ထိုကဲ့သို႔ တေန႔တေန႔ က်ဴရွင္ဆင္းခ်ိန္ မတိုင္မီ ဆင္း၊ ထို႔ေနာက္ Game ဆိုင္၀င္ game ေဆာ့ႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို အဆင္ေျပေနေတာ့၏။ Game ဆိုင္ေရာက္လွ်င္ သူက player 1 ကိုင္မယ္၊ ငါက player 1 ကိုင္မယ္ စသည္ျဖင့္ ဂိမ္းခလုတ္ လုၾကေတာ့၏။ ထိုစဥ္က ဘာလို႔ရယ္ မသိ၊ က်ေနာ္တုိ႔ အျပင္ အျခား game ေဆာ့သူမ်ားသည္လည္း ထိုကဲ့သို႔ပင္ ဂိမ္းခလုတ္ လုၾက၏။ ေဘာလံုးကန္ခ်ိန္မ်ားဆို သာၿပီး ဆိုးေတာ့၏။ ကိုယ္မ်ား ဂိုးရွဴးခံလိုက္ရၿပီ ဆိုလွ်င္ မဆီမဆိုင္ ခလုတ္ကို အျပစ္တင္ေတာ့၏။ (၂) ဂိုး၊ (၃) ဂိုးေလာက္မ်ား အသြင္းခံရၿပီဆိုလွ်င္ ဆိုင္ရွင္ကို ခလုတ္လဲေပးဖို႔ လွမ္းေအာ္ေတာ့၏။ တခါတေလလည္း ခလုတ္ တကယ္မေကာင္းလို႔ ျဖစ္၏။ တခါတေလေတာ့ မိမိလက္ကကို ပ်က္ေနျခင္း ျဖစ္၏။

ထိုအခါမ်ဳိး၌ ခလုတ္မေကာင္းဘူး လဲမယ္ကြာဆိုၿပီး ကစားေနရင္း တန္းလန္း pause ကို ႏွိပ္ထားလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ခလုတ္လဲ၏။ ထိုကာလအတြင္း တဖက္သူ၏ စိတ္စ်န္၀င္စားမႈ၊ Game Tempo ကိုေလွ်ာ့ခ် လို႔ ရသည္ မဟုတ္လား။ အျပင္က တကယ့္ေဘာလံုးပြဲေတြလိုေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက လက္ရည္တူ၏။ သို႔ေပမယ့္လည္း တေယာက္ေယာက္က လက္ျမဴးတဲ့ ရက္မ်ဳိးဆိုလွ်င္ ဂိုးျပတ္ႏွင့္ ႏိုင္သလို၊ ဂိုးျပတ္ႏွင့္လည္း ရွံုးၾက၏။ ထိုစဥ္က မိမိလက္ထဲ ဂိမ္းခလုတ္ ရွိေနခ်ိန္သည္ ငယ္ဘ၀၏ အေပ်ာ္ဆံုးအခ်ိန္မ်ားထဲတြင္ တစိတ္တေဒသ အျဖစ္ ပါ၀င္၏။

photo from Google

ထို႔ျပင္ ဆိုင္ရွင္က ဘယ္ေလာက္ ေဆာ့မွာလည္း ဟု ေမးလွ်င္ စမွတ္ဟု ေျဖႏိုင္သူသည္ ဆရာႀကီး ျဖစ္၏။ ဂိမ္းေဆာ့ေဖာ္ ေဆာ့ဖက္မ်ားၾကား အထင္ႀကီး အားၾကရသူ ျဖစ္၏။ ဂိမ္းေဆာ့သူ အမ်ားစုက နာရီ၀က္၊ တနာရီေလာက္သာ အမ်ားဆံုး ေဆာ့ႏိုင္ၾကသည္ကိုး။ ထိုစဥ္က ဂိမ္းေဆာ့သူမ်ားၾကားတြင္ စမွတ္ဟု ေျပာၿပီး ေဆာ့ႏိုင္သူမ်ားသည္ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္သူမ်ား၊ မုန္႔ဖိုးမ်ားစြာ ရသူမ်ား ျဖစ္ၾက၏။

(၁၀) တန္း ေက်ာင္းသား ဘ၀တြင္ စမွတ္ဟု ေျပာၿပီး မေဆာ့ႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း၊ (၁၀) တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀ၿပီးေနာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ ထိုစဥ္က လူငယ္တိုင္း၏ အိပ္မက္ ျဖစ္သည့္ စမွတ္ဆိုၿပီး ေျပာကာ ေဆာ့လာႏိုင္ခဲ့၏။ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား အရြယ္တုန္းက ဂိမ္းေဆာ့ေကာင္းလို႔ အရိုက္ခံရဖူး၏။ (ထိုအေၾကာင္းကို ယခင္ကလည္း ေရးသားဖူး၏။ မဖတ္လိုက္ရသည့္ သူမ်ားအတြက္ အတန္ငယ္ ျပန္လည္ၿပီး ေျပာျပလို၏။) က်ဴရွင္ခ်ိန္ ေစာၿပီးလွ်င္ ဂိမ္းေဆာ့ေနၾကသည္မွာ ေန႔စဥ္လိုလို ျဖစ္ေနေတာ့၏။ တနာရီေလာက္ပဲ ေဆာ့လွ်င္ အိမ္သို႔ အခ်ိန္မီ ျပန္ေရာက္ႏိုင္၏။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ပိုင္း ဂိမ္းေဆာ့ရာသည္ကို ပိုမိုႏွစ္သက္လာေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔သည္ ယခင္ေဆာ့ကစားေနၾက တနာရီထက္ တနာရီခြဲ၊ ႏွစ္နာရီ စသည္ျဖင့္ အခ်ိန္တိုးလို႔လာေတာ့၏။

အိမ္ျပန္ေနာက္က်လို႔ အေမက ေမးလွ်င္ က်ဴရွင္မွာ ဆရာမက စာေတြ အမ်ားႀကီး တြက္ခိုင္းေနလို႔ ဆိုၿပီး ခပ္တည္တည္ႏွင့္ လိမ္ေတာ့၏။ အေမကလည္း ယံု၏။ တရက္ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ထိုဂိမ္းဆိုင္မွာ ဂိမ္းေဆာ့ေနေသာ က်ေနာ့္ကို အေမ ေတြ႕သြား၏။ အိမ္နားက ကုန္စံုဆိုင္တြင္ အေမလိုခ်င္သည့္ ပစၥည္း မရွိေသာေၾကာင့္ ယခုဂိမ္းဆိုင္ႏွင့္ တြဲဖြင့္ထားသည့္ ကုန္စံုဆိုင္သို႔ ေစ်းလာ၀ယ္ရင္းႏွင့္ က်ေနာ့္ကို ေတြ႔သြားျခင္း ျဖစ္၏။ အေမသည္ ဘာမွ် မေျပာပဲ အသာေလး အိ္မ္ျပန္သြား၏။ က်ေနာ္ပင္ မသိလိုုက္ေပ။ အိမ္ျပန္ေရာက္တာ့ ယခင္ရက္မ်ားအတိုင္း ဘာလို႔ ေနာက္က်သလဲဟု အေမက ေမး၏။ က်ေနာ္ကလည္း ယခင္အတိုင္း ေျဖ၏။ ထိုအခါမွ အေမက ဆရာမက ဂိမ္းဆိုင္မွ အိမ္စာေတြ တြက္ခိုင္းလိုက္တာေပါ့ ဟုတ္လား ဟု ဆိုေတာ့ က်ေနာ့္တြင္ ေျပာစရာ စကားမရွိေတာ့ေပ။ အေမ က်ေနာ့္ကို ရိုက္၏။ ေနာင္ထိုိသုိ႔ မလုပ္ရန္ ေျပာ၏။

photo from Google

အေမ ထံမွ အရိုက္ခံရၿပီးေနာက္ တပတ္ေလာက္တာ့ ဂိမ္းမေဆာ့ပဲ ေန၏။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ၀င္ေဆာ့လွ်င္လည္း မေဆာ့ပဲ က်ဴရွင္မွာသာ စာထိုင္တြက္ေနရင္း က်န္ခဲ့၏။ သို႔ေပမယ့္ ၾကာၾကာ ေတာင့္မခံႏိုင္ေပ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေခၚလြန္းသျဖင့္ ဂိမ္းဆို္င္သို႔ တဖန္ ျပန္ေရာက္ျပန္၏။ အိမ္ျပန္ေရာက္သင့္သည့္ အခ်ိန္ကုိ ေသခ်ာ တြက္ဆၿပီး ျပန္၏။ သို႔ေသာ္ တရက္သားမွာ ဂိမ္းထဲ စ်န္၀င္ေနၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္ ေက်ာ္သြားသည္အထိ ဂိမ္းေဆာ့ေနမိ၏။ က်ေနာ့္အေၾကာင္း သိသည့္ က်ေနာ့္အေမ ျဖစ္သျဖင့္ အေမသည္ က်ေနာ့္ကို ဂိမ္းဆုိင္မွာ လာရွာ၏။ ေတြ႔၏။ လူၾကားထဲ သရုပ္ပ်က္ေအာင္ အေမသည္ မည္သည့္အခါမွ် မလုပ္ေပ။ သားခဏေန ျပန္လာေနာ္ဟု မွာၿပီး ျပန္သြား၏။ အေမက ေလသံ ေအးေအး ေလးႏွင့္သာ မွာသြားျခင္း ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ထိုေလသံကို က်ေနာ္ သိ၏။ ထိုအသံသည္ တိုက္ပြဲေခၚသံ ျဖစ္၏။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္ အရုိက္ခံရ၏။ ေရွ႕တေခါက္ကထက္ ပိုဆိုး၏။ ယံုၾကည္မႈကို အလြဲသံုးစား လုပ္သည္ဟု ဆိုကာ ယခင္အေခါက္ကထက္ အေမ ပိုၿပီး ရိုက္၏။ ကိုယ့္အျပစ္ႏွင့္ ကိုယ္ ျဖစ္သျဖင့္ က်ေနာ္ မငိုေပ။ တုတ္ႏွင့္ ရိုက္သည္က မနာေပ။ အေမ၏ ယံုၾကည္မႈကို အလြဲသံုးစား မလုပ္ႏွင့္ စကားသည္ နာ၏၊ ရင္ထဲထိ နာ၏။ စိတ္လည္း မေကာင္းေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ေနာင္ ဂိမ္းမေဆာ့ ေတာ့ရန္ က်ေနာ္ ဆံုးျဖတ္လိုက္၏။ က်ေနာ္ အေမ့ကို သနား၏။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ပိုင္း စာသင္ခ်ိန္ေၾကာင့္ အမွန္တကယ္ က်ဴရွင္ေနာက္က်သည့္ အခါမ်ဳိးမွာ က်ေနာ္ မည္သို႔ပင္ ေျပာေျပာ အေမ မယံုေတာ့ေပ။ ယံုၾကည္မႈ တခုသည္ တည္ေဆာက္ရ ခက္ေပမယ့္ ပ်က္သြားဖို႔က အလြန္မွပဲ လြယ္ကူလြန္းလွ၏။

ဆက္ပါဦးမည္

Don Jaun

MSC 31