယ္။

ေနာက္က်ေတာ့ ကိုယ္တတ္စြမ္းတာေလးနဲ႔
ပရဟိတလုပ္မယ္ဆိုျပီးစိတ္ကူး
မိေတာ့ ဓမၼစကူးလ္မွာစာသင္တဲ့
ဆရာျဖစ္လာပါတယ္။
ေနာက္ျပီးေႏြရာသီေရာက္ရင္
ရပ္ကြက္ထဲမွာရွိတဲ့ကေလးေတြကို
English Grammarသင္တန္း
အခမဲ့ဖြင့္ျပီးစာသင္ေပးတယ္။
ဒါကေတာ့က်ြန္ေတာ္တတ္က်ြမ္း
တာေလးနဲ႔ပညာဒါနအျဖစ္
ပရဟိတလုပ္တာပါ။
ေနာက္လည္းဒီထက္တိုးျပီးလုပ္နိူင္ဖို႔
ႀကိဳးစားေနပါတယ္။
တကယ္ဆိုရင္က်ြန္ေတာ္ေက်ာင္း
ဆရာအလုပ္ကိုဝါသနာမပါပါဘူး။

ေလာကႀကီးမွာ"I was slected."
ဆိုတဲ့စကားအတိုင္းပတ္ဝန္းက်င္က
ေနအလိုလိုပံုသြင္းသြားတာပါ။
လက္ရွိမွာကိုယ္ျဖစ္ခ်င္အရာေတြ
ျဖစ္လာဖို႔ပဲႀကိဳးစားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ
က်ြန္ေတာ့္အတြက္ေငြဟာဘဝရဲ႕
အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုမဟုတ္ေသးပါဘူး။
လူတိုင္းကိုေတာ့ေငြနဲ႔တိုင္းတာျပီး
ဆံုးျဖတ္တာမ်ိဳး လုပ္ခ်င္တဲ့စိတ္မရွိတာ
ကအမွန္ပါပဲ။
အိမ္မွာလည္းဖုန္းမေတာက္တေခါက္
ျပင္တတ္ေတာ့ က်ြန္ေတာ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာရွိတဲ့သူ
ေတြကက်ြန္ေတာ့္ဆီလာျပင္ေလ့ရွိတယ္။
ဒါေပမဲ့ပိုက္ဆံမယူပါဘူး။
တခ်ိဳ႕ကလည္းဖုန္းBillထည့္ေပး
မုန္႔ဝယ္ေက်ြးတာမ်ိဳးေတာ့ရွိတာေပါ့။
အိမ္ကလူေတြကေတာ့
အဲ့လိုဆိုရင္ပိုက္ဆံေတာင္း
ေစခ်င္တယ္။က်ြန္ေတာ့္ကိုယ္က်ြန္ေတာ္
ပရဟိတစိတ္ဓာတ္ရွိလို႔ျမင့္ျမတ္
ေနတယ္လို႔ေတာ့မဆိုလိုပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ လူေတြအေပၚကိုေငြေၾကးနဲ႔
တိုင္းတာဆံုးျဖတ္ရတာမ်ိဳးေတာ့
မလုပ္ခ်င္ဘူး။ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က
စီးပြားေရးတစ္ခုကိုေဇာက္ခ်ျပီး
လုပ္တဲ့အခါက်ရင္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ့ေနာ္။
Online Making Moneyအေနနဲ႔
ေငြရွာတယ္ေပါ့ေလ။
ဒါကလည္း ေနာင္တစ္ခ်ိန္အတြက္
ရည္ရြယ္ထားတာေလးေတြရွိလို႔ပါ။
က်ြန္ေတာ္အဓိကေျပာခ်င္တာက
ဒီမွာလာပါျပီ။လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္လေလာက္ကက်ြန္ေတာ့္အေဒၚ
ကေနတစ္ဆင့္က်ြန္ေတာ့္ဆီကစာသင္
ဖို႔ အစ္မႀကီးတစ္ေယာက္ေခၚ
လာခဲ့တယ္။
အလုပ္ေလ်ွာက္ဖို႔
အဂၤလိပ္စာသင္ခ်င္လို႔တဲ့။
အဲ့ေတာ့လည္းသင္ေပးရတာေပါ့။
သင္ရင္းနဲ႔ေလးငါးရက္ေလာက္ေရာက္
လာေတာ့အေဒၚကေျပာတယ္။
"မင္း ပရဟိတလုပ္စရာမလိုဘူး
ပိုက္ဆံေတာင္းမွာ ဘာမွသြားမေျပာနဲ႔
ဦး"တဲ့။
စဥ္းစားၾကည့္ပါဦးဗ်ာ။
သူေခၚလာတဲ့သူပဲေလ။
ထားပါေတာ့။က်ြန္ေတာ္လည္း
ဘာမွမေျပာခဲ့ပါဘူး။
ဒါနဲ႔သင္ျပီးတဲ့ရက္မွာ က်ြန္ေတာ့္ကို
ပုဆိုးတစ္ထည္ေပးသြားတယ္။
(ကိုယ့္ထက္ႀကီးရင္ေတာ့ ကန္ေတာ့
မွာေပါ့)
အဲ့ဒါနဲ႔အေဒၚက ပုဆိုးကိုပိုက္ဆံနဲ႔
ျပန္လဲမယ္တဲ့။
က်ြန္ေတာ့္ရဲ႕ပင္ကိုယ္စိတ္မွာေတာ့
ကိုယ့္ပညာကိုတန္ဖိုးျဖတ္တာမ်ိဳး
မလုပ္ခ်င္ဘူးဗ်ာ။
အဲ့ဒါနဲ႔ဒီတိုင္းပဲထားလိုက္ပါ။
လဲမေနပါနဲ႔လိုေျပာရတာေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔ေနာက္နွစ္ရက္သံုးရက္ေလာက္
က်ေတာ့ က်ြန္ေတာ့္အေဒၚဆီကို
ဖုန္းဆက္လာခဲ့တယ္။ဖုန္းဆက္တဲ့သူ
ကသူနွင့္ငယ္သူငယ္ခ်င္းအရင္းႀကီး
လို႔ေတာ့ေျပာေနသံၾကားမိတယ္။
ေနာက္ျပီးက်ြန္ေတာ့္ဆီစာလာသင္
တဲ့အစ္မႀကီးရဲ႕အေဖျဖစ္ေနတယ္။
အရင္ကမေျပာတာကသူငယ္ခ်င္းရဲ႕
သမီးဆိုျပီးသင္တဲ့အခါမွာမဆို
မေငါက္ဘဲေနမွာစိုးလို႔တဲ့။
အဲ့က်ေတာ့က်ြန္ေတာ့္အေဒၚက
သူ႔သူငယ္ခ်င္းသမီးမွန္းသိရင္
အလကားသင္ေပးပါတယ္ဆိုျပီး
ခ်က္ခ်င္းျဖစ္သြားတယ္။
က်ြန္ေတာ့္နႈတ္ခမ္းေလးတြန္႔သြား
မိတယ္။ဘာလို႔လဲဆိုတာကိုေတာ့
စာဖတ္သူေတြသေဘာေပါက္မယ္
ထင္ပါလိမ့္မယ္။
ကိုယ္ေငြေၾကးနဲ႔တိုင္းတာဆံုးျဖတ္
လိုက္တဲ့သူကတစ္ခ်ိန္မွာဘယ္သူ
ဘယ္ဝါျဖစ္ေနမယ္ဆိုတာကို
ဘယ္သူမွတပ္အပ္မေျပာနိူင္ပါဘူး။
က်ြန္ေတာ္ေပးခ်င္တဲ့massageေလး
ကေတာ့ လူေတြကိုေငြေၾကးအရ
ဆက္ဆံေနရတာကလည္းအင္မတန္
ပင္ပန္းလြန္းလွပါတယ္။
ပိုေကာင္းတဲ့ရင္းနွီးခင္မင္မႈေတြ
လူမႈဆက္ဆံေရးေတြမွမရွိရင္
ေငြေတြဘာအတြက္ရွာေနၾကတာလဲ?
ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာပစၥည္းေတြေနာက္ကို
လိုက္ဖို႔ေငြရွာေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့
ေသတဲ့အထိလိုက္မမွီနိူင္ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္လည္း ပိုေကာင္းတဲ့
ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုကိုေငြမ်က္နွာ
တစ္ခုတည္းမၾကည့္ဘဲတည္ေဆာက္
သင့္ပါေၾကာင္းအႀကံျပဳတိုက္တြန္း
နႈိးေဆာ္လိုက္ရပါေတာ့တယ္။ ။

Written by:Aung Thar Kyaw
@aungtharkyaw
MSC-138