SUNDAY, SEPTEMBER 9, 2012
ကမၻာ့အႀကီးဆံုးစာအုပ္
*** ေက်ာက္ထက္အကၡရာတင္ပံု…
…မင္းတုန္းမင္းႀကီးက ဘုရားႏွဳတ္ကပါဌ္ေတာ္ေတြကို ကမၻာတည္ တာနဲ႔အမွ် မေပ်ာက္မပ်က္ တည္ရွိေနေအာင္ သာသနာပတဲ့အခ်ိန္အထိ တည္ေစဖို႔ ေက်ာက္ေပၚမွာ ေရးထိုးထားခဲ့ခ်င္တာဆိုေတာ့ ပိဋကတ္ေတာ္ ေက်ာက္စာဟာ အမွားအယြင္း ကင္းတဲ့မူ ျဖစ္ရမယ္။ ကင္းေအာင္လည္း လူူ႔ လံု႔လ၊ လူ႔ အစြမ္းနဲ႔ ျဖစ္ႏိုင္တာကို အားလံုးလုပ္ေဆာင္မယ္ဆိုၿပီး ဆရာေတာ္၊ သံဃာေတာ္ေတြနဲ႔ စည္းေ၀းတိုင္ပင္ၿပီး သူ႔ေခတ္ သူ႔အခါက ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အေကာင္းဆံုးေတြကို ႀကီးမားလွတဲ့ေစတနာ၊ ျပည့္၀တဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ လုပ္ေဆာင္သြားခဲ့ပါတယ္။
…ဗုဒၶသာသနာေတာ္ စင္စင္ၾကယ္ၾကယ္ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းနဲ႔ ကာလမ်ားစြာ တည္ထြန္းရစ္ေစခ်င္တယ္ဆိုတာ မင္းတုန္းမင္းႀကီးရဲ႕ ပကတူးက ဆႏၵပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သူမင္းအျဖစ္ကို ေရာက္လို႔ ၄ ႏွစ္ပဲ ရွိေသးတယ္။ မႏၱေလးၿမိဳ႕ကို မတည္ရေသးဘူး။ ဘုရားေဟာၾကားေတာ္မူတဲ့ သုတ္၊ ၀ိနည္း၊ အဘိဓမၼာဆိုတဲ့ ပိဋကတ္သံုးပံုဟာ ျမန္မာမင္းအဆက္ဆက္ ထပ္ကာထပ္ကာ လက္နဲ႔ေရး ကူးလာခဲ့ၾကတာမို႔ ကူးပါမ်ားေတာ့ မွားတာေတြ ပါရွိေနလိမ့္မယ္။ သူတတ္ႏိုင္သေလာက္ မတိမ္းမယိမ္း မွန္ကန္ေသခ်ာေအာင္ လုပ္ေဆာင္ လိုတယ္ဆိုၿပီး ပိဋကတ္သံုးပံုကို ၁၂၁၈ ခုႏွစ္မွာ အသစ္တစ္ဖန္ ေရႊေရး၊ မင္ေရး၊ ကညစ္ေရး ၃ မ်ဳိး ၃ စားနဲ႔ “ေပထက္အကၡရာ” တင္တယ္လို႔ ေခၚတဲ့ ေပေပၚမွာ ေရးကူးတာေတြ လုပ္ေစပါတယ္။
…ဒီလို မတင္ခင္ အမွန္ကန္ဆံုးျဖစ္ေအာင္ “သာသနာျပဳဆရာေတာ္ႀကီး” လို႔ေခၚတဲ့ သာသနာပိုင္အမွဴးျပဳတဲ့ တံဆိပ္ရပိဋကတ္မ ဆရာေတာ္ ၄ ပါး၊ စာၾကည့္ဆရာေတာ္ ၃၀၊ စာတည္းဆရာေတာ္ ၅၀၊ ပရိယတ္တတ္ သံဃာ ၅၀ တို႔က ေရးကူးမယ့္စာေတြ မွန္ မမွန္ ၊ ေစ့စပ္ ေသခ်ာစြာ စစ္ေဆးၾကည့္ၾကတယ္။ မွန္ကန္ၿပီဆိုမွ ပိဋကတ္တိုက္စိုး၊ ေသြးေသာက္ႀကီး၊ တိုုက္ေစာင့္၊ အၾကပ္၊ အစုေရး၊ ပိဋကတ္ေရး စတဲ့ အမႈထမ္း ၁၀၀ ေက်ာ္က ကညစ္နဲ႔ စုတ္နဲ႔ ေရးၾကတယ္။
…ဒီလိုေရးေနခိုက္မွာ အၿမဲမျပတ္ ၾကတ္မတ္ျပင္ဆင္ၾကည့္ရႈဖို႔…
(၁) ဒကိၡဏာရာမ ဆရာေတာ္
(၂) စီးေတာ္ ျမင္း၀န္တိုက္ ဆရာေတာ္
(၃) ဆီးဘန္းနီ ဆရာေတာ္ တို႔က တာ၀န္ယူၾကျပန္တယ္။
…ေရးၿပီးတဲ့အခါ သူတို႔ေခတ္က စာအေရးေကာင္းတဲ့ လူေတြျဖစ္တဲ့ လြတ္စာေရး၊ ရံုးစာေရးတို႔က ဒီဃ၊ ရႆ၊ ဣ၀ဏ္၊ ဥ၀ဏ္၊ နိဂၢဟိတ္၊ အက်အန၊ မူပ်က္ မူပို၊ အက်အေပါက္၊ အမွားအယြင္း မရွိေစရေအာင္ တည္းျဖတ္ေစပါသတဲ့။
…ကညစ္တို႔ စုတ္တို႔ ကိုင္ၿပီး စာကို လက္နဲ႔ ကူးေရးတဲ့အခါ ေရးခ်ထည့္ရမွာ မထည့္မိ၊ မထည့္ရမွာ ထည့္မိတတ္တယ္။ လံုးႀကီးတင္နဲ႔ လံုးႀကီးတင္ဆန္ခတ္လည္း မွားေရးတတ္တယ္။ သိရီလို႔ ေရးရမွာကို သီရီလို႔ ေရးတာမ်ဳိးေပါ့။ တေခ်ာင္းငင္နဲ႔ ႏွစ္ေခ်ာင္းငင္ မွားေရးတတ္တယ္။ ပုရိသလို႔ ေရးရမွာကို ပူရိသလို႔ ေရးတာမ်ဳိးေပါ့။ ေသးေသးတင္ထည့္ဖို႔ ေမ့တာတို႔လည္း ရွိတတ္တာကိုး။
…ဒါေၾကာင့္ လြတ္စာေရးေတြကို ထပ္ၿပီး အစစ္ခိုင္းရတာ ျဖစ္တယ္။ အဲဒါၿပီးမွ တံဆိပ္ေတာ္ရ စာတည္း ဆရာေတာ္၊ စာၾကည့္ဆရာေတာ္ေတြက တည္းၾက၊ ၾကည့္ၾကျပန္တယ္။
…ေပစာေရးတယ္ဆိုတာ အဲဒီေခတ္က ေရးခ ေပ ၁ အဂၤါကို က်ပ္ သံုးဒဂၤါး ၁ ျပား ရသတဲ့။ ၁ အဂၤါဆိုတာ ၁၂ ခ်ပ္၊ က ကာ ကိ ကီ ကံ ကား အထိေပါ့။ စာမ်က္ႏွာ ၂၄ မ်က္ႏွာ၊ တစ္မ်က္ႏွာမွ ပွ်မ္းမွ် စာ ၈ ေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ ၁ အဂၤါ စာ ၁၉၂ ေၾကာင္း ေလာက္ ရွိပါတယ္။ စာေရးေကာင္းသူတိုင္း တစ္ေန႔ကို ၁ အဂၤါ မၿပီးဘူး။ စာကို ငံုမိတဲ့လူမွ ၿပီးတယ္။ ဥပမာ “ေရွးသေရာအခါ ဗာရာဏသီျပည္၌” ဆိုတာကို ေရွးသေရာအခါမွာ တစ္ခါ လွမ္းၾကည့္၊ ဗာရာဏသီ တစ္ခါၾကည့္၊ ျပည္၌ တစ္ခါၾကည့္ေနရင္ အေရးေႏွးတာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ေပေရးမွာ စာမွားေရးမိရင္ ေရးမိတဲ့ အမွားစာလံုးရဲ႕အလယ္မွာ ဗိႏၵဳဆိုတဲ့ အေျပာက္ကေလး ကညစ္နဲ႔ ထိုးေဖာက္ပစ္ထား ခဲ့ရတယ္။ အေျပာက္ပါတဲ့စာလံုးကို ဖတ္တဲ့လူက စာမွားမို႔ ထည့္မဖတ္ေတာ့ဘူး။ စာတစ္မ်က္ႏွာမွာ ၃ႀကိမ္ေတာ့ အမွားခံတယ္။ ၄ ႀကိမ္ထိ မွားေနရင္ ေရးလက္စကိုရပ္ ေပသစ္ယူၿပီး အစကေန အသစ္ ျပန္ေရးေပးရတယ္။ ေရွးက ဓမၼဒါနျပဳခ်င္ရင္ ဘုန္းႀကီးကို ဒကာက ၀တၳဳလွဴတယ္။ ဘုန္းႀကီးက “စာေရးဟတၳၠကံ” ေခၚတဲ့ ေပစာေရးသမားကို ေက်ာင္းေခၚၿပီး တစ္အဂၤါ ၁ိ ႏႈန္းနဲ႔ အေရးငွားေပးၿပီး ပူေဇာ္ေစပါတယ္။
…လႊတ္စာေရးေတြ စစ္ၿပီးတဲ့ စာကို တံဆိပ္ေတာ္ရ ဆရာေတာ္ေတြက တစ္ႀကိမ္ထပ္ၿပီး တည္းေသးတယ္။ ၾကည့္ေသးတယ္။ ၿပီးမွ အဆံုးသတ္ လက္ခံတယ္။ အဲဒီ ေရႊေရး၊ မင္ေရး၊ ကညစ္ေရး ပိဋကတ္သံုးပံု စာထုပ္ေပါင္း ၂၀၀ ေက်ာ္၊ စာအဂၤါ ႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္ကို ေရးထိုးအၿပီး ၆ ႏွစ္ၾကာတဲ့အခါ အမရပူရ ပိဋကတ္တိုက္ေတာ္ ကေနၿပီး မႏၱေလးေတာင္ေျခက ပိဋကတ္တိုုက္ေတာ္မွာ ဒီစာထုပ္ေတြကို ေျပာင္းေရႊ႕ထားရွိပါတယ္။ (ပိဋကတ္တိုက္ေတာ္ဟာ ေက်ာက္ေတာ္ႀကီးဘုရားေျမာက္ဘက္ မႏၱေလးေတာင္ေျခမွာ ရွိခဲ့တယ္။ အခုေနရာသာ က်န္ေတာ့တယ္။)
…ပိဋကတ္သံုးပံုကို ေရႊေရး၊ မင္ေရး၊ ကညစ္ေရး ၃ မ်ဳိးနဲ႔ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း ေရးတင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ၄ ႏွစ္အၾကာမွာ ေက်ာက္ထက္အကၡရာတင္ဖို႔ ေက်ာက္ဖ်ာႀကီးေတြေပၚမွာ ေရးထြင္းဖို႔ ဆႏၵျဖစ္ျပန္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ စက်င္ေတာင္က ေက်ာက္ျပားေတြကို နန္းေတာ္ထဲ သယ္ခဲ့ၿပီး အရင္က သန္႔စင္ထားတဲ့ ပိဋကတ္ေတာ္ေတြကို ေက်ာက္ဖ်ာထက္မွာ ေရးထိုးေစပါတယ္
