လူေနမႈအဆင့္အတန္းျမင့္မားလာျခင္းႏွင့္ စာရိတၱ အႏၲရယ္

ဒီေန႔ေတာ့ လူတန္းစားအေၾကာင္းေလး နည္းနည္းေျပာက်ရေအာင္လား။ ဟိုဘက္ ရာစုနဲ႕ ဒီဘက္ရာစု လူတန္းစားကြာဟမႈနဲ႕ စာရိတၲ အနိမ့္ အျမင့္အေၾကာင္းကို ေတြးမိလို႕ပါ။ သိပ္မေဝးကြာလွေသးတ့ဲ ၁၉၉၃ခုႏွစ္ေလာက္က စျပီး ေျပာၾကည့္ခ်င္ပါတယ္။ အ့ဲအခ်ိန္ေလာက္က ဆင္းရဲသားလူတန္းစားနဲ႕ သူေဌးလူတန္းစားဟာ အင္မတန္ကြာျခားမႈရွိပါေသးတယ္။ မတ္မတ္စုတို႕ျမိဳ႔မွာ Super cupဆိုင္ကယ္စီးႏိုင္တာဆိုလို႕ ျမိဳ႕လယ္က တရုတ္သူေဌးေတြ အိမ္ေလာက္သာရွိပါတယ္။ တစ္ျမိဳ႕လံုးေပါင္းမွ ဆိုငိကယ္ေလး ၃စီးသာရွိပါတယ္။ ဖီးဆန္႕ စက္ဘီးေလးစီးႏိုင္ရင္ကို အေတာ္ဟုတ္လွပါျပီ။ တရုတ္စက္ဘီးေလး စီးႏိုင္တ့ဲသူေတြကေတာ့ ဆင္းရဲသားေပါ့။ ဖုန္းဆိုတာ ေဝလာေဝး။ သူေဌးေတြေတာင္ မကိုင္ႏိုင္တ့ဲေခတ္။ တစ္ျမိဳ႕လံုးမွာ ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရး လုပ္ငန္းက ဖြင့္ထားတ့ဲ PCOေလး ၂လံုးဘဲ ရွိတယ္။

source

ေဆြမ်ိဳးေတြကို ဖုန္းဆက္ခ်င္ရင္ ဖုန္းၾကိဳခ်ိန္းထားရတာ။ ဘယ္ေန႔ ဘယ္အခ်ိန္ဟေစာင့္ေနပါစသျဖင့္ေပါ့။ကုန္သည္လူတန္းစားေတြေတာင္မွ PCOမွာ တိုးျပီး ကုန္ပစၥည္းမွာရတ့ဲ ေခတ္။ ေက်ာင္းေစ်းတန္းေတြၾကည့္မယ္ဆိုရင္လည္း ၾကာဇံေၾကာ္ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ အခ်ဥ္သီး ပဲသုတ္ ေရွာက္ပန္းသီး ကန္စြန္းဥ အာတာလြတ္ဥ ဝ ေျမဥ သေဘၤာသီးသုတ္ မုန္႔တီသုတ္စသည္႔ သေရစာမ်ားကို ဌက္ေျပာဖက္ေလးနဲ႕ ထုတ္ျပီး ၅၀ဖိုး ၁၀၀ဖိုး ေရာင္းပါတယ္။ မုန္႔ဖိုး ၂၀၀ ပါတ့ဲသူကေတာ့ သူေဌးေပါ့။ အဝတ္အစားဆိုရင္လည္း ပန္းဖြားသိုးေမႊးလြယ္အိပ္ေလးဟာ အေကာင္းဆံုးပါဘဲ။ ဒီ လြယ္အိပ္ေလးကို ကေလးတိုင္း မလြယ္ႏိုင္ပါဘူး။ အဝတ္အစားဆိုလည္း ေပါမ်ားစြာမရွိက်ဘဲ မိဘဆင္သမၽွေလာက္သာ ထိုက္သင့္သေလာက္ ဝတ္က်ရပါတယ္။

ဒီဘက္ ရာစုမွာေတာ့ ျမိဳ႕လယ္က တရုတ္သူေဌးေတြက ကားစီးေနက်ပါျပီ။ ဗန္းေမာ္မွာ အခြန္လြတ္ကားေတြလည္း စီးက်ေတာ့ အခြန္လြတ္ေကာ အခြန္ေဆာင္ေကာ တစ္အိမ္ကို ကား ၃စီးေလာက္ရွိက်ပါတယ္။ လူလတ္တန္းစားေတြကေတာ့ ဆိုင္ကယ္စီးတ့ဲ ေခတ္ပါ။ တစ္အိမ္တစ္အိမ္ကို အရြယ္ေရာက္ျပီးသူတိုင္း ဆိုင္ကယ္တစ္စီးႏႈန္းေလာက္ရွိပါတယ္။ စက္ဘီးဆိုတာကေတာ့ ရွားပါးျဖစ္ေနျပီး ကုလား အဘိုးအိုၾကီး တစ္ေယာက္သာ စီးေနတာ ျမင္ရပါတယ္။ အဝတ္အထည္ဆိုလည္း သူေဌးဆင္းရဲသားမေရြး ကိုယ့္စိတ္ၾကိဳက္ ေပါေပါမ်ားမ်ား ဝတ္ႏိုင္လာက်ပါတယ္။ အဆင္မ်ိးစံု ဒီဇိုင္းမ်ိဳးစံု အေရာင္အေသြးမ်ိဳးစံု ဝတ္ႏိုင္က်ပါသည္။ သူေဌး သားသမီး ဆင္းရဲသား သားသမီးရယ္လိုု႕ ခြဲျခားရခက္တဲ႕ကာလပါ။

credit image facebook source

လူတန္းစား တူညီလာတာ ေကာင္းတ့ဲ ေျပာင္းလဲျခင္းလို႕ ဆိုႏိုင္ေပမ့ဲ စာရိတၱၱေတြ နိမ့္ပါးလာတ့ဲ ေျပာင္းလဲျခင္းဟာလည္း အခ်ိဳးက်စြာနဲ႕ ကပ္ပါလာပါတယ္။ ဟိုဘက္ရာစုက မတ္မတ္စုတို႕ ျမိဳ႕ဟာ ျခံတံခါးဖြင့္ျပီး ရြာရိုးကိုးေပါက္ ေလ်ွာက္လည္ေနရင္ေတာင္ အပ္တို တစ္ေခ်ာင္း မေပ်ာက္တ့ဲ ျမိဳ႕ပါ။ အခုေတာ့ျမိဳ႕လယ္မွာေတာင္ ပိုက္ဆံအိပ္လုတ့ဲေခတ္ ေရာက္ေနပါျပီ။ ဒါေၾကာင့္ အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ေျပာခ်င္တာက လူေနမႈအဆင့္အတန္းျမင့္လာသလို စိတ္ဓာတ္အဆင့္အတန္းလည္း ျမင့္လာဖို႕လိုပါတယ္။ စိတ္ဓာတ္အဆင့္အတန္းပါ ျမင့္မားလာမွသာလ်ွင္ တရားဥပေဒစိုးမိုးမႈတည္ျငိမ္လာျပီး ေအးခ်မ္းသာယာျပီး ေနခ်င့္စဖြယ္ ျမိဳ႕ရြာမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ျမိဳ႕ရြာမ်ား သာယာလွပပါမွ တိုင္းျပည္တခြင္လံုး သာယာလွပျပီး ကမ႓ာၾကီးတစ္ခုလံုးပါ ျငိမ္းခ်မ္းမည္ျဖစ္ပါေၾကာင္း ေရးသားအပ္ပါသည္။

sourcs
@suhlaing
msc 175