ေဒါသႀကီးမိေသာအခါ

ျဖစ္ပံုမ်ား မေျပာခ်င္ပါဘူး။ ဒီရက္ပိုင္း က်မ
စာမေရးျဖစ္တာ အေမြကိစၥေလး လံုးပမ္းေနလို႔ပါ။
အေမြဆိုတာ ကိုယ္သိထားတာက ေမာင္နွမေတြ
အေမြခြဲရင္ စိတ္ဝမ္းကြဲရတယ္ ၾကားဖူးထါးတယ္။
မ်က္ေစ့ေအာက္တြင္လည္း အေမြခဲြလို႔ ေသြးကြဲ သြားတဲ့သားခ်င္းေတြျမင္ဖူးထားတယ္။

ဒီေတာ့ ကိုယ္ေတြအေမြခဲြရင္ အဲ့လို ေသြးကြဲမယ့္
အျဖစ္မ်ိဳးေရာက္မွာစိုးလို႔ ညီအမေတြ တိုင္တိုင္
ပင္ပင္ ညႇိညႇိႏိႈင္းႏိႈင္းနဲ႔ အေမြခဲြလိုက္တာ တဝက္
ေတာ့ ေအာင္ျမင္သြားၿပီ။ ဒီေတာ့ ရလာတဲ့အေမြထဲကေန ညီမေတြစုၿပီး အေမတို႔ဇာတိရြာမွာ အေဖနဲ႔အေမကိုရည္စူးၿပီး အလႉလုပ္ဖို႔ တိုင္ပင္ၾကတာ
ေပါ့။

ဘာကိုလႉမယ္၊ ဘယ္လိုလႉမယ္တိုင္ပင္တုန္းမွာ ရြာကအေမ့ညီမ အေဒၚငယ္ေရာက္လာတယ္။ ကိုယ္ေတြက ညီမေတြထဲ အငယ္ဆိုေတာ့ ဘာမွဝင္မစြက္ပါဘူး။ အမေတြက ဒါလႉမယ္ ဘယ္ေလာက္ေပးဆိုမွ
ေပးမွာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ အလႉတစ္ခုကို ကမကထ
ဦးမေဆာင္ႏိုင္ဘူး။ ဦးလဲမေဆာင္ခ်င္ဘူး။

အဲ့ဒီေတာ့ အမေတြဦေဆာင္သမွ် ကိုယ္ကေနာက္က လိုက္ယံုပဲ။ အေဖနဲ႔အေမအတြက္ ရ့္ာမွာ ကမၺည္းထိုး
ၿပီး တစ္ခုခုလႉခ်င္တယ္လို႔ အေဒၚငယ္ကိုေျပာျပ
ေတာ့ အေဒၚငယ္ကလဲ ဝမ္းသာတယ္။ ရြာကဘုရား
ကိုျပန္လည္ျပဳျပင္ဖို႔ စီစဥ္ေနတဲ့အေၾကာင္း၊
ဘုန္းႀကိီး ေက်ာင္းမွာလည္း အုတ္တံတိုင္းခတ္ေနလို႔ အလႉ႐ွင္ေတြလိုေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအုတ္တံတိုင္းက ၿပီးသေလာက္႐ွိ
ေနၿပီး ေနာက္ဖက္အျခမ္းက အလႉ႐ွင္မေပၚေသး
ေၾကာင္းေျပာျပတယ္။ အလႉဆိုတာ ဘယ္မွာလႉလႉ ဘယ္လိုလႉလႉ ေစတနာသံုးဌာန္ျပဌာန္းရင္ က္ိွယ့္
အလႉမြန္ျမတ္တာ သိေပမယ့္ ကိုယ့္ေတြရဲ႕အလႉကို ထြဋ္ထြဋ္ျမတ္ျမတ္ေလးေတာ့ ျဖစ္ခ်င္တာေပါ့။

ဒါေပမယ့္လည္း စဥ္းစားတုန္းပဲ႐ွိပါတယ္။ ဘာလႉ
ရမလဲ ညီအမေတြ မတိုင္ပင္ရေသးပါဘူး။ ဒါနဲ႔
အေဒၚ ငယ္ကို ေနာက္တပတ္မွာ ညီအမေတြ ကားငွါးၿပီ ရြာကိုလာမယ္လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ အေဒၚျပန္သြားၿပီး တပတ္ေလာက္ေနေတာ့ ရြာကိုဖုန္းထပ္ဆက္တယ္။ ရြာမွာ အေမႀကီးဆံုးသြားေတာ့ အေဒၚ
ႏွစ္ေယာက္၊ အကိုဝမ္းကြဲလင္မယားနဲ႔ သူတို႔
သားေလးႏွစ္ေယာက္ ႐ွိၾကတယ္။

အကို႔ဆီဖုန္းဆက္ေတာ့ ဖုန္းမကိုင္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ရြာက အေဒၚတို႔အိမ္နီးခ်င္းဆီလွမ္းဆက္တယ္။ နက္ဖန္ ညီအမေတြရြာလာမွာမို႔ အကိုလင္မယားကိုစားေသာက္ဖို႔၊ အလႉကိစၥ စကားေျပာဖို႔ စီစဥ္စရာ႐ွိတာ စီစဥ္ႏိုင္
ေအာင္ၾကိဳၿပီး ဖုန္းဆက္လိုက္တယ္။ ရြာကအေဒၚ
ေတြနဲ႔ အကိုလင္မယားက တအိမ္တည္းသာအတူ
ေနၾကတာ။ စကားမေျပာၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း ဒီအမေတြနဲ႔သင့္တင့္ေတာ့ လုပ္စရာ႐ွိတာ လုပ္ထားမွာပဲလို႔ ထင္ခဲ့တယ္ေလ။

အဲ့မွာစေတြ႔တာပဲ။ အကိုကဖုန္းေခၚထားတာ မကိုင္လို႔ ျပန္လည္းမေခၚ။ ကိုယ္ကလဲ ေျပာၿပီးၿပီဆိုၿပီး
ထပ္မဆက္။ ရြာသြားဖို႔စီစဥ္ကတည္းက တခုမွ
အဆင္မေခ်ာ။ ကားလဲ ညမိုးခ်ဳပ္မွ ငွါးမရဘူး
ေျပာေတာ့ ညီအမေတြ သိသမွ်ကားဆရာေတြဆီ
ညတြင္းခ်င္းဖုန္းဆက္ငွါး။ မရဘူး။

ဒါနဲ႔ေဖ့ဘုတ္ထဲက fri တစ္ေယာက္က ကားသမား
မွန္းသိေတာ့ cb ကေနဖုန္းနံပတ္ေတာင္း။ မနက္မွ
ဖုန္းနံပတ္ေပးလို႔ ဖုန္းဆက္ငွါးတာ ေစ်းတည့္သြား
ၿပီ။ ကားသမားကို ၈နာရီခ်ိန္း။ အမေတြလွည့္ပတ္
ေခၚ။ ၉ နာရီမွ ၿမိဳ႕ထဲကထြက္ရတယ္။ ရြာေရာက္
ခါနီး လမ္းခဲြမွာ လမ္းမွားသြားလို႔ လမ္းတဝက္မွ
ျပန္ေကြ႔လာရတယ္။ရြာေရာက္ေတာ့ အိမ္ႀကီးက
ေျခာက္ကပ္ေနေရာ။

ဘယ္သူမွမ႐ွိဘူးလားဆိုေတာ့ ေတာသြားၾကတယ္တဲ့။ ကိုယ္ကမန္းေလးကထြက္ကတည္းက ဗိုက္ဆာေနတာ။ ရြာေရာက္မွစားမယ္ဆိုၿပီးအာခဲထားတာ။ ရြာေရာက္ေတာ့ ဘာမွစားစရာလုပ္မထားဘူး။ အကိုလင္မယားလည္း အျမႇီးေတာင္မျမင္ရေတာ့
ေဒါကန္ၿပီေလ။ အေဒၚငယ္က က်မတို႔လာမွန္း
သိေတာ့ ေတာထဲကေနအေျပးျပန္လာၿပီး အလႉလႉဖို႔ အတြက္ ဘုရားေဂါပကအဖြဲ႔ဝင္လူႀကိ္းတစ္ဥိီး
ေခၚေပးတာေပါ့။

အမတစ္ေယာက္ကေတာ့ စိတ္တိုေပမယ့္
ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။ လာရင္းကိစၥမပ်က္
ေအာင္ အခုမွျပင္မယ့္ဘုရားမွာ မုခ္ဦးလႉမယ့္
အေၾကာင္း ေျပာေနတယ္။ သူလဲ သူ႔ကိစၥလုပ္၊
က်မကလည္း က်မကိစၥနဲ႔က်မစိတ္တို။

အမကေတာ့ စိတ္မတိုဖို႔ေျဖာင္းဖ်တယ္။ စိတ္မဆိုး
ခ်င္ေပမယ့္ မ်က္ရည္ေတြက အလိုလိုက်လာတယ္။
က်မက ရြာေရာက္ရင္ အေဒၚတို႔ကိုကန္ေတာ့မယ္၊ အကို၊ ေယာင္းမနဲ႔ ကေလးေတြကို မုန္႔ဖိုးေပးမယ္။
ၿပီးရင္ ရြာထဲလည္ႁပီး ကန္ေတာ့တန္ကန္ေတာ့၊
လႉတန္လႉ စိတ္ကူးနဲ႔စီစဥ္ထားတာ။ လာမွာမို႔
ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ဖို႔ ဖုန္းဆက္ေျပာထားတာကို မလုပ္ထားဘူး။ တကယ္ဆို သူတို႔မျပင္ဆင္ႏိုင္ရင္၊ မအား
ရင္လည္း ဖုန္းေလးတခ်က္ေလာက္ ဆက္လိုက္ပါလား။

ခုေတာ့ မ်က္ႏွာလႊဲခဲပစ္၊ က်မတို႔ကို အေရးမလုပ္၊ စာရင္းမသြင္းေလျခင္းဆိုၿပီး အခုအိမ္ျပန္မယ္ဆိုၿပိီး ကားေပၚတက္ထိုင္ေနလိုက္တယ္။ ကားေပၚမတက္
ခင္ ပိုက္ဆံအိတ္နဲ႔ မ်က္မွန္နဲ႔ အရင္ကားေပၚတင္
လိုက္တယ္။ ကားေပၚတက္ေရာ မ်က္မွန္ႀကီးကို
ခြပ္ကနဲတက္နင္းမိသြားတယ္။

သြားၿပီ....မ်က္မွန္ေတာ့ တစစီက်ိဳးသြားၿပိီ။ အဲ့
ကိုင္းေလးက အီတလီမိတ္ေလးမို႔ အရမ္းႀကိဳက္တာ။ တပ္လာခဲ့တာ သံုးႏွစ္ေလာက္႐ွိၿပီ။ ခုထိ
အေရာင္မပ်က္ေသးဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္လေလာက္တုန္းက ပါဝါျပန္ခ်ိန္ျပီး မွန္လဲခဲ့တုန္းကေတာင္ အမကိုင္းေလးကေကာင္းတယ္ေနာ္။ ခုထိအေရာင္မပ်က္ဘူး။ မာတယ္ ဘာ..ညာ..နဲ႔ မ်က္မွန္ဆိုင္ကေတာင္ ခ်ီးက်ဴးလိုက္ေသးတယ္။ ခုေတာ့ အသစ္ျပန္လုပ္ရ
ေတာ့မွာ။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေခါင္းေတြအေသကိုက္တာ။
မ်က္မွန္မပါေတာ့ အေဝးမၾကည့္ႏိုင္။ ေနကပူ။ ခရီးကပမ္း၊ ငိုလဲငိုထားေတာ့ မ်က္စိကၾကည့္မေကာင္း။
ကိုယ့္ဖာသာတရားက်မိပါရဲ႕...။ ဪ...ေဒါသ ေ႐ွ႕ထားရင္ မွားတတ္တာသိရဲ႕နဲ႔ ခဏေလးကို
သည္းမခံေတာ့ အခုေလာေလာဆယ္ကို ေခါင္းေတြ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ကိုက္ေနၿပီ။

ဒိထက္ေဒါသထြက္လို႔မ်ား အမွားက်ဴးလြန္မိရင္
ေနာက္ဆက္တဲြေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားလာအံုးမလဲ
မသိလို႔ ေတြးမိရင္း အေမြကေန အေမႊျဖစ္မလာ
ေအာင္ ဆက္လက္သည္းခံႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစား
ေနေၾကာင္း က်မရဲ႕အေမြအလႉကိုေရးသားတင္ျပ
လိုက္ရပါတယ္။

Author @nweoomon
Photo @nweoomon
MSC.265
4.11.2018