ဤသို႔ျဖင့္ က်ေနာ္တို႔သည္ ပထမႏွစ္ ေက်ာင္းသားဘ၀ကို ဂိမ္းေဆာ့လိုက္၊ စာလုပ္လိုက္၊ ကန္တင္းထိုင္လိုက္ႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျဖတ္သန္းၾက၏။ သို႔ေသာ္ ထိုေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ားသည္ ေအာင္စာရင္းထြက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဆိတ္သုန္းသြားေတာ့၏။ က်ေနာ္ေကာ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေကာ မေအာင္က်ေပ။ ၀မ္းနည္းျခင္း၊ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ျခင္း၊ အားမလို အားမရ ျဖစ္ျခင္း၊ မေက်နပ္ျခင္းမ်ား စသည့္ ခံစားခ်က္မ်ား ေပါင္းစံုေအာင္ ခံစားလိုက္ရ၏။ အဆိုးထဲက အေကာင္းတခုက ေမဂ်ာတူ ဆိုးတူ၊ ေကာင္းဖက္ သူငယ္ခ်င္းလည္း ပထမႏွစ္ကို ဒုတိယအႀကိမ္ ျပန္တက္၏။ ယခု ႏွစ္မွာေတာ့ သူေကာ၊ က်ေနာ္ေကာ computer ခန္းသို႔ မသြားၾကေတာ့ေပ။

ဂိမ္းမေဆာ့ခ်င္ေတာ့၍ မသြားၾကျခင္း မဟုတ္ေပ။ ယခင္ႏွစ္ကတည္းက က်ေနာ္တို႔ computer ခန္းသို႔ သြားေနၾကျခင္းမွာ ဂိမ္းေဆာ့ဖို႔က အဓိက မဟုတ္ေပ။ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ သင္ခန္းစာမ်ားကို ျပန္လည္ ေလ့က်င့္လို၍ ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္တို႔ ေမွ်ာ္လင့္သလို၊ ထင္သလို ျဖစ္မလာခဲ့ေပ။ computer ခန္းထဲသို႔ ၀င္ရန္ သက္ဆိုင္ရာ ဆရာ၊ ဆရာမ၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ယူရ၏။ ဆရာ၊ ဆရာမႏွင့္အတူလာလွ်င္ေတာ့ အႏွီ ခြင့္ျပဳခ်က္က မလိုေပ။ ခြင့္ျပဳခ်က္ ရၿပီးလွ်င္ေတာင္ စက္ခန္းေစာင့္ ဆရာ၊ ဆရာမ မရွိလွ်င္ computer ခန္းထဲသို႔ ၀င္မရေပ။ IT ေက်ာင္းသား တေယာက္သည္ computer ခန္းထဲသို႔ လြတ္လပ္စြာ ၀င္ထြက္ခြင့္ မရျခင္းသည္ မည္မွ် စိတ္နာဖို႔ ေကာင္းသနည္း။ စာသင္ခ်ိန္ကို ဖ်က္ၿပီး၊ အတန္းလစ္ၿပီး လာျခင္းလည္း မဟုတ္။ ဆရာ၊ ဆရာမ မလာသည့္ စာသင္ခ်ိန္မ်ဳိး၊ မိမိ အားလက္ခ်ိန္ ရသည့္၊ ရွိသည့္ အခ်ိန္မွသာ လာျခင္း ျဖစ္၏။

ထိုကဲ့သို႔ေသာ္ အေၾကာင္းတရားမ်ားေၾကာင့္ computer ခန္းသို႔ က်ေနာ္တုိ႔ အသြားနည္းသြားၾကျခင္း ျဖစ္၏။ ပထမႏွစ္ ထိၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ computer ခန္းအစား ဂိမ္းဆိုင္သို႔သာ ပိုၿပီး ေရာက္ျဖစ္ေတာ့၏။ စက္ခန္းသြားလို႔ အၿငိဳအျငင္ ခံရျခင္းေဘးမွလည္း ကင္းသြားၿပီ မဟုတ္လား။ စာရြက္ေပၚပညာေရး စနစ္ႏွင့္ အသားက်ေအာင္ ေနထိုင္ ရွင္သန္ႏုိင္ဖို႔သာ ဆံုးျဖတ္လိုက္ေတာ့၏။ ဤသို႔ျဖင့္ ပထမႏွစ္ ဒုတိယအႀကိမ္ စာသင္ႏွစ္သည္ အဆင္ေျပေျပႏွင့္ ျဖတ္သန္းစီးေမ်ာလို႔ ေနေတာ့၏။ ပထမႏွစ္က စာမ်ားကို ေသခ်ာသင္ၾကား ေလ့လာထားၿပီး ျဖစ္သျဖင့္ ယခု ျပန္တက္သည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး သာသာယာယာပင္ ျဖစ္ေနေတာ့၏။ ေက်ာင္းစာထက္ အျပင္ စာ၊ အျပင္ ကိစၥမ်ားကို ပိုမိုၿပီးေတာ့ အခ်ိန္ေပးျဖစ္ေတာ့၏။

၀ါသနာတူ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေပါင္းၿပီး မိမိတို႔ ေရးသားထားသည့္ စာတို၊ ေပစေလးမ်ားကို ကဗ်ာစာအုပ္အျဖစ္သို႔ အသက္သြင္းၾက၏။ ပထမႏွစ္ စစျခင္းမွာ ကဗ်ာစာအုပ္ မလုပ္ျဖစ္ပဲ၊ ပထမႏွစ္ထိၿပီး ေနာက္ထပ္ ျပန္တက္သည့္ နွစ္မွသာ ကဗ်ာစာအုပ္ကို လုပ္ျဖစ္ျခင္း ျဖစ္၏။ ေနာက္ပိုင္း ႏွစ္မ်ားတြင္လည္း ကဗ်ာစာအုပ္မ်ား ပံုမွန္ လုပ္ျဖစ္၏။ အျခား သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေပါင္းထုတ္သလို၊ တကိုယ္ေတာ္လည္း ထုတ္၏။ ပထမဆံုးထုတ္ျဖစ္သည့္ ကဗ်ာစာအုပ္ နာမည္ကို မွတ္မိေနေသး၏။ “ သခၤါရမဲ့ သဂၤါရ “ ျဖစ္၏။ ၀ါသနာတူ သူငယ္ခ်င္းမ်ား စုေပါင္းၿပီး ထုတ္ေ၀ျခင္း ျဖစ္၏။ ပထမဆံုး ေျခလွမ္းသည္ သိပ္အဆိုးႀကီး မဟုတ္ေပ။ အထိုက္အေလ်ာက္ အားေပးမႈ ရသည္ဟု ဆိုလို႔ ရ၏။ ဤသို႔ျဖင့္ လြတ္လပ္သည့္ ေက်ာင္းသားဘ၀ကို အျပည့္အ၀ ခံစားၿပီး ေခတ္ကို ျမည္းစမ္း ျဖတ္သန္းေတာ့၏။

ဆက္ပါဦးမည္

Don Jaun

MSC 31