I go to Mahachai (Life Experiences No.4)

"ကဲ စားၾကေနာ္ အားရပါးရစား မဝရင္ ဒီမွာ ထမင္းဟင္းေတြ က်န္ေသးတယ္ တူေလးတို႔"
အနိမ္ရဲ႕ ဦးေလးျဖစ္သူမွ က်ေနာ္တို႔အား ေဖာ္ေရြစြာပင္ ဧည့္ခံေကြၽးေမြးေလသည္
ခရမ္းသီးငပိေထာင္း ျမစ္တာလေဘာ ငါးေလးအိုးကပ္ ဟင္းေတြနဲ႔ စားရသည္မွာ ၿမိန္လြန္းလို႔ ေခါင္းေတာင္မေဖာ္ႏိုင္ပါ

အနိမ္တို႔ ဦးေလးဆီကို ညမိုးခ်ဳပ္ခါနီးမွ ေရာက္တာျဖစ္သ၍ ေရမိုးခ်ိဳး ထမင္းစားေသာက္ၿပီးသည္ႏွင့္ ခရီးပန္းတာနဲ႔ ထမင္းၿမိန္တာေၾကာင့္ ဘာမွေတာင္ မလုပ္ႏိုင္ မ်က္လံုးကလည္း ေမွးလာတာနဲ႔ ၾကံဳတဲ့ေနရာ ေခါင္းခ်ၿပီး တန္းအိပ္လိုက္ေလသည္

"ထၾကေတ့ာ ငါတူတို႔ေရ"
မနက္မိုးေသာက္လင္းလာၿပီ မဟာခ်ိဳင္ရဲ႕ မနက္အာ႐ုဏ္ ေန႔သစ္မွာေတ့ာ အလုပ္သြားဖို႔အတြက္ အလုပ္သမားမ်ားမွာ လမ္းမေပၚမွာ စီကားေနသည္

အနိမ္တို႔ဦးေလးေနတဲ့ တိုက္က ကားလမ္းမနဲ႔ နီးသလို စက္ရံု အလုပ္ရံုတို႔ႏွင့္လည္း နီးေလးသည္

"ကဲ ငါ့တူတို႔က မေန႔ညေနကမွ ေရာက္လာတာဆိုေတ့ာ ဒီေန႔ေတ့ာ ခဏ အနားယူလိုက္ၾကအံုး ဒီေန႔ေတ႔ာ ဦးကေတ႔ာအလုပ္မဆင္းေတ့ာဘူး ငါ့တူတို႔ အလုပ္လုပ္ဖို႔အတြက္ ဦးအလုပ္ထြက္႐ွာေပးမယ္"

အနိမ္ "အေဒၚေကာ ဦးေလး"

ဦးေလး "မင္းအေဒၚ ငါ့မိန္းမကေတ့ာ မင္းတို႔ေတြ အိပ္ယာမထခင္ကတည္းက အလုပ္သြားၿပီ"

မဟာခ်ိဳင္ကို အခုမွ စေရာက္တဲ့ က်ေနာ္တို႔ကို အနိမ္ရဲ႕ ဦးေလးျဖစ္သူမွ အခုလို ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြနဲ႔ ဆက္ဆံရံုတင္မက အလုပ္လုပ္ဖို႔အတြက္ပါ စီစဥ္ေပးအံုးမည္ဆိုေတ့ာ အင္မတန္မွ စိတ္သေဘာထားေကာင္းလိုက္တဲ့ ဦးေလးႀကီးလင္မယားကို က်ေနာ့္စိတ္ထဲတြင္ေတ့ာ ေက်းဇူးေတြ တင္ေနမိသည္

"ဒာနဲ့ ဦးအျပင္သြားတုန္း အိမ္ထဲမွာပဲေနၾကေနာ္ အခုမွ စေရာက္တာဆိုေတ့ာ ဒီနားတစ္ဝုိက္မွာ ပုလိပ္ေတြက အျမဲက်က္စားေနတာ လူစိမ္းဆိုရင္ မသကၤာတာနဲ႔ စံုစမ္းေမးျမန္းၿပီး ဘာဒ္မ႐ွိရင္ ဖမ္းခံထိေနအံုးမယ္ ကဲ ဦးသြားလိုက္အံုးမယ္နာ္"
ဦးေလးႀကီးျဖစ္သူမွာ က်ေနာ္တို႔အား ေသခ်ာမွာၿပီး အျပင္သို႔ ထြက္သြားေလသည္

ေန႔လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ေလာက္တြင္ ဦးေလးႀကီး ျပန္ေရာက္လာသည္ လက္ထဲမွာလည္း ထမင္းဟင္းထုတ္ေတြလည္း ဆြဲလည္းသည္

"ေရာ့ ငါ့တူတို႔စားဖို႔အတြက္ အျပင္ကေနပဲ ဝယ္လာလိုက္ေတ့ာတယ္ မင္းတို့အေဒၚ အလုပ္က ျပန္လာမွပဲ ေကာင္းေကာင္းခ်က္ေကြၽးေတ့ာမယ္ အခုေတ့ာ ဆိုင္ထၼင္းဟင္းပဲ စားလိုက္ၾကေတ့ာ"

"ဟာ ရပါတယ္ဦးေလးရယ္ အားစရာႀကီးဗ်ာ"

"ရပါတယ္ကြာ အားနာစရာမလိုဘူး ၾကံဳတုန္းေကြၽးရတာ ဟဲဟဲ"
ဦးေလးႀကီးမွာ သေဘာလည္း ေကာင္းသလို ေပ်ာ္တတ္ပံုလည္းရသည္

အနိမ္ "ဦးေလး အလုပ္သြား႐ွာတာ ရခဲ့လာဗ်"

ဦးေလး "ရခဲ့တာေပါ့ကြာ ဒီမွာ အလုပ္ေတြမ်ား ေပါလို႔"

အနိမ္ "ဘာအလုပ္ရခဲ့လည္းဟင္"

ဦးေလး "အလုပ္ေတြကေတ့ာ စံုလို႔ပါပဲ စက္ရံု/အလုပ္ရံုႀကီးေတြ လုပ္ခ်င္ရင္ေတ့ာ စမက္ခ တက္ႏိုင္မွရမယ္ စမက္ခမတက္ႏိုင္ရင္ တစ္ျခားရတဲ့ အလုပ္ေတြလည္း႐ွိတယ္"

အနိမ္ "စက္ရံု/အလုပ္ရံုႀကီးေတြမွာ လုပ္မယ္ဆိုရင္ စမက္ခက ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေပးရလည္းဦး"

ဦးေလး "ဘတ္ငါးေထာင္ေက်ာ္တယ္ ငါ့တူတို႔ ေပးႏိုင္လို႔လား"

အနိမ္ "ဟာ စမက္ခက မ်ားလွခ်ည္လား စမက္ခ မေပးရတဲ့ အလုပ္ေတြေကာ ႐ွာမေတြ႔ဘူးလားဦး"

ဦးေလး "စမက္ခ မေပးရတဲ့ အလုပ္ေတြလည္း ႐ွာေတြ႔ပါတယ္ကြာ ဒါမယ့္ ငါ့တူတို႔ လုပ္ႏိုင္ပါ့မလား"

"ဘာအလုပ္လဲဟင္"
စိတ္ဝင္စားလို႔ က်ေနာ္ဝင္ေမးမိသည္

ဦးေလး "ငါးရံုေတြမွာ ငါးေရြး ငါးတင္ ငါးခ် ငါးဆြဲ ပင္ေတ့ာပင္ပန္းတယ္ ၿပီးေတ့ာ ေလွလိုက္တာ ငါးေလွ ခ႐ုေလွေတြ ေလွလိုက္တာက ငါ့တူေတြ မလုပ္ပါနဲ႔ကြာ ေရထဲ အႏၱရာယ္မ်ားပါတယ္"

က်ေနာ္ "ဒါနဲ႔ စမက္ခေတြက ဘယ္သူ႔ေပးရနာလဲ"

ဦးေလး "အလုပ္ရံု မန္ေနဂ်ာနဲ႔ အလုပ္စမက္ေပးတဲ့ ဝဏၰ(အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္) သူတို႔ေတြကိုေပးရတာ ၿပီးရင္ သူတို႔ေတြ တစ္ေယာက္တစ္ဝက္ ခြဲၿပီးေတ့ာ ယူၾကတယ္)

ဟူးး စိတ္ဓာတ္ပါက်သြားတယ္ အလုပ္ေတြကလည္း မဟာခ်ိဳင္မွာ ေပါေတ့ာေပါပါတယ္ အလုပ္ေကာင္းေကာင္း လုပ္ခ်င္ရင္ ေပးရတဲ့ စမက္ခကလည္း မ်ားလိုက္တာ....

ေန႔လည္ 12နာရီေက်ာ္ေလာက္တြင္ ဦးေလးႀကီးရဲ႕ မိန္းမျဖစ္သူ ေရာက္ခ်လာသည္

ဦးေလး "ဟာ မိန္းမ ဘာလို႔ျပန္လာတာလဲ"

"ဟုတ္တယ္ ေတာ္ေရ ကေလးေတြအတြက္ အလုပ္႐ွာခိုင္းထားတာ ငူတူတူ အတတနဲ႔ ေတ့ာ္ကိုစိတ္မခ်လို႔ ျပန္လာတာ"

ဦးေလး "ဟာာ ဒီမိန္းမ ငါလုပ္လိုက္ရ ငါ့ကိုမ်ား ကေလးေတြေ႐ွ႕မွာကြာ"

"ကြၽန္မတို႔ အလုပ္ရံုမွာလည္း အလုပ္သမားေခၚေနတယ္ ကေလးေတြ လုပ္မလား ေမးမလို႔ အ့ာေၾကာင့္ျပန္လာတာ"

ဦးေလး "ဟ မိန္းမ မင္းတို႔အလုပ္ရံုမွာ စမက္ခ 7ေထာင္ေက်ာ္ေတာင္ေပးရတာ ဒီေလာက္မ်ားတာ ကေလးေတြက မတက္ႏိုင္ဘူးေလကြာ"

"ဒါဆို ေဘးနားအိမ္က မင္းထင္တို႔ညီ သြားလုပ္တဲ့ ပုစြန္ရံုမွာလည္း အလုပ္သမားေခၚေနတယ္"

ဦးေလး "တယ္ ဒီမိန္းမ မင္းကြာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ မင္းထင္တို႔ညီ သြားလုပ္တဲ့ ပုစြန္ရံုမွာ ပုဒ္ျပတ္လုပ္ရတာ ေန႔စားနဲ႔မရဘူး ပုစြန္မခြာတတ္ရင္ ေန႔စားေတာင္ မကိုက္ဘူး ၿပီးေတ့ာ အဲ့အလုပ္ရံု သရဲေျခာက္လို႔ဆိုၿပီး မင္းထင္တို႔ညီ မလုပ္ပဲနဲ႔ ျပန္လာတယ္ေလကြာ"

"ေတာ္ကလည္း႐ွင္ သရဲေျခာက္တယ္ဆိုတာ ေကာလဟာလေတြပါ သူတို႔ဟာသူတို႔ မလုပ္ခ်င္လို႔ ျပန္လာတာေနမွာ ၿပီးေတ့ာ အဲ့မွာက အခန္းေတြဘာေတြလည္း အလကားေပးတယ္႐ွင့္ ကေလးေတြက အျပင္မွာ တစ္ျခားအလုပ္ ရွာလုပ္မယ္ထားအံုး သူတို႔ေတြ အခန္းငွါးေနရမယ္ စမက္ခလည္း ေပးရဦးမယ္"

အနိမ္ "ဦးေလးတို႔ လင္မယား ေျပာေနတာကို နားေထာင္ေနတာနဲ႔တင္ ေခါင္းေတြပါမူးလာၿပီ ခုနက အေဒၚေျပာတဲ့ မင္းထင္တို႔ညီ သြားလုပ္တဲ့ ပုစြန္ရံု စိတ္ဝင္စားတယ္ သြားလုပ္မယ္ဗ်ာ"

"ကဲ မင္းတို႔ေကာ ဘယ္လိုသေဘာရလည္း စိတ္ဝင္စားလား သရဲေၾကာက္ရင္ေတ့ာ မသြားနဲ႔"
အနိမ္ျဖစ္သူမွာ က်ေနာ္တို႔အား တိုင္ပင္ေလသည္ ေသခ်ာစဥ္စားၾကည့္သည္ အခုမွ မဟာခ်ိဳင္ကို စေရာက္တာဆိုေတ့ာ ရရာအလုပ္ကို လုပ္မွျဖစ္မည္ ေ႐ွ႕လ အိမ္ကို ပိုက္ဆံမပို႔ႏိုင္ရင္ အေဖနဲ႔အေမ ေမ်ွာ္ေန႐ွာေတ့ာမည္ ဒီလလည္း ပို
က္ဆံမပို႔ႏိုင္ေတ့ာ အက်ိဳးအေၾကာင္း ဖုန္းဆက္ေျပာထားရသည္

က်ေနာ္ "ေအးး စမက္ခမကုန္ အခန္းမကုန္ဘူးဆိုေတ့ာ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္သြားလုပ္မယ္ကြာ"

က်ေနာ္တို႔ သူငယ္သံုးေယာက္ထဲတြင္ အနိမ္နဲ႔က်ေနာ္ကလြဲရင္ က်န္တဲ့တစ္ေယာက္က သရဲေၾကာက္တတ္သည္ သူကေတ့ာ အင္တင္တင္နဲ႔ သိပ္မသြားခ်င္ေပ ခိြခိြ ဒါမယ့္ က်ေနာ္နဲ႔အနိမ္သြားရင္ သူလည္းမလိုက္လို႔မရပါ လိုက္ရေတ့ာသည္

အနိမ္ "ဒာနဲ႔ အဲ့ဒီ့ပုစြန္ရံုက အခုေနတဲ႔ေနရာနဲ႔ ေဝးလား နီးလား ဦးေလး"

ဦးေလး "နီးေတ့ာလည္း သိပ္မနီးသလို ေဝးလည္းမေဝးဘူး ဒီကေန ဆိုင္ကယ္နဲ႔သြားရင္ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ပဲကာတယ္"

အနိမ္ "ဟာ ဒါဆိုလည္း အလုပ္႐ႈပ္ခံမေနနဲ႔ေတ့ာ ဦးေလး အဲ့ဒီမွာပဲ က်ေနာ္တို႔ေတြ သြားလုပ္လိုက္ေတ့ာမယ္"

"ကဲ ဒါဆိုရင္ ငါ့တူတို႔ အဲ့ပုစြန္ရံုမွာ သြားလုပ္ခ်င္ရင္ ညေန ေနေအးတာနဲ့ ဦးေလးလိုက္ပို႔ေပးမယ္"

ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ေတြကုိ အနိမ္ရဲ႕ ဦးေလးျဖစ္သူမွ ပုစြန္ရံု ကီလိုစား ပုစြန္အခြံ႔ ပုဒ္ျပတ္ခြာရန္ လိုက္ပို႔ေပးေလသည္

က်ေနာ္တို့ေတြ အလုပ္ေ႐ွ႕သို႔ေရာက္သည္ႏွင့္ အနိမ္ရဲ့ဦးေလးမွာ တံခါးဝတြင္႐ွိေသာ ဘဲလ္ခလုပ္အား ႏွိပ္လိုက္ေလသည္ ခဏေလာက္အၾကာတြင္ လူတစ္ေယာက္ထြက္လာေလသည္

"ဘယ္သူေတြလည္း ဘယ္သူနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္လို႔လည္းခင္ဗ်"
အလုပ္ရံုထဲမွ ထြက္လာေသာသူမွာ ျမန္မာအလုပ္သမားပျဲဖစ္ေလသည္ က်ေနာ္တို႔အား တံခါးမဖြင့္ေပးမွီ အထဲကေနၿပီး အရင္ဆံုး စစ္လား ေမးလား လုပ္ေသးသည္

ဦးေလး "ဒီမွာ အလုပ္လုပ္ဖို႔အတြက္ အလုပ္လာစမက္တာပါ ဒါနဲ႔ ျမန္မာအလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္(ဝဏၰ)႐ွိလားမသိဘူး ဝဏၰက ဦးရဲ႕မိတ္ေဆြပာပဲကြယ္"

"ေျသာ္ ဟုတ္လား ႐ွိပါတယ္ ခဏေစာင့္ေန က်ေနာ္ ဝဏၰကို သြားေခၚေပးမယ္"
တံခားမဖြင့္ေပးေသးပဲ က်ေနာ္တို႔အား အျပင္မွာ ေစာင့္ခိုင္းၿပီး အထဲသို႔ ျပန္ဝင္သြားေလသည္

"ဟာ ဘာတုန္းဟ အထဲမဝင္ခိုင္းပဲ အျပင္မွာ ေစာင့္ခိုင္းထားေသးတယ္"

"အဲ့လိုလည္း မထင္နဲ႔ေလကြယ္ ဒီမွာ လုပ္ေနတဲ့ လူေတြအကုန္လံုးက ဘာဒ္မ႐ွိၾကဘူးေလ အျပင္ကလာတဲ့လူစိမ္းကို ဘယ္သူဘယ္ဝါဆိုတာ မသိပဲနဲ႔ သူလည္း ဘယ္တံခါးဖြင့္ေပးရပါ့မလဲ မေတာ္လို႔မ်ား ပုလိပ္(သို႔)ပုလိပ္ေခြး ဘာညာျဖစ္ေနမွာ စိုးလို႔ပါ"

"ေျသာ္ အဲ့လိုလား"
ဦးေလးႀကီး႐ွင္းျပမွပဲ တံခါးမဖြင့္ေပးေသးသည့္အေၾကာင္းရင္းကို က်ေနာ္နားလည္သေဘာေပာက္သြားသည္

တစ္ေအာက္ေလာက္အၾကာတြင္ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္အရြယ္ ဗိုက္ရြဲရြဲနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ ထြက္လာေလသည္ ၾကည့္ရတာ ဝဏၰဆိုတာ သူလားမသိေပ

"ဟာ ကိုေမာင္ပါလား ဘာလာလုပ္တုန္းဗ်"

ဦးေလး "ဟုတ္တယ္ ဝဏၰေရ ဒီမွာ ေကာင္ေလးေတြ အလုပ္လုုပ္မယ္ဆိုလို႔ လာပို႔ေပးတာဗ်ာ"

"ေျသာ္ ဟုတ္လား ဒါဆိုလည္း လာေလဗ်ာ အထဲဝင္ၾကခ်ည္"
ျမန္မာဝဏၰျဖစ္သူမွ က်ေနာ္တို႔အား အထဲေပးေလသည္

အထဲသို႔ေရာက္သည္ႏွင့္ အလုပ္ရံုရဲ႕ အနေထား ေဘးဘီဝဲယာကို က်ေနာ္တစ္ခ်က္႐ိႈးၾကည့္လိုက္သည္

အလုပ္ရံုနဲ႔ အလုပ္သမားမ်ား ေနတဲ့အေဆာင္ကို အလယ္တည့္တည့္ရေနၿပီး အုတ္တံတိုင္းကာထားသည္ ထိုအုတ္တံတိုင္းရဲ႕ အလယ္မွ တစ္ခါ လူဝင္လူထြက္ေပါက္ ေဖာက္ထားသည္ ခုနက က်ေနာ္တို႔ဝင္လာခဲ့တဲ့ ျခံဝင္းတံခါးကေတ့ာ အလုပ္ဘက္ျခမ္းတြင္ တစ္ခုထဲထားထားသည္ အလုပ္သမားေတြေနဖို႔ ေပးထားတဲ့အေဆာင္ကေတ့ာ လံုးခ်င္းႏွစ္ထပ္တိုက္ႏွင့္ ေအာက္ဘက္တြင္လည္း တိုက္ခန္းတန္းလ်ားအေဆာင္ေတြလည္း သီးသန္႔ေပးထားသည္ အရင္က ဘန္ေကာက္မွာ ပန္းရံလုပ္တုန္းက ေနခဲ့ရတဲ့ အဆာင္ထက္ ဆီနဲ႔ေရ ကြားျခားလွသည္ ၿပီးေတ့ာ အလုပ္သမားမ်ားေနတဲ့အေဆာင္ဘက္ျခမ္းတြင္ ကုန္စံုဆိုင္ တစ္ဆိုင္လည္း႐ွိေသးသည္

ဝဏၰ "အလုပ္ လုပ္ၾကမွာ ညီေလးတို႔ေတြလား"

"ဟုတ္ပါတယ္ က်ေနာ္တို႔သူငယ္ခ်င္း သံုေယာက္ပါခင္ဗ်ာ"

ဝဏၰ "ေအး ေအး ဟုတ္ၿပီ အလုပ္ကေတ့ာ ရပါတယ္ ဒါမယ့္ ဒီမွာက ပုဒ္ျပတ္လုပ္ရမွာေနာ္ ေန႔စားနဲ႔မရဘူး ကိုယ္လုပ္ႏိုင္ရင္ လုပ္ႏိုင္သေလာက္ရမယ္ အစပိုင္း မလုပ္တတ္ခင္ေတ့ာ ပိုက္ဆံေတ့ာ သိပ္ရမွာမဟုတ္ဘူး ေနာက္ပိုင္းတတ္သြားရင္ေတ့ာ ေအးေဆးျဖစ္သြားလိမ့္မယ္"

"ဟုတ္ကဲ့ ပုဒ္ျပတ္လုပ္ရလည္း ရပါတယ္ အဓိက အလုပ္နဲ႔ ေနဖို႔ အဆင္ေျပရင္ ရပါၿပီ"

ဝဏၰ "ေနဖို႔ကေတ့ာ ေဟာ ဟိုက ႏွစ္ထပ္တိုက္က အေပၚမွာ အခန္းလြတ္တစ္ခန္းေတ့ာ႐ွိတယ္ ႀကိဳက္ရင္ေတ့ာေနေပါ့ အကယ္၍ မႀကိဳက္ဘူးဆိုရင္ တစ္ျခားအခန္းလြတ္ေတြ မ႐ွိေသးေတ့ာ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ လူခြဲၿပီးေတ့ာ သူမ်ားနဲ႔ စုေပါင္းၿပီး ေနမွပဲရမယ္"

"ဟုတ္ကဲ့ က်ေနာ္တို႔ေနမယ့္ အခန္းကို တစ္ခ်က္တက္ၾကည့္လို႔ ရမလားခင္ဗ်ာ"

ဝဏၰ "ေအး တက္ၾကည့္ေလကြာ ရပါတယ္ကြ"

က်ေနာ္တို႔ေတြ တိုက္ေပၚတက္ၿပီးေတ့ာ အခန္းတက္ၾကည့္ေလသည္

"ဟာ မဆိုးဘူးပဲကြ အခန္းက အက်ယ္ႀကီးပဲကြ ေရခ်ိဳးခန္းေတြပါ အၿပီးပါတယ္ တို႔သံုးေယာက္တင္မဟုတ္ဘူး အခန္းက လူ7ေယာက္ေလာက္ေတာင္ ေနလို႔ရတယ္"
က်ေနာ္တို့ေတြ ေနမယ့္အခန္းကိုၾကည့္ၿပီးေတ့ာ ေက်နပ္ေနမိသည္ ထိုခ်ိန္တြင္ ေဘးခ်င္းကပ္ရပ္အခန္းက လူတစ္ေယာက္ ထြက္လာၿပီး ေျပာေသာစကားမွာ....

"မင္းတို႔ေတြ ဘယ္ႏွရက္ ေနႏိုင္မလည္း ေစာင့္ၾကည့္ရတာေပါ့ကြာ"

"ဟာ ဟင္ အမ္"
က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္သား ေၾကာင္သြားသည္

ဝဏၰ "ကဲ ဘယ္လိုလဲ အခန္းေနဖို႔ အဆင္ေျပလား"

"ဟုတ္ကဲ့ ေျပပါတယ္ခင္ဗ်"
အဆင္မေျပလည္း ေျပရေတ့ာမွာပဲ တစ္ျခားေနဖို႔ အခန္းလြတ္လည္း မ႐ွိပါ

"ကဲ ငါတူတို႔ ဒါဆိုလည္း ဦးျပန္ေတ့ာမယ္ေနာ္ မၾကာ မၾကာလည္း ဦးဆီလာလည္ေပါ့ကြာ"

"ဟုတ္ကဲ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဦး"
အနိမ္ရဲ႕ဦးေလးျဖစ္သူမွာ က်ေနာ္တို႔အား ထားခဲ့ၿပီးေတ့ာ ျပန္သြားေလေတ့ာသည္
"
"
"
"
"
အပိုင္းငားအား
ဆက္လက္အားေပးၾကပါရန္

ေက်းဇူးတင္ထိုက္သူမ်ားႏွင့္တစ္ကြ steemit myanmar အဖြဲ႔သားမ်ား အားလံုးကိုလည္း ေက်းဇူးအထူးတင္႐ွိပါသည္။

MSC 160
Author: @KoLinn (ထိုင္းႏိုင္ငံေရာက္ အေတြ႔ၾကံဳမ်ား)