ကြၽန္ေတာ့္အစ္မႏွင့္ ဦးက်ားႀကီးမီး

ေႏြရာသီ ေရာက္ၿပီဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ မီးအေၾကာင္းပဲ ဆက္ေရးပါမည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ပိုစ့္ ေႏြရယ္ မီးရယ္
မႏၱေလးရယ္မွာ မႏၱေလး၏ နာမည္ႀကီးေသာ
ဦးက်ားႀကီးဝင္းမီးအေၾကာင္းေရးသားခဲ့ပါသည္။
ယခုလည္း ဦးက်ားႀကီးမီးႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး
ေရးစရာေလးမ်ားက်န္ရိွေနပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္
၏ အစ္မႏွင့္ ဦးက်ားႀကီးမီးလို႔ေခါင္းစဥ္တပ္ရပါအုံးမည္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔မႏၱေလးသည္ ယခင္က အိမ္တြင္းမႈ
လုပ္ငန္းေလးမ်ားလုပ္ကိုင္ၾကသည္။ ေနၾကာေစ့၊
ဇီးယို၊ မုန္႔မ်ိဳးစုံ၊ အခ်ဥ္ေပါင္းထုပ္ႏွင့္ ဘီစကစ္ထုပ္သည့္ တပိုင္တႏိုင္အိမ္တြင္းမႈလုပ္ငန္းေလးမ်ား
လုပ္ကိုင္ၾကသည္။ ေရာင္းေကာင္းသည့္သူမ်ားက လူငွါးေခၚ၍လုပ္ကိုင္ၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ့္အစ္မက
ဘီစကစ္ထုပ္သည့္အလုပ္ လုပ္သည္။ တစ္ေန႔
လုပ္ခ ၆က်ပ္ရသည္။ မနက္ ၈နာရီမွ ညေန
၅နာရီထိေနာက္ေက်ာတက္ေအာင္ ထုပ္ရသည္။

အစ္မ ဘီစကစ္ထုပ္သည့္အိမ္သည္ လမ္း၃၀ တြင္
ရိွသည္။ တ႐ုတ္အိမ္ျဖစ္သည္ တ႐ုတ္မ်ားသည္
စိတ္ရင္းေကာင္းသူရိွသလို ကပ္ေစးနဲသူလည္းရိွ
သည္။ အစ္မ ဘီစကစ္လုပ္သည့္ တ႐ုတ္မ်ားက
ကပ္ေစးနဲေပသည္။ မနက္ အလုပ္စဝင္သည့္အခ်ိန္မွ
ညေန အလုပ္ဆင္းသည့္အခ်ိန္ထိ အိမ္အျပင္သို႔
မထြက္ရေပ။ ထမင္းစား၊ အေပါ့အပါးသြာသည့္
ေနရာကို တစ္ေနရာတည္းေပးထားသည္။
တခါတေလ ပလပ္စတစ္အတြင္း တံဆိပ္မ်ား
ထည့္သည့္အခါ မၿပီး၍အိမ္ယူကာထည့္ရသည္။
ထိုအခါ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကဝိုင္းကူလုပ္ေပးရသည္။

ပလပ္စတစ္အိတ္ အေသးေလးအတြင္း တံဆိပ္
စာရြက္အေသးေလးမ်ားကို ထည့္ရသည္မွာ
လက္ဝင္လွသည္။ ေနာက္ေက်ာတက္ေပသည္။
အစ္မ မွာက ကြၽမ္းက်င္၍ သူထည့္သည့္အခါ
ျမန္ဆန္လွသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ပင္ တံဆိပ္ထည့္ပါမ်ားလာသၫ့္ခါ ျမန္ဆန္သြက္လာသည္။တံဆိပ္
ထည့္တာနဲ႔ မီးေလာင္သည့္အေၾကာင္း လမ္းလႊဲ
သြားသည္။ ဦးက်ားႀကီးဝင္း မီးေလာင္သည့္ေန႔က
အစ္မတို႔ အလုပ္သမား ၃ဦးသည္ အိမ္အေနာက္
ဖက္မွာ ဘီစကစ္ထုပ္ေနၾကသည္။

မီးေလာင္သျဖင့္ မီးသတ္ကားမ်ား ဥျသဆဲြ၍
ေမာင္းေနၾကသည္။ အစ္မတို႔မွာ အလုပ္ကို
အာ႐ုံစိုက္ေန၍ ပထမ မသိၾကပါ။ မီးမ်ားလာ၍
မီးသတ္ကားမ်ား အဆက္မျပတ္ဥျသဆြဲမွသာ
သိၾကေတာ့သည္။ မီးသတ္ကားသံၾကား၍
မီးဘယ္မွာေလာင္သလဲ သိခ်င္၍ အျပင္ထြက္
ၾကည့္မည္လုပ္ေသာအခါ ပိုင္႐ွင္တ႐ုတ္မက
အေဝးႀကီးပဲ အလုပ္ျပန္လုပ္ျကဟုေျပာသည္။
အစ္မတို႔မွာ အလုပ္သာလုပ္ေနေသာ္လည္း
မီးသတ္ကားသံမ်ားေၾကာင့္ စိတ္မေျဖာင့္ၾကေခ်။

အလုပ္လုပ္ေနၾကရင္း နာရီဝက္ခန္႔အၾကာမွာ
မီးေလာင္ေညႇာ္နံမ်ားရၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္
အစ္မသည့္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ဟုစိတ္မွာ ေအာင္းေမ့၍
ထြက္ၾကည့္ေလသည္။ ထိုအခါမွာေတာ့ အစ္မသည္
မ်က္လုံးႀကီးျပဴးကာ ထိတ္လန္႔စြာျဖင့္

”အမ္မေလး ဘုရားေရ မိစုတို႔ေရ မီးေတြ
မီးေတြ တို႔ေဘးအိမ္ေတာင္ ေလာင္ေနၿပီဟဲ့”

သူ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေအာ္ေျပာကာ ဖိနပ္ပင္
မစီးေတာ့ပဲ ဝင္းတံခါးေက်ာ္ကာေျပးေလေတာ့
သည္။ လမ္းတေလ်ာက္ ဖိနပ္မပါေျခဗလာျဖင့္
အိမ္သို႔ေျပးလာခဲ့သည္။ လမ္းတြင္ ဘူတာႀကီး
ႏွင့္ တ႐ုတ္တန္းကိုကူးသည့္ လူကူးဂုံးေက်ာ္တံတား
ေပၚတြင္ လူမ်ားျပည့္က်ပ္ေနသည္။ ထိုဂုံးေက်ာ္မွ
ျဖတ္ေက်ာ္မရသျဖင့္ အုတ္တံတိုင္းကိုေက်ာ္ကာ
အိမ္ရိွရာေျပးလာခဲ့သည္။

အိမ္ေရာက္၍ အေမာတေကာျဖင့္ အစ္မကေျပာ
သည္။

”အေမ ေျပးၾကစို႔ ေျပးၾကစို႔ မီးေတြက အမ်ားႀကီး
အေမတို႔ ေနရင္ေနခဲ့ က်ဳပ္ေတာ့ေျပးမွာပဲ”

ကြၽန္ေတာ္ အစ္ကိုႀကီးက အစ္မအားလႈပ္ရမ္းကာ
ပါးမ်ားကို ခပ္စပ္စပ္႐ိုက္ေလသည္။

”မီးေတြ မီးေတြ အလုပ္အိမ္ကိုစြဲေလာင္ေနၿပီး
ေျပးၾကစို႔ က်ဳပ္တို႔ဆီလည္းကူးလာႏိုင္တယ္”

အစ္မကို ေရတိုက္ကာ မီးမ်ားေလာင္ေနသည္ကို
လွမ္းၾကည့္ေနၾကသည္။ အေမက အစ္မကို
စိတ္ေအးေအးထားရန္ေျပာေနသည္။ မီးမ်ား
က အရိွန္အဟုန္ႀကီးစြာ ဆက္လက္ေလာင္ေနသည္။
မီးသတ္ကားသံမ်ားက ဆူညံစြာျဖင့္ မႏၱေလးၿမိဳ႕ႀကီးက ထိ္တ္လန္႔တုန္လႈပ္ဖြယ္ေကာင္းေလသည္။
မီးေဘးေ႐ွာင္သူမ်ားက အထုတ္ႀကီးအထုတ္ငယ္မ်ားသယ္ကာ ဆိုက္ကား၊ ေျခလ်င္ ၊ ကားမ်ားျဖင့္
လမ္းမမ်ားထက္ ျပည့္ၾကပ္ေနေပသည္။

အိမ္နီးခ်င္းမ်ားကလည္း အထုတ္မ်ားထုတ္ကာ
မီးေဘးေ႐ွာင္ၾကေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္း
အထုတ္ျပင္ၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ အစ္မမွာ
အိမ္မွာရိွသမ်ွ အဝတ္အစုတ္မ်ားပါမက်န္
မုံရြာ ငါးစပ္ေစာင္ႀကီးျဖင့္ထုတ္ကာ ေခါင္းေပၚ
ရြက္၍သြားေလေတာ့သည္။ နန္းေ႐ွ႕ရိွ ေဒၚႀကီး
၏ ဓမၼစၾက္ာရိပ္သာသို႔ အထုတ္မ်ားရြက္ကာ
ေျခလ်င္သြားၾကသည္။

ေဒၚျကီးရိပ္သာတြင္ အိပ္ၾကၿပီး မနက္မီးၿငိမ္းေသာအခါ အိမ္ျပန္ၾကသည္။ အိမ္သို႔ျပန္ေသာအခါ
အလာတြင္ မီးေလာင္သည့္အရိွန္ေၾကာင့္ ဇြဲျဖင့္
မ လာခဲ့ေသာ အထုတ္မ်ားကို အိမ္အျပန္မွာ
မသယ္ႏိုင္ မရြက္ႏိုင္ၾကေတာ့ေပ။ ထိုအထုတ္မ်ား
ရြက္သယ္ရသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို
ယခုအခါ အခ်ိန္ၾကာမွသာ မိသားစုေတြ ေျပာဆိုကာ ရီေမာႏုိင္ၾကပါေတာ့သည္။

@htwegyi
Photo credit
MSC.036