“ကၽြန္ဳပ္ကြီးေရႊႏွင့္ ပတၱျမားခဲေလးမ်ား”

“ကၽြန္ဳပ္ကြီးေရႊႏွင့္ ပတၱျမားခဲေလးမ်ား”

ရွစ္ခြင္တိုင္းမွာ မိႈင္းမႈန္ျပာရီလို႕ေနသည္။ တိမ္ေတာင္ တိမ္စိုင္မ်ားကလည္း ဟိုတစ္စု ဒီတစ္စု ျပာလဲ့ေသာ ေကာင္းကင္တြင္ ေနရာယူထားၾကသည္မွာ ေလာကဓာတ္ႀကီး တစ္ခုလုံး မိႈ္င္းလို႕မႈန္ရီေနေတာ့သည္။ ဒါကိုအလြယ္ေျပာရလ်င္ျဖင့္ ယေန႕မိုးအုံ႕သည္၊ မိုးရြာႏိုင္သည္ဟုပင္ေျပာရေပေတာ့မည္။

ကၽြန္ေတာ္ကြီးေရႊသည္လည္း ယခင္ေန႕မ်ားက အေနအထိုင္မတတ္၍ မိုးမိကာ အေအးမိ၊ ႏွာေစး၊ ဖ်ားနာျခင္းျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ယေန႕ျဖင့္ေတာ့ က်န္းမာေရးေလး ျပန္လည္ေကာင္း လာေလေတာ့ အိမ္ေရွ႕ထြက္ကာ ဟိုဟိုသည္သည္ၾကည့္ရင္း ဘာလုပ္ရလ်င္ေကာင္းမည္လဲ စဥ္းစားခန္း၀င္ေနမိသည္။ ဒီလိုေန႕မ်ိဳးမ်ားတြင္ ရပ္ကြက္ထဲက ကေလးမ်ားအတြက္ ေပ်ာ္စရာအခြင့္အေရးရထားၾကသည္။ မိုးရြာလ်င္ ေက်ာင္းမသြားခ်င္ၾက။ ေက်ာင္းသို႕ သြားရန္လဲ မိုးကာ၊ ထီး စသည္ျဖင့္ မျပည့္စုံၾကသည္ကမ်ားေသာ ဒီလူငယ္ေလးမ်ားကို ၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္သနားစိတ္၀င္မိသည္။ အိမ္ေရွ႕တြင္ လူငယ္သဘာ၀ ေဆာ့ကစား ေနၾကေသာ ကေလးမ်ားအားၾကည့္ရင္း တစ္စုံတစ္ခု အက်ိဳးရွိေသာ လုပ္ရပ္ေလးတစ္ခု လုပ္ေပးခ်င္စိတ္ ေပါက္လာသည္။ သို႕ႏွင့္ အနည္းငယ္စဥ္းစားၾကည့္ရာ အႀကံတစ္ခုရ လိုက္သည္။

“ေဟ့ ဖိုးသားတို႕ ဒီကိုခဏလာၾကပါအုန္းဟ ဦးဦးေျပာစရာရွိလို႕”ဆိုေတာ့ ကေလးမ်ားက ကစားေနရာမွ လွမ္းၾကည့္ၾကသည္။ “ဒီကိုလာ ဦးကမင္းတို႕ကို မုန္႕၀ယ္ေႀကြးမယ္၊ ပီးရင္ပုံျပင္ေျပာျပမယ္ေဟ့” “မုန္႕ဆိုသည္ႏွင့္ ပုံျပင္ေျပာမည္ဆိုသည္ႏွင့္ ကေလးမ်ား အလုအယက္ေျပးလာၾကသည္” “ဟာ ဘဘေရႊက မုန္႕၀ယ္ေႀကြးမယ္တဲ့ေဟ့ ေပ်ာ္စရာႀကီး လာၾကေဟ့” သြက္သြက္လက္လက္ရွိေသာ ကေလးတစ္ေယာက္က သူႏွင့္အေပါင္း အပါမ်ားကိုပါ တဆက္တည္း ဆြဲေဆာင္ေခၚကာ ကၽြန္ေတာ့္ထံ ေျပးလာၾကသည္။

“ကဲ မင္းတို႕ေခၚသလို ဘဘေရႊေပ့ါကြာ၊ ဘဘကမုန္႕၀ယ္ေႀကြးမယ္၊ ဒါေပမယ့္ မင္းတို႕က ဒီတိုင္းေတာ့မုန္႕မရဘူး၊ ဘဘကို ေမးခြန္းတစ္ခုစီေမးရမယ္၊ ပီးရင္အဲဒီေမးခြန္းကို ဘဘကျပန္ေျဖေပးမယ္” “မင္းတို႕ေမးတဲ့ေမးခြန္းက တကယ္သိခ်င္တဲ့ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းတဲ့ ေမးခြန္းမ်ိဳးျဖစ္ရမယ္ေနာ္၊ ေပါေလာေရွာေလာေမးခြန္းမျဖစ္ရဘူး၊ ကဲ သေဘာတူ လားေဟ့” ကၽြန္ေတာ့စကားအဆုံး ကေလးမ်ားက ၿပိဳင္တူပင္ “သေဘာတူပါတယ္ဘဘ၊ ဘဘကိုေမးခြန္းေတြေမးစရာရွိတယ္ ဘဘမအားလို႕ မေမးရေသးတာ”။

ေအးေကာင္းပီ ဒါျဖင့္ တစ္ေယာက္ခ်င္း ေမးခြန္းစေမးေတာ့ “ဟုတ္ကဲ့ ဘဘ ကၽြန္ေတာ္အရင္ေမးမယ္” “ေကာင္းပီ ေမးေစဗ်ား” ကၽြန္ေတာ္လမ္းဖြင့္ေပးလိုက္သည္ႏွင့္ ကေလးတစ္ေယာက္က စေမးလာသည္။ “ဟိုေလ ဘဘ လနဲ႕ သားတို႕ကမၻာနဲ႕ မိုင္ဘယ္ေလာက္ေ၀းလဲဘဘ၊ လေပၚမွာလူေနလို႕ရတယ္ဆိုတာ တကယ္လားဟင္” ထိုကေလးငယ္၏ ေမးခြန္းကိုၾကားရေလေတာ့ ကၽြန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္။ သူတို႕ေလးေတြ ေက်ာင္းစာႏွင့္ အလွမ္းေ၀းေနေလေတာ့ သူတို႕သိခ်င္ေသာ ဗဟုသုတ ေလးမ်ားကို မရွာႏိုင္၊ မသိႏိုင္ျဖစ္ေနၾကရသည္။ “ေအး ဟုတ္တာေပါ့ဒီေမးခြန္းက ေမးသင့္တဲ့ေမးခြန္းပဲ၊ ကဲ ဘဘေျဖမယ္” ေျဖမယ္လို႕သာ ေျပာရသည္ ကၽြန္ေတာ္လဲ လႏွင့္ကမၻာဘယ္ေလာက္ေ၀းတယ္ဆိုတာအတိအက်မသိေလေတာ့ ဖုန္းကေလးထုတ္ကာ ဂူဂဲလ္ေခါက္ရသည္ေပါ့- “ေအး ဟုတ္ပီ လ နဲ႕ ဘဘတို႕ေနတဲ့ ကမၻာနဲ႕က ကီလိုမီတာအားျဖင့္ 384400 ကီလိုမီတာေ၀းတယ္လို႕ သိပၸံပညာရွင္ေတြက တိုင္းတာ တြက္ခ်က္ထားတယ္ကြယ့္ မိုင္အားျဖင့္ေတာ့ 238855.086 မိုင္လို႕ အတိအက် ေျပာထား တယ္ကြယ္” “ေအာ္ ဟုတ္လား၊ သားတို႕နဲ႕ အေ၀းႀကီးပဲေနာ္” “ဟုတ္တယ္ကြယ့္ အဲဒီလ ေပၚမွာ လူသားေတြေနလို႕ရေအာင္ ပညာရွင္ေတြက ႀကိဳးစားအားထုတ္ ေနၾကတယ္ ကြယ့္၊ အခုေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ လူေတြ ေနထိုင္လို႕မရေသးဘူးေပါ့ကြယ္” “ဟုတ္ကဲ့ဘဘ က်ေနာ္မွတ္ထားလိုက္ပါပီ လနဲ႕ကမၻာအကြာအေ၀းမိုင္ ႏွစ္သိန္းသုံးေသာင္း ရွစ္ေထာင့္ ရွစ္ရာ ငါးဆယ့္ ငါးမိုင္-ေနာ္ အလြတ္ရေအာင္ က်က္ထားမယ္ဘဘ” က်ေနာ္ ျပဳံးလိုက္မိသည္။ စာေပကို အလြတ္က်က္မွတ္ေသာ အစြဲေလးကိုေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ျပဳျပင္ေပးဦးမည္ဟု ေတးမွတ္ထားလိုက္သည္။

“ကဲေနာက္တစ္ေယာက္ ဘာေမးအုန္းမလဲ”။ မိန္းကေလးတစ္ဦးက ႏွပ္ေလး တရႈံ႕ရႈံ႕ႏွင့္ ထေမးျပန္သည္။ “ဘဘ အခုလက္ကိုင္ဖုန္းဆိုတာေတြက အေ၀းႀကီးကလူကို ၾကားႏိုင္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ထားတာလဲဘဘ” ကိုင္းၾကည့္စမ္း သူတို႕ေလးေတြရဲ႕ အေတြး၊ စိတ္ကူးေတြ ထဲမွာ အံ့ၾသေလာက္ေအာင္ သိခ်င္စိတ္မ်ား၊ စူးစမ္းလိုစိတ္မ်ားမည္မွ် မ်ားျပားေနသည္ကို အကဲခတ္မိလိုက္သည္။ ဒီလို သိလို၊ တတ္လို၊ ေလ့လာလို၊ စူးစမ္းလိုေသာ လူငယ္ေလးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္တို႕မွ အခြင့္အေရးမ်ားေပးကာ သိေစ၊ တတ္ေစ၊ ေလ့လာေစရလ်င္ ဘယ္ေလာက္မ်ား တိုးတက္တဲ့ ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီး ျဖစ္လာလိမ့္မည္နည္း။

ဒီေန႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ လူငယ္ေလးမ်ားကို ျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္ေသာ စိတ္ကေလး ျပည့္ေျမာက္သြားရၿပီ။ ေနာက္ေန႕ေတြမွာလည္း ဒီကေလးေတြကို အသိပညာ တစ္ခုခု ရရွိေစေသာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေလးမ်ား ျပဳလုပ္ေပးသြားမည္ဟု ကၽြန္ေတာ့္စိတ္အစဥ္တြင္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်မွတ္လိုက္ေတာ့သည္။ ေနာက္ထပ္ ေမးလာေသာ ကေလးမ်ားရဲ႕ ေမးခြန္းမ်ားကို ေျဖရန္ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္၀င္တစားအမူအရာျဖင့္ “ေကာင္းပီ ဘဘေျဖေပးမယ္ ခဏေစာင့္ေနာ္သမီးေရ--”

-----ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါအုန္းမည္-----

Writer >>>@nyinyiwin(Steemit) MSC-006

Writing End Time >>> 10:15 PM (6.9.2018)

#Myanmar #Literature #Writing #Blog #Life